[Witch Hunt] Devourer of Souls

Ze had een belangrijke taak, een doel, een missie. En die moest ze dan ook voltooien samen met twee andere katten; Stalked en Rumble. Eentje diende voor extra kracht en de andere was een wegwijzer. Het maakte niet uit hoe het ging gebeuren, zolang het maar goed zou gebeuren. De kattin had ze hier samengeroepen om samen te gaan vertrekken, klaar en bereid. Hollow zou haar prijs eindelijk betalen van zomaar weg te lopen van hun geliefde Elite. Misschien werd er zelfs nog wat bloed gespild of gevochten, maar ze moest hoe dan ook terug komen op de exacte plek waar ze moest zijn, hier. Misschien werd het vuur tegen vuur, wie wist, maar de zwarte kattin zou de Elite niet teleurstellen. Ze zou hun wensen doen vervullen, ze zou haar eigen botten zelfs in elkaar kunnen slaan ervoor of door de vlammen heen gaan. Hoe dan ook, de poes zat rustig haar pootje eens te likken terwijl ze geduldig op de andere twee wachtte op de plek waar ze afgesproken hadden; naast één van de barns. Na ze haar pootje weer neer had gezet keek ze met haar rode ogen naar de grijze lucht met een paar zonnevallen tussen. Het zou geen wonder zijn als er straks regen op de planning stond, maar het ging toch niets uitmaken. Ze waren sterke elite members en een slechte natuursomstandigheid hield hen niet zomaar tegen. Eindelijk hoorde de kattin pootstappen naderen, een paar zware en een paar lichtere. Dat moesten hen wel zijn, eindelijk. De kattin zette zich alvast recht.

+Stalked & Rumble

Het was niet bepaald overdreven als ze toegaf verbaasd te zijn geweest toen ze te horen kreeg dat ze naar de bergen moest gaan. Ten eerste wist ze niet precies wat bergen waren, enkel dat het een gebied was. En niet op de hoek. Ze moesten daar een kat zoeken ofzo, Hollow was haar naam. Stalked kende haar niet goed, maar ze was een tijdje terug verdwenen en zat blijkbaar dus in die bergen. Ze zou samen met Zmeura en een nieuweling gaan, wat precies het verhaal achter die nieuweling was wist ze niet. Maakte haar ook niet heel veel uit. Ook al liep ze samen met hem, vragen stelde ze niet. Als ze dat al deed was dat een zorg voor later. Ze keek meer geïnteresseerd in haar omgeving toen ze de donkere verschijning van Zmeura zag die op haar reisgenoten zat te wachten. Niet dat Stalked haar pas versnelde op dat moment, ze liep gewoon rustig door totdat ze voor de leider van hun uitstapje stond. ''Hoi Zmeura''

Hij moest zichzelf eerst bewijzen, prima. Blijkbaar was het toch niet zo makkelijk als hij eerst had gedacht. Zijn ego werd daardoor toch wel een ietsje pietsje gekrenkt. Ze wilden toch graag sterke katten in die Elite? Hij was dus ergens wel wat verontwaardigd. Maar goed, prima. Hij zou wel laten zien wat hij waard was als ze dat zo graag wilden. Het betekende wel dat hij dat hele pokken stuk weer moest lopen. Hij was er net, werd hij weer teruggestuurd. Lekker dan… Brommend kwam hij daarom ook overeind. Lieten ze dit maar snel achter de rug hebben, dan zagen ze tenminste dat hij er goed genoeg voor was en was het eindelijk klaar. Kon hij zich eindelijk focussen op zijn nieuwe leven en niet weer op het verleden, die hij zo graag achter zich wilde laten. Hij wilde er niks meer mee te maken hebben, maar die Orchis had hem daar wel toe gedwongen. Had hij een keus? Nee. Dus hij moest wel. Hij liep daarom op Zmeura en Stalked af. “Het is die kant op.” Miauwde hij kalm, direct met de deur in huis vallend. Let’s go, hoe sneller het weer klaar was.

