Bright eyes [closed]

Onderwerp: Bright eyes [closed] ma 1 jun 2020 - 17:32

g o r s e p a w

Time can break you down

Time can bend your knees

Time can break your heart

Have you begging please, begging please

Is it a kind of a dream
Floating out on the tide
Following the river of death downstream
Oh, is it a dream?

Hij had een mooie ochtend uitgekozen. Gorsepaw keek naar de hemel, die gekleurd was in een zacht geel toen de zon opkwam. De laatste, dappere sterren stonden nog aan de hemel, maar ook die zouden weldra vervagen. Gorsepaw haalde eens diep adem, de koele ochtendlucht prikte in zijn longen. Maar het was prettig. De dauw lag nog op het gras, maar verder was het windstil. Toen hij naar de druppels keek kreeg hij meteen herinneringen. Hoe Shadefeather had verteld hoe mooi het dauw in het zonlicht schitterde op de ochtenden. Maar ook aan Dewberry, die pas zich bij de sterren had gevoegd. Gorsepaw nam het allemaal in zich op toen hij net het kamp uitliep. Hij dacht aan alles wat hij had meegemaakt de laatste dagen. Het was teveel voor hem geweest. Het toonde duidelijk in zijn houding, zijn uiterlijk. Hij was mager, dof en onverzorgd. Hij at ook al niet meer. Want waarom zou je een stervende nog eten geven?

There's a fog along the horizon
A strange glow in the sky
And nobody seems to know where it goes
And what does it mean?
Oh, is it a dream?

Het was mistig, maar de zonnestralen werkten zich er dapper doorheen. Gorsepaw liep door het hoge gras geen, de stengels streken langs zijn rood-witte vacht. De gloed van de opkomende zon leek hem te lokken, dus hij volgde het. Het leek hem te seinen mee te komen. Richting het oosten, verleidelijk, alsof hij daar een betere plek zou aantreffen. Daar waar de zon altijd scheen en hij kon genieten van de warmte, geen vuiltje aan de lucht. Gorsepaw liep langzaam. Hij wilde van elk moment kunnen genieten. Immers wat had hij verder nog? Zijn vader, dood door zijn toedoen. En ze konden allemaal zeggen wat ze wilden, Stallionstar, Routnose, Falconpaw, het was zijn schuld. Hij was daar geweest, niemand kon hem anders vertellen. De ogen van de BloodClanner teisterden nog steeds zijn iedere droom. En hij was zo bang. Hij werd verteerd door schuldgevoel en angst. Bang dat het nog een keer zou gebeuren, dat hij weer zo'n fout zou maken. Want dat leek immers het enige te zijn wat hij nog kon. Maar die warme gloed van de opkomende zon, de warme kleuren, alles waar hij zo van hield sinds hij een kitten was. Het hield hem nu op de been en hij streed verder door het hoge gras.

Is it a kind of a shadow
Reaching into the night
Wandering over the hills unseen
Or is it a dream?

Gorsepaw kwam dichterbij zijn bestemming. Hij voelde het. De schaduwen groeiden langer, hoe verder hij liep. Hij dacht na over zijn moeder, die ergens onder die schaduwen nu moest leven. Ze was verbannen uit haar clan, maar ze was vrijwillig naar de vijand gegaan. En hij begreep het niet. Waarom zou ze hem achterlaten? Was hij zo erg, hij, en zijn broers en zussen? Nee, het was vast zijn fout. Hij deed ook niets goed. Er was niets goed van bij hem blijven. Hij leek alles kapot te maken, iedereen pijn te doen. Hij zou iedereen bij hem vandaag jagen, dus moest hij weggaan, voordat er nog meer van zijn geliefden zouden sneuvelen. Hij zou het niet over zijn hart kunnen verkrijgen. Zijn arme vrienden en familie die hij nog over had. Ze zouden hem niet missen. Nee, ze zouden opgelucht adem kunnen halen als hij weg ging. Hij zou niemand meer pijn kunnen doen.

There's a high wind in the trees
A cold sound in the air
And nobody ever knows when you go
And where do you start?
Oh, into the dark

