[Timber Training]Do you want to go to war

''Aren't you afraid we won't get far?''
Na zijn andere Apprentice Bristlepaw te hebben verteld dat ze vrij had was hij ook meteen vertrokken naar de plek waar hij Timberpaw verwachtte. Daar zat hij nu onder een van de bomen af te wachten totdat zijn nieuwe leerling hem tegemoet zou komen. Hij moest toegeven dat hij niet zeker wist hoe Timberpaw zou zijn en hoeveel zin die in training had. Wel, het was eerst belangrijk om te weten wat hij al wist en kon en kijken waar hij moeite mee had. Hopelijk wou de andere daar genoeg los over laten, zodat Lynxfang hem geen dingen ging leren die hij allang onder controle had. Natuurlijk, wat extra lessen konden nooit kwaad, maar hij wou dan liever op de rest concenteren. Een rustig briesje streek door zijn vacht, ook deze keer bracht Greenleaf de nodige warmte met zich mee dus was alle vorm van verkoeling welkom. Daarom was hij ook hier naar toegegaan, er was inmiddels schaduw hier en omdat er toch wel wat nu bezig waren met op vissen jagen, was het ook redelijk rustig in het bosje. Een beweging in zijn ooghoek liet hem opkijken, net was het nog de verkeerde geweest die ook de verkeerde kant op liep, maar nu was het wel de kat waar hij op gewacht had. Lynxfang stond op. ''Timberpaw, mooi dat je er bent''begroette hij toen die dichtbij genoeg was. ''Kan je me vertellen wat je vader je al geleerd heeft?''soms moest je meteen met de deur in huis vallen, hij zou zo wel merken of dat de juiste tactiek was bij Timberpaw.

-Timberpaw

[Timber Training]Do you want to go to war Scherm17

Euh, een beetje help hier?:

[Timber Training]Do you want to go to war I_need10

”Kom naar de Small Forest als je nog wat wilt doen,” had zijn nieuwe mentor gezegd toen de ceremonie was afgelopen, maar Timberpaw had zo het idee dat zijn mentor geen “nee” zou verwachten langs Timberpaw’s kant en dat de apprentice dus verplicht zou zijn om samen met zijn mentor te gaan jagen. Hij had er weinig zin in, maar wist ook wel dat hij dit moment niet voor eeuwig uit kon stellen en dat hij uiteindelijk wel een training zou moeten doen. Hij had het alleen niet fijn gevonden hoe Lynxfang naar hem had gekeken; alsof dat de tom cat meer wist dan dat hij wilde laten blijken. Zou hij ooit gezien hebben wat zijn vader bij hem had gedaan? Nee. Timberpaw was er vrij zeker van dat als de senior warrior het had zien gebeuren, hij direct naar Pantherstar was gegaan zodat deze zijn vader kon straffen. Maar zijn vader had zijn verdiende loon al gekregen, iets waar Timberpaw blij om was. De bruine tabby liep het kamp uit en liep in de richting van waar zijn mentor hem op zou wachten. Hij deed expres op zijn gemak zodat hij niet te veel tijd hoefde te spenderen met zijn mentor en het ergste dus naar morgen verschoven zou worden. Hij wist dat Lynxfang ook nog een tweede apprentice had en hoopte dat zijn nieuwe mentor tijd aan die nieuwe apprentice zou besteden in plaats van aan hem. Zijn mentor stond op de afgesproken plek en de apprentice gaf enkel een knikje toen de kat hem begroette. “Mijn vorige mentor,” begon hij, nadruk leggend op dat woord, “heeft me vissen geleerd en heeft me een rondgang gegeven door het territorium, alsook een tripje naar de grenzen zodat ik kennis kon maken met de geuren van de andere Clans.” Hij trok met zijn oortje en keek zijn nieuwe mentor aan. “Voor de rest ben ik na zijn dood meegegaan naar wat trainingen van anderen, maar veel heb ik daar niet van opgestoken.” En dat had zeer nadelig gewerkt in zijn gevecht met de BloodClanner die hij nog maar enkele dagen geleden had gehad, maar ook dat ging hij Lynxfang niet aan zijn neus hangen.

