Wine Red

Onderwerp: Wine Red vr 29 mei 2020 - 15:14

┍━━━━━━━━━━━━━━ ⋆⋅☆⋅⋆ ━━━━━━━━━━━━━━┑

_{Over de weken werd ze in leven gehouden door haar nieuwe familie. Ze waren de kleine draad die haar boven de afgrond liet bungelen, maar niet liet vallen, een levenslijn die voorkwam dat je weggezogen werd door de maalstromen in de oceaan. Haar nieuwe centrum van het universum. Maar de laatste dagen werd het koord dunner, begon het op sommige punten zwakker te worden, want Sigrún en Snorri waren al een hele tijd niet meer geweest. Honger knaagde aan haar binnenste en ondanks dat ze wel een beetje geleerd had te jagen, was het niet afdoende om te voorkomen dat ze weer uit prullenbakken moest plukken om zichzelf niet weer te laten vermageren. Haar nieuwe familie had immers gezegd dat ze eerst moest aansterken voordat ze meekon. En dat deed Wyvern dus ook zo goed als ze kon.

Maar toch bleef ze snel moe worden, toch bleef haar hart als een hamer in haar borstkas slaan bij inspanning. Het betekende dat ze nog steeds zwak was en dat waarschijnlijk het moment nog niet daar was dat ze mee mocht. Ze kauwde op een kippenbotje, het merg eruit zuigend, terwijl ze zichzelf teruggetrokken had in een omgevallen doos die ze haar den noemde. Misschien dat Sigrún en Snorri vandaag wel weer langs zouden komen om te kijken hoe erg ze gegroeid was, misschien was de dag eindelijk daar dat ze mee mocht.

[Sigrún en Snorri]}

┕━━━━━━━━━━━━━━ ⋆⋅☆⋅⋆ ━━━━━━━━━━━━━━┙

Onderwerp: Re: Wine Red za 30 mei 2020 - 1:36

Het was al een tijdje geleden sinds zij en Snor het kleine mormel hadden toegevoegd aan hun kleine ‘familie’. De kleine hing aan hun alsof ze niet kon leven zonder hen. Wat, heel eerlijk gezegd, ook zeker de waarheid was. Zonder hen was de kleine niks. Ze gaven haar eten, leerden haar om te overleven. Zodat ze in de Elite ook mee kon. En daarom moest ze eerst aansterken, de Elite zou haar er zo uit gooien als ze zo slank bleef als dat ze was. Er moest wat vet aan komen, zodat ook de spieren weer konden gaan groeien. Maar goed, het was een beetje hectisch en al met de hele overname van ShadowClan, dus ze hadden even niet kunnen komen. Als Why een beetje was aangekomen, kon ze mee. Met haar mentor als commander, die haar wel leek te mogen, hadden ze een hoge kans dat er geen groot probleem werd gemaakt als ze Why mee namen om haar in te leiden in het leven van een Elite young one. Ze keek even naar Snor, waarna ze even grijnsde. ”Let’s hope today will be the day.” Want het duurde haar alweer veel te lang dan dat ze gehoopt had.

Why had een doos waar ze haar altijd konden vinden. Tussen haar kaken had ze een vette muis geklemd. Dankzij het prachtige territorium van ShadowClan was er een overvloed aan prooi voor hen, waardoor het zeker niet erg was om er eentje te vangen en voor Why mee te nemen. Kon ze weer wat van aandikken. Kon ze weer een aantal dagen op teren. De doos kwam alweer in beeld, de geuren van twolegs bereikten haar neusgaten waardoor ze even snoof. Ze hield nog steeds niet van die vreselijke geur hier, belachelijk. Ze liet de muis op de grond ploffen, terwijl ze met een warme glimlach naar de doos keek. ”You’ve got visitors, love.” Sprak ze met een warme stem, kijkend naar hoe Why op een kippenbotje aan het teren was. Gelukkig hoefde dat niet meer, want tussen haar poten had ze een lekkere, vette muis liggen.

Onderwerp: Re: Wine Red vr 5 jun 2020 - 18:25

darling, you look like you can kill

Yuk! Moesten ze weer helemaal terug naar de tweebeenplaats. Hij begon net te wennen aan hun nieuwe huis. Het rook er lekkerder en ze waren de baas als geen ander. En alsnog had Sigrún hem overgehaald om weer dat pokke eind te gaan lopen, om hun projectje op te halen. Ze hadden nu een hele clan aan onderdanen, waarom zouden ze haar nu nog nodig hebben? Maar oké, sure, hij ging wel mee. En bovendien, het was een leuk poppetje, die Wyvern, dus misschien konden ze nog wel wat lol met haar hebben. Maar zijn zus was altijd al meer gebrand op dit plannetje. Dus ja, hij ging wel mee. Ze leek zo vrolijk, dat dit hun dag zou zijn. Hij rolde zijn ogen, bromde wat onverstaanbaars. Oké dan, omdat ze hier zo blij van werd. Maar anders...
Ze kwamen aan bij bekend gebied. Sigrún had een geschenk meegenomen en Snorri wandelde er wat met slepende poten achter haar aan. En ze kwamen bij het plekje waar ze Wyvern een tijd geleden hadden achtergelaten. Hij was bijna vergeten hoe het eruit had gezien, maar het was er smerig en het stonk. Bah, hopelijk had het poppetje wel beter voor haarzelf gezorgd. Ze vonden haar in haar doos, kauwend op kale botten. Hij haalde zijn neus op, maar Sigrún liet het geschenk vallen en zijn ogen gleden over Wyvern heen. Ze was groter, maar nog lang niet zo sterk als hij had gehoopt. Ugh, teleurstelling. ‘Hallo, moppie,’ sprak hij toch, met een slinkse glimlach op zijn bek en hij liet zijn staart langs haar snoetje glijden. ‘Ons gemist?’

xoxo