[Routnose] The Moon in the Sky

Het werd wel een beetje lastig om aan Falconpaw uit te leggen waar ze ieder driekwart maan heen ging. Iets verbergen van haar apprentice vond ze verschrikkelijk, maar het voelde niet goed om hem over haar geheime afspraakjes met Pepperpaw te vertellen. Uiteindelijk zou ze het hem zeggen, immers was het ook niet... Volledig illegaal? Alleen gezien ze nog zo vroeg in hun trainingen zaten, wilde ze hem niet het idee geven dat dit soort dingen altijd normaal en oké waren. Routnose zuchtte en schudde de kou van een winternacht van zich af terwijl ze bijna bij de afgesproken plek aan kwam. Pepperpaw moest het vast zwaar hebben, met de verdwijning van haar... Vader. De Medicine cat slikte en opnieuw bekroop een schuldgevoel haar, omdat ze de waarheid niet aan de poes zou vertellen. Eenmaal bij de steen zag ze Pepperpaw al zitten en met een zwaar hart stapte ze op de poes af. "Hey Pepper," snorde ze zachtjes en gaf de poes een liefdevolle lik over haar kop. Bijna moederlijk. Voorzichtig legde ze iets neer voor de poten van haar kleine vriendinnetje "Ik heb iets voor je meegenomen," sprak ze met een kleine glimlach. "Het is de veer van een Vlaamse gaai, ik dacht dat je die misschien wel mooi zou vinden,"

Iedereen werkte altijd anders. Wanneer zij verdrietig was, wilde ze alleen zijn of gewoon een stevige knuffel krijgen. Sommige katten wilden er juist over spreken, anderen niet. Hoe het bij Pepperpaw zat, wist ze niet, maar ze kon wel bedenken dat de apprentice iets van afleiding kon waarderen. Ze zat daar zo verslagen, zo verdrietig en een schuldgevoel knaagde ook aan haar. Zou Acorndust het verteld hebben? Zou zij het moeten doen? Had haar moeder dat gewild? "Hey Routnose.." oh, het meisje klonk zo verdrietig. Het brak haar hartje, maar tot haar grootste opluchting leek ze iets van dat verdriet kwijt te raken toen ze haar cadeautje zag. "Is dat voor mij?" Routnose bemerkte dat ze zachtjes begon te spinnen en knikte, waarna ze de poes liefdevol een lik over haar oor gaf. "Hm-hm! Ik vond hem zo mooi blauw, en het deed me aan jouw ogen denken," sprak ze met een knipoog en sloeg haar staart om de ander heen. "Bovendien dacht ik dat jij wel iets moois kon gebruiken,"

Routnose mocht dan wel behoorlijk naïef zijn, wanneer het aan kwam op emoties aflezen was ze helaas voor Pepperpaw dan weer heel erg scherp. Niet dat ze er zelf ook maar een klein beetje beter in was om haar eigen gevoelens te verbergen. De tabby poes glimlachte maar de bezorgdheid was in haar ogen te vinden. En toch, toch durfde ze te vragen over hoe het met haar ging. Dat bleek niet de beste keuze te zijn geweest. Tot haar schuldgevoel zag ze hoe de vrolijkheid uit Pepperpaw haar ogen verdween en ze alleen nog maar verder dicht sloeg. Oh nee. "Ik.. ik.. hoe bedoel je..? Het gaat prima," prevelde ze onzeker. Routnose trok met haar oor. Ergens stak het haar, dacht Pepperpaw dat ze haar niet langer alles meer kon vertellen? Toch wist ze dat aan de kant te zetten. Niet nu. "Oh, nee, je lijkt een beetje sip," gaf ze eerlijk toe en sloeg haar staart om haar kleine, rossige vriendinnetje heen. "Ik word altijd blij van mooie, kleine dingetjes, dus hopelijk jij ook, Pumpkin,

Verdorie. Routnose deed nog zo haar best om de sfeer een beetje licht te houden, om met voorzichtige woordjes en zachte duwtjes te horen wat haar precies dwars zat. Echt leek het niet te hielpen, want haar zachte woordjes waren kennelijk de druppel die de emmer deed overlopen. Ze sloeg de haar staart om de ander heen, maar dat leek eveneens niet te werken. Toen Routnose naar haar gezicht keek, zag ze kleine traantjes glinsteren in het maanlicht. Een brok vormde zich in haar keel. Zou Acorndust..? "Och, meisje," geraakt trok ze Pepperpaw tegen zich aan, waarbij ze diens gezichtje tegen haar borst liet rusten en ritmisch haar oortjes begon te wassen. "Het is goed, je hoeft niets te zeggen, ik ben hier," murmelde ze zachtjes.

Ze kende het, hoor. Ze kende het zo goed. Soms kon je jezelf hele dagen sterk houden, maar het was die ene 'gaat het wel?' die je dan liet overlopen. Voor Pepperpaw was dat haar omhelzing, en Routnose liet haar rustig in haar vacht uithuilen. Zachtjes en ritmische likte ze haar kopje en gaf haar de tijd om stil te zijn. "Zal ik een verhaaltje vertellen?" murmelde ze zachtjes, terwijl ze haar kopje zachtjes op die van Pepperpaw liet rusten.