I'm erasing myself from the narrative

I'm sorry it took me so long to see you

Ze voelde zich een geest.. Een waas die door het kamp stapte. Niet wetende of iedereen haar aankeek, of de fluisteringen uit waren gekomen. Ze was zo trots, zo sterk.. ze was Bloodclan.. Slikkend keek de Calico op naar de leaderden. Ze moest hem wel onder ogen komen, na dit alles. Na alles en iedereen verraden hebben met haar eigen bloed.. Langzaam stapte ze de den binnen, de schaduw over haar vacht vallend. Pantherstar.. hij was als een vader voor haar, een vader die haar opnieuw afstand had doen nemen. Hij was veranderd sinds zijn dochter overleden was en ze wist niet meer of hij haar ook zag als een kind zoals zij hem had gezien als haar papa. Ze had zo wanhopig een papa nodig gehad en nu wist ze waarom. Want haar werkelijke papa had een realiteit met zichzelf meegebracht die ze niet kon verzwijgen. Nu was het aan haar geadopteerde papa om hier over te beslissen. Was dit wel iets waar hij over kon beslissen.. "Pantherstar?" Haar stem sprak zijn naam onzeker, de liefde en warmte voor de kater verdwenen, vervangen door de lichte angst in haar buik. "Ik.. Ik zal je niet lang storen.. Maar ik zou graag je beslissing weten.. Over mijn plaats in de clan." Ze keek omlaag. Staarde naar haar witte poten. Bloodclan poten.. Of niet? Ze voelde zich niet bloodclan, ze voelde zich Riverclan. Voelde zich thuis hier.. maar was ze dat wel.. Pantherstar zou beslissen.. papa zou beslissen.

But I see you now

xoxo

The world seemed suddenly large again.
I wasn't sure I liked it.

Hoewel hij zich de afgelopen tijd meer teruggetrokken had, kwam er verbetering in zijn situatie. Hij had met zijn dochter gesproken, een aantal dagen terug, die hem een spiegel onder zijn neus geduwd had zodat hij kon zien waar hij mee bezig was. Nog steeds was alles lastig, zo verschrikkelijk lastig, en nog steeds was hij in rouw. Maar hij was niet meer boos, verweet zijn voorvaderen niet meer.. Hij had zich laten leiden door zijn emoties; dit was altijd al zijn zwakke kant geweest. Hij was nooit de kalme, beheerste persoon geweest. Nee, ook hij had karaktereigenschappen die niet positief waren. Hij was snel boos, opvliegerig, kortzichtig en te streng. Maar dit maakte hem zoals hij was, en dit zorgde ervoor dat hij de volgende beslissing nam zoals hij die nam.
Zijn naam werd gezegd, en zijn gele ogen vestigden zich op de ingang van zijn den. Zijn den, die soms nog steeds als haar den voelde. Het was Dreampaw die naar binnen liep, en een zorgzaam gevoel trok door hem heen. Het viel hem op dat ze onzeker was, dat ze zich anders gedroeg dan normaal. Hierdoor wist hij meteen vrijwel zeker waar het volgende gesprek over zou gaan. Hij klopte uitnodigend naast hem. Ze was welkom om bij hem te komen zitten als ze dat zou willen. Hij hoorde haar vraag aan, en zijn vermoedens werden bevestigd. Het was recent naar buiten gekomen dat Dreampaw een Bloodclan vader had. Hij zuchtte terwijl hij haar aankeek, iets van strengheid in zijn blik. "Mijn beslissing?" sprak hij haar na waarna hij zijn kop schudde. "Er valt geen beslissing te maken, Dream," vervolgde hij toen. "Heb jij geleerd vis te vangen, geleerd te zwemmen? Bij wie ben je opgegroeid en waar is jouw thuis?"

I'm erasing myself from the narrative EHnbxOu

0

I'm erasing myself from the narrative 12ADpxX

I'm sorry it took me so long to see you

Hij was als haar papa. Een grote sterke kater. Zou hij.. ook voor haar neus sterven.. De gedachte bouwde een slijmbal in haar keel op die ze moeilijk moest wegslikken. Pantherstar was altijd al een papa voor haar geweest. Een voorbeeld, een kater met wie ze had kunnen lachen.. Een vaderfiguur.. Het was waar ze altijd naar zocht, nu had ze haar vader gevonden en was hij weer van haar weggerukt. Een gat achterlatend wat groter was dan zij ooit voor mogelijk had kunnen houden. De onzekerheid was achtergebleven. Onzeker over haar plaats in haar familie, haar plaats in Riverclan.. Maar Pantherstar sprak en haar twijfels werden haar gezicht in geblazen. ”Maar Panther..” Begon ze hem tegen te spreken. Haar ogen groot en rond terwijl hij sprak. Starend naar haar poten, haar pluizige sterke poten, gemaakt om te zwemmen. Gemaakt voor Riverclan. Alles van haar leek op Riverclan.. Niets van haar leek op haar papa.. behalve haar ogen, zijn ogen. Ze duwde haar ogen dicht en sloeg haar nagels in de grond, haar grond. Haar mama’s grond. ”Ik wil hier wonen.” Ademde ze, haar stem trillend, tranen opwellend in haar ogen, haar vaders ogen. ”Ik wil geen Bloodclanner zijn.. Ik wil..” Haar stemmetje werdt heel zacht, trillend in haar keel. ”Ik wil niet zijn dochter zijn.. ik wil jouw dochter zijn.”

But I see you now

xoxo

The world seemed suddenly large again.
I wasn't sure I liked it.