De wind stak op. Gorsepaw voelde het door zijn vacht strijken hoe dichterbij hij kwam. En de wind nam het geluid mee van waar hij zo bang voor was. De diepe kloof, het water dat naar beneden stortte, de geur van vis dat het met zich meenam. Gorsepaw bleef even staan. Hij keek achterom, maar hij moest door. Hij was er nog niet. En toen hij verder liep belandde hij in een prachtig bloemenveld. Dit was wat iedereen hem had beloofd al die tijd, als de lente kwam. Hij glimlachte en zijn tempo vertraagde. Hij leek in slow motion te bewegen, terwijl hij iedere bloem individueel in zich op leek te nemen. Het was schitterend. De witte, rode, blauwe en gele bloemen. En die gele. Hij bleef staan bij een prikkelend bosje met tientallen, kleine, gele bloemen. Brem. Gorse. Hij keek met schokkende adem naar de bloemen. Dat was hij. Was er iemand die hem zou missen? Oh Falconpaw zou hem missen. Hij zou misschien naar deze struiken kijken, denkend aan hem. En Gorsepaw zou hem missen. Hij was zijn beste vriend. Maar ook hem moest hij beschermen, hij moest zichzelf voor Falconpaw beschermen. Want de liefde die hij voor zijn vriend voelde, die zijn hart verwarmde iedere keer dat hij hem zag.. Hij kon dat nooit uiten en het mocht nooit beantwoord worden. Dat wist hij het moment dat zijn vriend medicine cat apprentice werd. En hij was gelukkig voor hem. Hij liep op een bijzonder pad, het pad van de sterren. Eentje waar hij vele levens zou redden. Behalve de zijne, want Gorsepaw zou ervoor zorgen dat het nooit zo moeilijk zou moeten worden. Gorsepaw kneep zijn ogen dicht en een enkele traan gleed in de vacht op zijn wang. Toen keerde hij zich weg van de struik en liep verder. Hij was er bijna.

Bright eyes, burning like fire
Bright eyes, how can you close and fail?
How can the light that burned so brightly
Suddenly burn so pale?

Gorsepaw was aangekomen. Zijn gele ogen fonkelden toen hij aan de rand van de afgrond stond. Zijn hart begon sneller te kloppen en zijn hoofd tolde toen hij naar beneden keer, de rand over. Hij zag het schuimende water en wist dat dit iets was wat hij moest doen. Het was het beste. Hij had alle opties honderd keer afgewogen, en steeds erop uitgekomen dat dit iets was wat hij moest doen. Hij slikte en de tranen begonnen weer te vormen terwijl hij zijn klauwen in de stenen sloeg. Hij was bang. Natuurlijk was hij bang. Zijn lichaam schreeuwde dat hij dit niet kon maken, maar zijn hoofd zei dat het moest. Hij begon steeds zwaarder adem te halen. Hij moest dit doen, voor zijn vrienden, familie, voor zijn ouders. Want anders, anders ging het toch alleen maar mis. Hij faalde in alles wat hij deed en alles wat hij aanraakte ging kapot. Zijn poten begonnen te trillen, maar hij leunde naar voren. Hij kneep zijn ogen samen. Hij moest dit doen. Alsjeblieft StarClan, smeekte hij, liet het snel voorbij zijn. Gaf hem de gunst dat het geen pijn zou doen. Hij deed dit immers voor hun. Nog één keer zag hij iedereen voor zich. Heatherpaw, Antpaw, Shadefeather, Heatpaw... Shatteredice, en Stallionstar. En het vrolijke, lachende gezicht van zijn beste vriend. Hij zou nooit meer bezorgd voor hem hoeven zijn. Alsjeblieft Falconpaw, vergeef het me. Begrijp me.

Bright eyes

Onderwerp: Re: Bright eyes [closed] ma 1 jun 2020 - 18:57

Run, wolf warrior, to ends eternal

De dag er na zat de kater nog steeds vol met woede. Na het wakker worden was hij ook meteen zijn nest uit gegaan. Hij sprak niemand aan, begroette niemand in het kamp. Met de grootste donderwolk boven zijn hoofd vertrok hij naar de gorge. Hij zou Shatteredice wel is gaan spreken, kijken wat ze te vertellen had. Ze had hem verraden. Ze had WindClan verraden. Voor die smerige viskatten.

Hij walgde van het idee dat ze daar was, in hun nesten sliep. Was dan niets meer heilig? Kwaad sloeg de kater met zijn staart toen het kolken van het water zijn oren bereikte. In de verte stond een gedaante. Het was niet Shattered, het was stom dat hij het überhaupt gehoopt had. De kattin was hem vergeten, had hem ingeruild voor een andere clan. Eerst aan de kant geschoven door haar voor Stallion, nu voor vissenvreters.

Toen hij dichterbij kwam zag hij dat het Gorsepaw was die hier stond. Ironisch. "Gorse?" vroeg hij kalm. De kater stond gevaarlijk dichtbij, als hij niet voorzichtig deed dan.. "Wat ben je hier aan het doen?" vroeg hij toen aan hem.

WOLFSTAR

Fear might be the death of me, fear leads to anxiety

Onderwerp: Re: Bright eyes [closed] ma 1 jun 2020 - 19:20

How can the light that burned so brightly, suddenly burn so pale?

Gorse zou gaan. Hij ging naar voren. Alleen zijn poten nog loslaten, zijn klauwen intrekken en zijn gewicht over de rand gooien. Het was simpel, het was eenvoudig. Hij kon het. In een klap zou iedereen van hem af zijn en zou er weer meer rust en balans zijn. Oh hij zou iedereen zo missen. Zo verschrikkelijk erg. Maar, het was beter zo.

