{event} Born Cold

Altijd was ze al klein geweest, maar niet zwak, niet zielig. Haar linker achterpoot sleepte achter haar aan terwijl ze een weg door het bos heen maakte. Het was alweer een aantal moons geleden dat ze haar positie binnen de Elite kwijt geraakt was. Nee. Ze was zelf weg gerend. Ze had het zelf gedaan. Alleen omdat zo'n hond haar poot had moeten verbrijzelen. Daarna had Sinclaw haar aangevallen, haar een scherpe litteken op haar wang bezorgd en haar oor kapot gereten. Zo was ze haar halsband verloren. Sindsdien zwierf ze rond door het rogue gebied. Ze at uit vuilnisbakken en vluchtte voor andere rogues. Ze was niks meer. Haar moeder leek haar ook vaker en vaker op te zoeken in haar dromen. Brightspots. Ze wilde het niet voelen, maar toch raakte het haar. Dit bracht haar nu terug naar Thunderclan territorium. Ze wilde niet, maar ze bleef gaan. Haar drie nog werkende poten droegen haar lichaam naar het gebied wat ooit haar thuis was geweest. Alles was ze kwijt, ze had niks meer. Ze haatte zichzelf en ze haatte het leven, ze haatte de wereld, ze haatte het feit dat ze ooit geboren was. Ze was een mislukkeling.

@Mistgaze

{GESLOTEN tot anders vermeld}

Haar leven bestond uit wakker worden, een kleine prooi eten, door het gebied struinen, wat kruiden voor Rousebell verzamelen en bij de den neer leggen en weer gaan slapen. Haar leven was een saaie routine en elke dag leek langer te duren. Het leven zonder katten om je heen die om je gaven was zwaar. Het was zwaar om uitgekotst te worden door je clan en familie om wat je gedaan had. Voor liefde. Liefde die nu dood was.

Het was pas enige tijd later dat ze door had waar ze naar aan het staren was, in de verte stond een witte gedaante die ze herkende. Eentje die ze al moons niet gezien had, die ze nooit verwacht had om nog te zien. Toen ze gehoord had dat Whifflepaw geen commander bij de elite meer was kon het maar een ding betekenen. Ze was dood. Maar waarom zou ze haar opzoeken als ze dood was? Was dit een soort raar hersenspinsel wat StarClan haar stuurde om haar nog verder te pijnigen? Dan hadden ze nog beter Brightspots kunnen sturen. In de overtuiging dat dit slechts de geest van Whifflepaw was ging ze er op af. Zonder angst. "Whiffle? Ben jij dat?"

Dus daar stond ze dan, niet wetend wat ze wilde, waarom ze hier was. Het voelde alsof ze gek aan het worden was. Verschillende emoties raasde door haar lijf heen. Angst, verdriet, rouw en woede. Het moest ophouden, het moest allemaal stoppen. Haar nagels waren nu uitgeslagen en dat haar zus nu in de buurt was, was haar niet opgevallen. Verwilderd keek ze om zich heen en haar staart zwaaide wild heen en weer. "Whiffle..." Snel schoot haar blik naar waar het geluid vandaan was gekomen. Die stem. Mistgaze. Nu zag ze haar, haar zus, haar oudere zus. Herinneringen overvielen haar, herinneringen over hoe wanhopig haar zus haar had willen helpen. "Dat... dat is niet..." Ze gromde even. "Dat is niet mijn naam," sprak ze toen, met trillende stem. Ze had niet door dat er tranen over haar wangen heen rolde.