Twinkle, twinkle, little star

The brightest

Aan zijn lichaam waren al korsten gaan groeien. Het was middag na het gevecht geweest toen Riverclan en de rest van de clans hadden geprobeerd hen te bevrijden maar ze hadden hen terug moeten bevechten om hun zwakkere leden te beschermen. Nu was Bloodclan hen nog steeds te baas en Lightbearer wist even niet meer hoelang hij dit nog ging volhouden. Hij was ook nog eens aangevallen door een oud bekende.. Arme, arme Sunvoice.. of hoe noemde ze zichzelf nu? Peril? Het schaapje, helemaal verpest door de klauwen van die bloedhonden. Zijn hart rouwde om haar en hij beloofde zichzelf om haar weer terug te krijgen waar ze thuis hoorde. Ze was een Shadowclanner maar de oelewapper Tallstar had haar dood verklaard.. Blijkbaar ademde ze dus nog wel, maar ademde ze elke dag meer van het vergif in die Cobra uitblies in haar gezicht. De tom zuchtte en legde zijn kopje neer op zijn voorpoten. Aan zijn buik lagen enkele kittens te slapen. Hij was hier om de queens te helpen om hun kinderen veilig te houden en hun in slaap te krijgen, het had even geduurd, maar het was gelukt. Het was dat hij nu omringd was met andere katten.. want anders had hij eventjes een traantje gelaten voor alle bange kinderen.. Ze huilde, ze hadden nachtmerries, waren constant bang.. Ogh, wat moest hij doen? Hij voelde zich zo nutteloos, kon zijn familie niet beschermen tegen de monsters.

+ Flutterkit 1st

“It was June, and the world smelled of roses. The sunshine was like powdered gold over the grassy hillside.”

Just like the butterfly, I too will awaken in my own time

Flutterkit had geen ouders om hem te beschermen en in het oog te houden. Hij was te jong om zichzelf te beschermen maar oud genoeg om te snappen dat er gevaar was en dat hij zichzelf ervoor moest beschermen, zover dat kon. Hij was afhankelijk geworden van de Warriors die tijd namen om de kittens te helpen, zeker nu Bloodclan in hun midden was en af en toe kittens probeerden te treiteren. Flutterkit had er zelf ook al ervaring mee, teveel ervaring. Hoewel hij zo rustig mogelijk bleef, deed hem het ook veel dat Clangenoten gewond waren geraakt in het laatste gevecht. Een gevecht dat verloren was en betekende dat zijn grootste vijanden nog steeds in het kamp waren. Het was dan ook geen verrassing dat hij de warme vacht van een van de wat bekendere Warriors op zocht. Een die hij beter kende dan hij zijn biologische ouders had gekend. Hij had ook wonden, iets dat het pientere katertje op deed kijken en onderzoekend naar het bloed deed kijken. Het leek niet ernstig maar erg genoeg om hem een rilling te bezorgen. Hij kroop in de vacht van de kater, terwijl hij hem met een zwak glimlachje begroette. 'Lightbearer?' Klonk er zwakjes, zijn stem was zacht terwijl zijn angstige ogen de ander zijn blik ontmoette.

The brightest

Ook lightbearer had zijn ogen na een tijdje gesloten. Vanuit de binnenkant van de nursury had hij een tijdje naar buiten gestaard en de hoge zon onder zien gaan. Hij zal hier blijven slapen, zoals de vele nachten daarvoor. De schermring was er nog en hij kon een klein lichaampje zien bewegen door de waterige stralen van de laatste licht van de zon. Zijn gouden honing ogen gingen weer open en heel voorzichtig hief hij zijn kopje ophoog. Het was Flutterkit, een al wat oudere kitten maar die nog altijd liefde en steun nodig had, vooral nu in deze bizarre tijd. Hij gaf het jong een voorzichtige maar warme en moederlijke lik over de kop toen hij om hem vroeg en murmelde een zachte; ja?

“It was June, and the world smelled of roses. The sunshine was like powdered gold over the grassy hillside.”

Just like the butterfly, I too will awaken in my own time

Lightbearer had zijn ogen kort gesloten maar dat betekende niet dat hij niet alert was. Hij sliep wel vaker bij de kater, hij had geen ouders en dus sliep hij of alleen of met Lightbearer. Het deed hem altijd goed in de nacht bij een ander te kunnen zijn, een die niet Bloodclan was en die hem begroette zoals de ouders van anderen deden. Zijn gouden ogen opende waren geopend bij de bewegingen van de kleinere kater. Een warme lik werd over zijn kop gegeven, en toen Flutterkit zijn naam sprak klonk er een korte vragende. 'Ja,' voor een afstandelijke kitten was hij best sociaal naar de kater die zijn enige veiligheid en warmte betekende in de Clan. 'Mag ik je papa noemen? Wil je mijn papa zijn?' Vroeg hij op een hakkelende manier, alsof hij bang was voor het antwoord. Wie wilde immers voor een op het eerste ogenblik afstandelijke kat zorgen?

Onderwerp: Re: Twinkle, twinkle, little star