[Totem Ritual] Will it be time

Toen ze een To Be was geweest was haar Totem vinden een van de laatste opdrachten geweest die ze moest uitvoeren, helaas was het gaan stormen die dag. Een teken dat ze er nog niet klaar voor was geweest? Of gewoon stom toeval. Toch was het te gevaarlijk voor haar om de storm ingegaan en de tijd was verstreken. Nooit meer had ze er nog over gedacht, zichzelf reddend zonder een Totem. Misschien had ze die eigenlijk al gekregen, wat volgens sommigen was het een wonder soms dat ze nog steeds rondliep. Ach, gewoon een grote portie geluk. Bovendien, zo onvoorzichtig was ze nou ook weer niet. Enkel wat vlug afgeleid misschien. Vandaag was ze wakker geworden met een raar onderbuikgevoel, het was prachtig weer buiten en iets zei haar dat ze vandaag misschien geluk kon hebben. Misschien ook niet. Nog steeds had ze er een goed gevoel over vandaag en het was niet over de jacht. Nee, vandaag zou ze eindelijk haar totem vinden. Tenminste, dat hoopte ze dan. De sneeuwwitte poes was de grot uitgelopen en keek rond. Waar begon je? De wind speelde met haar vacht en het gaf haar een idee. Wie weet kon ze meegaan met de wind? Dan had ze een pad om mee te beginnen. Ze voelde waar de wind naar toe blies en liep die kant op, mee met de wind.

De wind lijkt je aanwezigheid prettig te vinden. Het speelt met je vacht en trekt je dieper de heuvels in. Alsof de bries er plezier in heeft pakt het bladeren en bloesem blaadjes op die rond je heen beginnen te dansen

Just because you are soft doesn't mean you are not a force. Honey and wildfire are both gold.

Het was alsof de wind met haar ging, haar de weg leidend de heuvels in. Ze wist het vrijwel zeker dat ze de goede kant opging nu en volgde haar gids de wind. Blaadjes wirrelde om haar heen, het leek net of ze danste. Begeleid door de wind, die haar hopelijk zou leiden naar de juiste plaats. Waar ze haar totem mocht ontdekken. Blizzard bleef meegaan met de wind, af en toe sloeg ze speels naar een blaadje terwijl ze haar pad volgde. Hoe ver zou ze moeten gaan en waar zou haar pad naar leiden? Ze was nieuwsgierig, maar ook zenuwachtig. Ze hoopte toch zo een goede band met haar totem te kunnen hebben, iets waar ze op kon vertrouwen. Kon je ruzie krijgen met een totem? Kon een totem je in de steek laten of waren ze er altijd voor je? De wind trok aan haar, bijna alsof hij ongeduldig begon te worden en ze versnelde haar pas weer. Misschien moest ze er niet te veel over nadenken. Gewoon vertrouwen in hebben.

De bladeren leiden je tot de highlands en de wind lijkt enkel op te steken. Het lijkt bijna fysiek te worden terwijl het naast je rent. Kon de wind wel rennen? Voor een moment leek het zo

Just because you are soft doesn't mean you are not a force. Honey and wildfire are both gold.

De wind voerde haar mee naar de Highlands, een prachtige plek waar je heerlijk kon rennen en je zorgen kon vergeten. Blizzard verhoogde dan ook haar pas en al vlug ging ze als een witte vaag over het gras heen. Haar vriend de wind waaide nog harder zelfs en ze was blij dat ze er niet tegen in moest het. Even had ze het idee alsof ze samen met iemand rende, samen met iemand op pad was. Als ze samen een totem had moeten vinden, moest dat met haar broer Cold geweest zijn. Die zou nooit een Totem krijgen, als hij zelf nog leefde. Nee, vandaag was haar speciale dag en die moest ze niet laten verpesten door de gedachtes aan haar broer. Ze schudde de gedachtes van zich af en liet zich verder meevoeren door de wind. Waar zouden ze naar toe gaan?

Plots komt de wind tot stilstand en voor je bevinden drie verschillende bladeren, die verschillende kanten op wijzen. De een richting lager gebied, de ander hoger en de laatste wijst recht voor je uit. Na een kort moment geeft de wind je een streling door de pels, het is goed.

Just because you are soft doesn't mean you are not a force. Honey and wildfire are both gold.

Dit was behoorlijk leuk en ze vroeg zich af waarom ze dit niet eerder gedaan had. Begeleid worden door de wind met de bladeren om haar heen dansend ging ze op avontuur om haar totem te ontdekken. Ze hoopte maar dat het zo leuk bleef en dat er geen moeilijke beproevingen waren. Tenslotte had ze de verhalen van anderen gehoord. Maar misschien was haar totem haar goed gezind of wou hij gewoon niet dat ze iets stoms deed. Wie wist het. Opeens stopte het met waaien en verbaast stond Blizzard stil. Was het over? Waar moest ze nu naar toe dan? Voor haar zag ze drie bladeren liggen, alle drie naar een ander gebied wijzend. Oh, blijkbaar moest ze kiezen. Hoger gebied, lager gebied of rechtdoor gaan. Ze hield van ronddwalen, maar nu moest ze de juiste kant opgaan. De wind kwam even terug en streelde haar door haar vacht. Diep nadenkend keek ze naar bladeren. Misschien dat het niet uitmaakte, misschien dat ze wel weer de goede kant op werd geleid als ze het verkeerde blad koos. Een extra paar seconden verstreken voordat ze haar keuze had gemaakt en naar het lagere gebied ging. Al was ze nu wat meer onzeker, toch vervolgde ze haar pad. Zich afvragend waar ze uit zou komen.

Dit pad leid je richting het dal waar een dunne rivier doorheen stroomt. Het water roept je, fris en verkoelend, met een vreemde verwelkomende sfeer. Bladeren dansen weer omhoog en reizen met je mee. Ga je met de stroming mee, of juist tegen de stroom in?

Just because you are soft doesn't mean you are not a force. Honey and wildfire are both gold.

Ze bleef het pad volgen totdat ze de glinstering van een riviertje zag en benieuwd bleef ze even stil staan. Was het daar misschien al? Ze zag echter niks toen ze dichterbij kwam en keek twijfelend naar het water. Zou ze erover heen moeten of er langs moeten gaan? Het zag er wel mooi uit, bijna alsof het haar riep. Intussen waren de bladeren ook weer aan hun dans begonnen en het voelde als een teken dat ze hier moest blijven. In elk geval bij het water. Welke kant ze nu op moest wist ze alleen niet, maar misschien kreeg ze weer de keuze. Haar Totem was dan wel vriendelijk wat dat betreft. Hmm, ze kon met de stroom mee of juist er tegen in gaan. Mee gaan klonk logisch, maar als ze juist de andere kant op ging kwam ze alles tegen wat haar kant op stroomde. En het was iets anders. Zou haar totem dat verwachten? De witte poes sloeg af en liep toen tegen de stroom in verder. Benieuwd wat er verder zou gebeuren.

De wind blijft je vergezellen in bijna speelse wijze, laat het water opleven zodat druppels over je heen vallen. Maar het water is verder kalm, stil. En wanneer de rivier zich uitbreid krijg je een keuze, blijf je hier lopen of steek je de rivier over? Een flits van kleur lijkt kort door de weerspiegeling te schieten, je totem staat bij je

Just because you are soft doesn't mean you are not a force. Honey and wildfire are both gold.