Maar zelfs dit durfde Gorsepaw niet. Hij kon het niet. Verdomme, hij kon het niet. Tranen begonnen over zijn wangen te stromen en hij sloeg verwoed in de aarde. Waarom kon hij niets? Waarom faalde hij in alles? Snikkend liet hij zijn kop hangen, nog steeds aan de rand van de gorge. Hij bleef staan als een standbeeld, jankend als een kleine kitten. Oh StarClan, was hij maar weer een kitten. Toen was alles beter, eenvoudiger. Toen was hij nog blij en gelukkig en bestonden alle problemen waar hij nu mee worstelde nog niet. Alles ging mis het moment dat hij apprentice werd.

Toen opeens een stem klonk. Een onbekende maar zo bekend. Schichtig keek Gorsepaw om, wiebelend op de rand. Eén van zijn poten gleed weg, maar hij stond nog. Zijn ogen groot en betraand gingen naar de bruine kater. Wolfheart? Hij keek wanhopig, bijna smekend naar de kat. Zou hij hem helpen? Zou hij de pijn kunnen stoppen. ‘I-ik..’ begon hij stilletjes. Hij wierp weer een blik over de rand. Het wilde water, het schuim op de golven, de duizelende afgrond. ‘Ik.. ik wil niet meer... ik kan niet meer,’ sprak hij met een bibberende stem. Hij was zo klein. Zo breekbaar.

Onderwerp: Re: Bright eyes [closed] ma 1 jun 2020 - 20:33

Run, wolf warrior, to ends eternal

Zijn ogen bleven hangen op de treurige apprentice. Zo gebroken, zo alleen. Zo had hij zich gevoeld toen Shattered verdwenen was. De woede die hij nu voelde razen daarentegen was compleet andere koek. De smekende blik die die van hem ontmoette deed hem echter vrij weinig. Hij was op het moment niet in staat om sympathiek te zijn naar anderen toe.

De jonge kater sprak over zijn wanhoop. Dat hij niet meer wou leven. Dat hij het wou beëindigen. "Je bent nog jong Gorsepaw, je hebt nog veel te doen." antwoordde hij toen. Zijn gedachten werden zelf grimmig door het gedachtegoed van de jonge kater. Shatteredice die hem verlaten had voor een andere clan, alles wat naar de klote leek te gaan. WindClan viel aan stuk en hij danste tussen de scherven. Gorsepaw had gelijk. Hij had gewoon gelijk. "Misschien heb je gelijk.." sprak Wolfheart toen zacht. Zijn stem was bijna niet te horen over het kolken van de gorge. Zijn neus trok zich op. Grimmige, koude woede stond in zijn ogen terwijl hij zijn poot op Gorsepaw zijn borst legde. Shatteredice had hem gebroken. Hij zou haar breken. Hij zou haar afknakken tot er niks meer van haar over was. "Ik zal je helpen, Gorsepaw. Voor Shatteredice." toen gaf hij de jonge kater een krachtige duw, richting de gorge. Met heel zijn hart hoopte hij dat het lichaam aan zou spoelen bij RiverClan, een boodschap speciaal voor haar. Shatterdice zou boeten. Hij zou haar breken.

WOLFSTAR

Fear might be the death of me, fear leads to anxiety

Onderwerp: Re: Bright eyes [closed] ma 1 jun 2020 - 22:04

How can the light that burned so brightly, suddenly burn so pale?

Gorsepaw wist gewoon niet wat hij moest. Hij zou hem voor gek verklaren. Hij had vrienden toch? Een familie. Hij had alles nodig waar hij gelukkig voor zou moeten zijn. Anderen hadden het erger dan hij. Maar waarom voelde hij zich dan niet gelukkig? Waarom voelde hij zich zo slecht. Wolfheart zei het nog, hij had genoeg om voor te leven. Misschien was het waar, had hij gelijk. Hij kon omdraaien en naar Falconpaw rennen. Hij kon toch niet springen. Daar was hij zelfs te zwak voor.

Maar... hij kreeg gelijk. Zijn ogen schoten naar Wolfheart. Begreep hij het echt? Hij wist niet wat hij moest doen. Hij kreeg opeens een poot op zijn borst en koude angst bekroop hem. W-wacht. Nee, nee.. Nee, hij wilde niet. Schichtig keek hij naar Wolfheart, doe het niet. Hij bibberde en hij kreeg niets meer over zijn lippen. Wolfheart zou hem helpen, voor zijn moeder. Even zag je de verwarring in zijn blik. Hij begreep het niet. Maar hij kreeg een duw en... daar ging hij.

Gorsepaw probeerde zich nog vast te grijpen aan iets. Eerst voelde hij wilde angst, hij deed zijn bek open maar te gillen, maar er kwam niets uit. Maar toen de eerste seconden verstreken waren, voelde hij kalmte als een deken om hem wikkelen. Hij tolde in de lucht, in een vrije val naar beneden. En hij wist het. Het was eindelijk voorbij. Eindelijk een einde aan de pijn en hoe hij langzaam vanbinnen verscheurd werd. Hij zou tot rust kunnen komen en zijn familie ook. Hij sloot zijn ogen en ademde een laatste keer diep in. Toen raakte zijn kop een uitstekende rots van de gorge met een doffe klap, en al voordat hij in het schuimende water verdween, had hij zich tussen de sterren gevoegd.