[Punishment] I've warned you all!

Cobra had ze gewaarschuwd. Hij had ze allemaal gewaarschuwd en toch was er altijd één struikelblok. Zijn gifgroene ogen gleden door het kamp heen. Het was nu nog rustig, zometeen niet meer. Dat wist hij zeker. Hij zuchtte eventjes en kwam overeind, om vervolgens op het hoogste deel van het kamp te springen. De kater keek in het rond en liep een keer of twee heen en weer, voordat hij ging zitten en zijn staart over zijn poten heen sloeg. Cobra schraapte zijn keel eventjes. "Iedereen verzamelen!" bromde hij over de groep katten heen. Hij had de vorige keer gemerkt dat Shadowclan een te zwakke maag had voor zijn gebruikelijke oproep, dus hij hoopte dat hij met dit wel ieders aandacht kon trekken.
Hij wachtte eventjes totdat een groot genoege groep katten zich verzameld had. "Laat Darkmind naar voren komen." Vermelde hij daarna. Met een van zijn poten schraapte hij over de rand van de plek waar hij zat, voordat hij met een plof op de open plek voor de katten sprong. Hij wachtte totdat hij de kater in het vizier had en glimlachte eventjes ten duivels. "Shadowclan heeft dapper gevochten tegen Riverclan toen zij jullie in de rug aanvielen. Ik ben trots op deze samenwerking en ik zie potentie hierin. Echter zat jij," de gifgroene ogen van de Elite leader gleden over het lichaam van de young warrior heen. "verhaaltjes te vertellen dat Riverclan nooit zou aanvallen. En hiervoor zal je gestraft worden." De zwarte kater hief zijn klauw, klaar om uit te halen naar Darkmind. Als hij nog iets zou willen zeggen, moest die snel wezen.

[Open voor iedereen, gelieve niet te bemoeien met de straf <3]

Haar oren kwamen overeind toen Cobra sprak. Hij noemde de naam Darkmind. Een koude grijns - die de laatste dagen steeds vaker op haar gezicht verscheen - trok over haar snuit. Ze luisterde naar de uitleg van haar leider, maar hoorde toen dat er nog een klein puntje miste. De she-cat kwam regaal naar voren gestapt terwijl ze naar de jonge kat keek. "Je mist nog één klein detail, Cobra," sprak ze waarna ze zich met een zwiep van haar omdraaide naar die vieze stankclan. "Laat ze zien wat er gebeurd als Shadowclan een Bloodclanner durft aan te vallen." Niet dat Zahida hem zelf niet kon toetakelen. Oh nee. Maar het effect was gewoon zoveel pijnlijker als het zo publiekelijk en vernederend gebeurde. Haar nagels drukten zich in de grond.

Haar hart bonsde in haar keel elke keer als dat monster hen weer samenriep, alsof ze één clan waren, alsof Shadowclan gewoon zijn leiderschap accepteerde. maar er was niets dat ze kon doen, helemaal niets behalve toekijken; zoveel was duidelijk. En dat frustreerde haar meer dan wat dan ook. Wat Cobra nu weer aankondigde, onder het zelfingenomen gegniffel van zijn mede-monsters, was even erg als al zijn andere mededelingen - maar daarom niet minder schoquerend. Haar snuitje viel lichtjes open terwijl ze machteloos toe moest kijken hoe ze Darkmind zouden straffen. En voor wat? Omdat hij common sense had? Of omdat hij te slim was voor Bloodclan's zin? Chillypaw klemde haar kaken op elkaar en boorde haar klauwen in de grond. Oh, Starclan, wat wenste ze dat ze iets kon doen, dat ze hem op de één of andere reden kon redden van dit onrecht.. Maar dat zou een zelfmoordmissie zijn, en dus bleef ze maar stil - ook al riep elke haar op haar lichaam dat ze moest opstaan, dat ze dit moest voorkomen, dat ze zichzelf dan maar moest opofferen - voor het grotere goed van Shadowclan. Als ze gedacht had dat het echt iets uit zou maken, zou ze het meteen doen.

Haar gouden blik gleed door het camp, om te zien naar de reacties van haar clangenoten; ze zag Hoarsepaw, die even gefrustreerd leek als haar, en ze snapte hem als geen ander. Maar haar blik viel ook op Serpentpaw, onschuldig als ze eruitzag. Chillypaw liet de adem die ze in had gehouden even gaan en stond toen op; met snelle, voorzichtige pasjes liep ze op de iets oudere apprentice af. "Hé, Serpent..", mauwde ze; haar stem trilde van angst en amper ingehouden woede. "Ik wou dat ik iets kon doen om die monsters te stoppen..", mompelde ze, zacht genoeg dat enkel haar nieuwe vriendin haar zou kunnen horen - want ze had niet zo veel zin om ook gestraft te moeten worden voor één of andere vossenstront reden dat die Starclanvervloekte monsters bedachten.

