treasure chest

Ze was diep in haar gedachtes weg gezonken. Alsof ze vast had weten te raken in een teer put, hoe hard ze ook probeerde ontsnappen was onmogelijk. Haar lot was vergrendeld. De zwarte smurrie zou haar steeds dieper en dieper naar beneden trekken. 


Brat keek verrast op toen ze een gewicht tegen haar voelde komen. Snel zocht haar oog naar de oorzaak van botsing. Het bleek een kleine apprentice te zijn. Die op haar beurt verschrikt haar excuses begon te maken. Een lage grom ontsnapte uit de bek van de rode kattin terwijl ze de jongere poes goed op een neer bekeek. De rode kleur die een kleine deel van haar palette opmaakte was een mooie tint. Maar er was bij lange na niet genoeg van. Ze had te veel wit in haar vacht. 'Since you have realized your mistake, your punishment shall only exist of four hours of kneeling.' Sprak ze emotieloos terwijl ze haar blik weer recht voor haar uit richtte. 'I will not spare you again next time.'

Ze weigerde, het zielige wezen wist de gore lef uit haar smerige lichaam te halen om de genadig straf die ze aan haar had uitgedeeld te weigeren. Brat gleed met haar blik op een grote steen, net binnen hand bereik. Een duivelse grijns vormde rond haar gelaat terwijl er een duistere plan in haar hoofd vormde. 'Since you wont listen to the orders of your superiors. I think a little lesson is in order. So I can teach you what happens to those who defy me.' De tempo waarmee ze haar woorden sprak was langzaam, zo dat alles goed kon inzinken bij de jonge poes. En zo tot de conclusie komen dat ze een grove fout begaan was.

Met een snelle beweging greep de rode kattin de steen die ze eerder in haar vizier had vast in haar klauwen. Om het vervolgens tegen het hoofdje van de apprentice te gooien. De steen in kwestie was niet erg groot of scherp, dus het was niet genoeg om iemand te doden. Maar het was zeker genoeg om een flinke wond te creëren. Mocht haar aanval raken.  

De aanval was half succesvol, het wist de jonge poes wel te raken. Maar niet zo hard als Brat gewild had. Een diepe grom borrelde op in haar keel, het klonk niet als een geluid dat een kat kon maken. Je zou het beter bij een beer kunnen afschrijven. Brat duwde langzaam haar lichaam naar voren terwijl ze haar blik strak op apprentice hield. Nadenkend over haar volgende actie, want de Elite poes was niet van plan het hier bij te laten. Ze was nog niet overtuigd dat de shadowclanner haar lesje had geleerd.

De grote poes kwam tot een halt, haar hele lichaam was weg gedraaid van de ander. Even haalde de rode kattin diep adem, de nog altijd nieuwe lucht in haar opnemend. Ze bleef even zo. Rustig, kalm haar aandacht in de jongere poes schijnbaar verloren. Maar ze wilde enkel dat het zo leek, zodat ze het wijfje overrompelen. Met een ruk draaide de oudere kattin haarzelf om en naderde met een hoog tempo de andere kattin. Ze mocht dan wel groot zijn, maar ze kon verrassend snel op haar voeten zijn mocht de situatie daar voor roepen.    

Dit keer lukte het haar wel om het poesje goed te kunnen pakken. Haar kleine en tedere lichaam bevond zich nu onder haar sterke en krachtige poten. Brat had haar nagels ondertussen uit hun hulzen te voorschijn gehaald en die drukte ze in het vlees van het poesje. De donker rode poes bracht haar hoofd dichtbij die van het wezen onder haar. Haar blik was leeg, leeg van emoties. Enkel duisternis, een werkelijk monster. 'Smeek, smeek voor je leven.' ademde ze, het was geen bluf dat ze uitbracht. Ze zal hier en nu het nekje van de apprentice doorbijten, de gevolgen daar van konden haar niks schelen. Brat had haar medelijden gegeven, en zij gooide dat in de wind. Nu was het haar beurt om dingen weg te gooien.