[Witch Hunt] Devourer of Souls AOc4IQ0G_o

Daar zag ze de twee al aankomen. Als eerste kwam Stalked rustig afgelopen. Ze gaf de zwarte kattin een begroeting waarop ze dan ook een klein knikje op terug gaf. Toen gleden haar rode ogen naar de nieuweling die Rumble heette. Ze had zijn naam geleerd op hun eerste ontmoeting, dat moment wanneer ze hem probeerde te testen tot de commandant ertussen kwam. Maar deze test afleggen was veel meer waard dan een klein test gevechtje. Hoe dan ook, in plaats van een begroeting zoals de ander te geven, vertelde hij meteen waar ze heen moesten, of specifieker, welke kant ze op moesten. Het maakte ook niet echt uit, des te sneller ze begonnen, des te sneller ze er waren. “Goed, laten we gaan”, mauwde de poes goedkeurend en begon hem te volgen, haar blik ondertussen glijdend over de omgeving die ze nu voor een tijdje niet terug zouden zien. Maar het was het allemaal waard, want als ze terugkwamen met die verrader, dan zag de Elite haar niet meer als een stomme kat die altijd verstopt zat in de schaduwen.

Hun gids was niet een van de vele woorden, iets wat zij wel kon waarderen, en vertelde simpel welke kant ze op moesten. Stalked bromde enkel even op Zmeura's bevel en volgde de twee katten richting de bergen. Het ging een lange tocht worden, maar het was goed om er even uit te zijn. Toen ze ontsnapt was van waar ze vandaan kwam was ze veel gaan dwalen, toen vooral in angst en onzekerheid, maar het zat nog steeds in haar. Sinds ze in de Elite zat deed ze dat veel minder. Hierdoor kon ze weer even reizen en had het een doel. Ergens vond ze dat wel fijn. Stalked was niet zo van de eer behalen, ze bleef liever neutraal in de achtergrond en bemoeide zich enkel met dingen als ze vond dat het moest of als het haar gevraagd had. Door haar grote postuur viel ze meestal toch wel op en dat was dus waarschijnlijk een reden dat ze mee was gestuurd. Gewoon wat extra spieren, omdat ze niet wisten wat of wie ze tegen zouden komen.

Zo snel ze twoleg place achter zich lieten, moesten ze eerst langs wat boerderijen. De vorige keer had hij makkelijk langs de paar honden en twolegs weten te glippen, maar toen was hij alleen geweest. “Bij het eerste twolegnest hebben ze een kleine hond, waar ik de angst vanaf rook de vorige keer. Verderop is een twolegnest met twee grote honden. Daar moeten we wel even opletten.” Zei hij na een poos stil te zijn geweest. De boerderijen waren al in zicht, dus nu waarschuwen was wel zo op zijn plaats. Dat deed hij dus ook, dan konden ze zich erop voorbereiden.

Het duurde niet lang eer de Twoleg Place uit hun beeld kwam. Beiden katten die ze mee had genomen waren niet echte praters- en dat was iets wat haar wel op haar gemak stelde. Een gebruik van weinig woorden was het meest ideale voor haar om na te denken. 'Bij het eerste twolegnest hebben ze een kleine hond, waar ik de angst vanaf rook de vorige keer. Verderop is een twolegnest met twee grote honden. Daar moeten we wel even opletten', zei de bruine cypers vervolgens. Honden waren op zich niet echt een probleem, want ze waren zo dom dat ze makkelijk af te schudden waren. Of dat was toch uit haar ervaring zo, misschien dachten de anderen daar anders over. De zwarte kattin gaf een knik en keek aandachtig rond met haar rode ogen om te zien of ze al honden in beeld kregen of niet. "Dan moeten we nu goed opletten zodat we geen verrassingen krijgen"