Tag: Serpentpaw

Haar gele blik viel terug op de kater vooraan, die op de Bloodclan leider afgelopen was en nu uitviel naar hem. Starclanverdomme, had de jonge warrior zelfmoordneigingen ofzo? Chillypaw was niet het type om over zich heen te laten lopen, maar misschien was dat op dit moment wel de slimmere optie.. "Darkmind heeft het lef gehad om Bloodclan tegen te spreken.", fluisterde Chillypaw als antwoord tegen haar vriendin, waarna ze haar weer even kort aankeek. Serpentpaw leek het niet zo goed te snappen - en, tsja, misschien was dat ook logisch.. Ze wist immers niet hoe het normaal eraan toe ging, voor haar was dit misschien gewoon normaal. Maar dat zou de jonge kattin wel even rechtzetten, want niets aan dit was normaal. Het was wreed en oneerlijk en niets meer dan dat. "De Bloodclanners zijn de monsters. Darkmind heeft niets fout gedaan - en als Acorndust, onze leider, hem had gestraft, had die dat niet op zo'n agressieve manier gedaan.." Maar Acorndust was dood, naar het schijnt. Een gedachte waarvan ze weigerde hem te geloven, want dan zou hun situatie op dit moment zeker compleet hopeloos zijn - en dat kon haar arme idealistische hartje niet aan.

Ah ja, de bruine kater had het lef om zelfs hier nog tegen hem te spreken. Nou ja, wie niet horen wilde, moest maar voelen. Zahida gaf trouwens ook nog een goed punt. Hij had zich tegen de Elite, tegen hun beschermers, gekeerd. Daarmee was hij ook nog eens de fout in gegaan. Cobra schudde langzaam zijn kop toen Darkmind tegen hem sprak. "Nee, Darkmind. Riverclan was hier om Shadowclan aan te vallen. Want wat is nou makkelijker dan een gevallen clan te pakken te krijgen. Immers staan alle clans te snakken voor een klein stukje meer territorium. En geef ze eens ongelijk, jullie leven hier in een goed deel van het bos." Cobra grinnikte zachtjes, maar voordat hij zijn klauw kon laten zakken om de jonge kater zijn straf te geven, schoot deze er van door. De zwarte leader zuchtte zachtjes. "Darkmind. Maakt niet lastiger voor jezelf. Hoe meer je vlucht, hoe zwaarder je straf zal zijn." Sprak hij enkel. Rustig kwam hij overeind en rekte zich uit, waarna hij een sprong maakte naar de kater toe, in de hoop 'm tegen de grond aan te kunnen werken. Zoals hij al zei, wie niet luisterde, moest maar voelen.

Settleddust zijn oren spitsten zich toen ze samengeroepen werden door de BloodClan leider. Hij trok geïrriteerd met zijn lip toen hij overeind kwam, maar hij kwam niet veel dichterbij. Hij probeerde zich laag te houden en niet teveel aandacht te trekken, hopend dat hij de problemen ooit kon oplossen. Maar toen hij doorkreeg dat dit een openbare aftuiging zou worden. Dit was niet eerlijk, maar het paste precies in de manipulatieve spelletjes die Cobra speelde. Darkmind had gelijk, Settleddust wist dat. Hij wás in RiverClan geweest met Acorndust. Hij wist hoe het zat, hij wist dat Acorndust er nog was... ergens. Settleddust duwde zich wat door de menigte vooruit, waar hij maar half meekreeg wat Darkmind allemaal probeerde bij elkaar te roepen. Hij beet op zijn lip. Het was dapper dat hij het probeerde, maar niemand zou hem te hulp schieten. De wonden van het gevecht waren nog te vers. Ooit zou gerechtigheid gevierd worden, maar het zou niet vandaag kunnen zijn. Darkmind maakte het nu alleen maar erger voor zichzelf, hoe erg het ook was, Settleddust kon vandaag niet inspringen, hoe erg zijn klauwen ook jeukten. Hij zou het alleen maar erger maken. Hij probeerde Darkmind zijn blik te vangen en miniscuul met zijn kop te schudden. Hopelijk zou hij het begrijpen dat hij moest stoppen, zodat hij nog de kans kreeg om een andere dag weer te vechten.

Cobra zuchtte zachtjes. Deze kater wist ook gewoon niet van ophouden. Hij had niet echt goed door hoe het bij de Elite eraan toe ging, of wel soms? Rustig bleef de zwarte kater staan, immers was de bruine warrior weer eens onder hem door gedoken. Er werden woorden zijn richting opgeslingerd, woorden die hem niet eens interesseerde. Ze waren geen clan, ze waren niets. Maar natuurlijk. Ze dreven elkaar tot het uiterste zodat alleen de sterkste zouden overleven. Zodat hij wist op wie hij kon rekenen en wie de Elite alleen maar neer zou kunnen halen. Zoals Shark deed, zoals Thora deed. Zij waren doornen geweest in zijn beeld van de Elite en daarom had hij zich van ze ontdaan. Terwijl Darkmind er met de arrogantie vanaf druipend stond te poseren, zetten de zwarte kater zich af. Met de kracht van een Elite kat en moordlustigheid van de honden die hij in zijn leven omgebracht had, pinde hij de kater tegen de grond. Zijn gifgroene ogen vlamde op en hij voelde hoe de adrenaline door zijn lichaam schoot. Zijn kaak hing los en voorzichtig likte de kater zijn tanden af. Een diep gegrom steeg op uit zijn keel, terwijl hij een klauw hief naar de bruine warrior. ”Deze keer ontsnap je me niet, malàka.” Gromde hij diep voordat hij zijn klauw over de zij van de bruine kater liet glijden.