Het enthousiasme was niet bepaald er beter op geworden zag hij al toen de kater er aan kwam lopen, een begroeting terug kon er niet van af. Wel, het leek er inderdaad op dat dit nog een leuke klus ging worden. Timberpaw benadrukte het woordje mentor wat Lynxfang even een slecht gevoel gaf. Had hij een slechte band gehad met zijn vader? Er leek ook niet veel getraind te zijn voordat Stormfang dood was gegaan. Met Bristlepaw was hij inmiddels al iets verder, dus het leek erop dat hij dan beter eerst Timberpaw zoveel mogelijk moest bijleren. Misschien was een training met zijn drieën in de toekomst geen slecht idee. ''Bedankt''Lynxfang knikte, tevreden met de informatie. Dus hij kon al vissen. Dan was het jagen op land wel handig om als eerste mee te beginnen. Vechten moest ook nog. ''Dan gaan we beginnen met de jacht op het land''begon hij maar meteen aan de training, hij stond op. ''Wees stil en volg me''. Rustig liep Lynxfang voor door het bosje heen, totdat ze een wat meer open stuk bereikten. Daar ging hij weer zitten in het midden. ''Luister eens goed en vertel me wat je hoort''zijn stem was zacht en met een rustige blik keek hij zijn apprentice aan. Er waren veel geluiden om hun heen, dat overal vandaan leek te komen. De vogels maakte het meeste geluid, maar er was ook geritsel onder in de struiken en onder gevallen bladeren. Hier en daar klonk er eens een piep.

Euh, een beetje help hier?:

Timberpaw gaf enkel een kortaf knikje toen zijn mentor hem bedankte. Hoewel de sfeer al aangenamer leek te zijn dan bij zijn vader was hij nog steeds op zijn hoede. Hoe zou Lynxfang immers reageren als hij een fout maakte? Met andere warriors en apprentices gaan trainen was niet zo’n ramp; die werden niet zo boos als hij een fout maakte. Hij joeg ook veel liever alleen. En op vissen. Omdat op vissen jagen hetgeen was wat hij het beste kon. Dit was nieuw voor hem en Timberpaw had er een hekel aan als hij geconfronteerd werd met nieuwe dingen, want dat wilde zeggen dat hij fouten kon maken en hij hield er niet van als hij fouten maakte omdat zijn mentor anders boos op hem kon worden. Timberpaw werd bijna gek van de twijfels en dus volgde hij zijn mentor gedwee toen deze hem gebood om mee te gaan. Toen ze eindelijk stil zaten, gebood zijn mentor hem om te gaan zitten en te luisteren naar de geluiden om zich heen. Timberpaw liet zich zakken in een jachthouding en luisterde vervolgens naar zijn omgeving. Het gefluit van de vogels viel hem natuurlijk direct op, maar ook het geschuifel onder de struiken en het zachte gepiep. “Vogels,” zei hij dan ook. “En muizen.” Hij richtte zijn blik op zijn mentor. “Maar dat zijn dingen die zelfs een kitten zou moeten kunnen horen, dus zo goed is dat niet,” liet hij er schamper op volgen. Als zijn mentor hem ging complimenteren omdat hij deze geluiden ontdekt had, dan zou hij dat echt jammer vinden.

Misschien leek het een raar begin te zijn om zo'n simpele vraag te stellen, maar hij wou even zien hoe Timberpaw ervoor stond en of hij dit serieus genoeg zou nemen. De leerling ging meteen in jachthouding, wat vast betekende dat hij er toch een zekere zin in had. Of dat hij gewoon ongeduldig was. Inmiddels had Lynxfang hem niet verteld in zo'n houding te gaan. Timberpaw noemde de geluiden op die hij hoorde, maar leek niet onder de indruk te zijn van zijn mentor's vraag. ''Mooi zo''zei de roodbruine Warrior, een kleine glimlach speelde kort op zijn lippen. ''Vang dan maar iets''. Timberpaw had al eerder gejaagd wist hij en dit was een goede kans voor hem om te kunnen zien hoe dat ging en waar ze aan moest werken. Iets vertelde hem dat zijn Apprentice niet aan het wachten was op de basics van alles. Dus eens zien hoe ver ze van die basics konden gaan. Eerlijk gezegd, was hij wel benieuwd.

Euh, een beetje help hier?: