You'll swoon

Met een rustig oog bekeek hij alles wat er speelde. Half gefascineerd met wat er omging in het moment met de weet dat ook dit allemaal weer voorbij zou gaan. Want de aarde bleef draaien en de seizoenen bleven komen. Maar hij kon genieten van zijn spel zolang het duurde. Hij had natuurlijk zijn eigen katten, degene in zijn nauwe cirkel die tot hem behoorde. De medicine cat, de halfclanner en zijn zoon die zijn bloed niet droeg. Het was allemaal maar opvulling, opvulling voor het hier en nu. Een dans in een lege avond waarvan je wenste dat het sneller zou gaan. Waarvan je wilde dat er iéts zou gebeuren enkel om het interessant te maken. Dat was alles wat hij wilde, het leven net iets interessanter maken. Maar iedereen was van natuur zo braaf en zo saai. Hun stappen draaide altijd rond de scherven van problemen heen, bang om hun voeten eraan te snijden. En daarom was hij de meester van het spel en de leider van de dans. Want in zijn armen zou hij ze uiterst precies rond de pijn heen leiden tot het tijd was om ze hier volledig in te laten vallen. Met de façade van zijn charmante glimlach en suggestieve woorden, voortgedaan alsof hij de nar was terwijl hij in werkelijkheid zowel de rol van koning en bruut vervulde. En hoe meer vertrouwen hij voelde in degene die hij leidde hoe spannender en vervullender het spel werd voor hem.

En zo was zijn zoon misschien nog wel het leukste spelstuk van al. Zijn blinde vertrouwen en kinderlijke liefde gaf het een persoonlijke laag die geen ander kon evenaren. En hoewel Warhound zeker een kinderwens had haalde dat niet weg dat hij letterlijk niet de mogelijkheid voor liefde of affectie te voelen, laat staan deze te delen. Zijn zoon was dan ook al snel een duur project geworden waarin hij veel tijd had geïnvesteerd. Een kostbaar stuk speelgoed voor zijn eigen vermaak. En oh vermaak was hij. Heel deze scene met Seamist speelde zo mooi uit. Hij voelde hoe gevoelens begonnen te groeien en hiermee ook wantrouwen, woede en obsessie. En hij stimuleerde dit. Hij stookte deze vlammen op tot het een bosbrand was die niemand meer zou kunnen doven. Mogelijk zou zijn kind zichzelf ook tot as brengen, maar dat was een offer die hij bereid was om te maken. Het leuke aan spel waarvan de spelers levende individuen waren was simpelweg dat niet alles vooraf uitgepland kon worden, en dat je soms obstakels tegenkwam. En hij zag ze graag enkele mijlen van tevoren al verschijnen. Een van deze obstakels was de moeder van Seamist, een die meer macht uitoefende dan dat Arcticwolf nu deed over haar. Aangezien hij heel benieuwd was hoe dit alles zich organisch zou ontwikkelen was dit een moment waar hij zelf moest instappen.

En problemen moest oplossen voor dit te veel in de weg ging staan. En dus was de gevlekte kater opgestaan en had zich met zelfverzekerde passen naar Sorrelpool gebracht, een grijns spelend rond zijn lippen waarna hij opsprak. “Hey duif, ik leid vandaag een kleine grenspatrouille en ik zou jou graag aan mijn zijde hebben” Een licht speelde in zijn onleesbare ogen. “We hebben immers het een en ander om over te praten nu we officieel familie zijn” Hij lachte kort waarna hij haar blik ontmoette en de weg wees naar buiten. Leugens gebouwd op leugens. Hij wist dat Seamist drachtig was van een Shadowclanner. Hij wist zelfs te zeggen wie, of in ieder geval wie de logische optie was. En hij had zichzelf aangewezen voor deze patrouille, wetende dat het zo veelvoorkomend was dat hij een groep leidde dat hij hiermee weg kon komen. Warhound speelde dit spel graag en oh hij speelde het goed. Maar het leukste was dat de uitkomst nooit van te voren was te voorspellen. Zijn pion was verplaatst en hij geïnteresseerd wachtte hij af welke stuk Sorrelpool zou oppakken.