De grijze kattin had direct na de laatste ceremonie aan de leader gevraagd of deze haar wilde volgen naar de Heatherfields, voor een privégesprek. Ze had immers veel met hem te bespreken. Niet alleen over de afgelopen gebeurtenis met de twee jonge zussen, maar ook met wat hij net had vertelt over haar vriendin Shatteredice. Hoewel hun vriendschap zeker een rede was waarom ze extra zorgen had over deze beslissing, vond ze het ook op haar plaats om te vragen om meer informatie. Ze zou nooit een besluit of woord van haar clanleader publiek in twijfel nemen, dat was in haar ogen disrespectvol en tegen de clanregels. Maar haar respect richting Stallionstar betekende niet dat ze zou zwijgen en alles over zich heen zou laten lopen. De kattin was te zelfstandig hiervoor. Ze spitste haar oren toen ze de leader zag aankomen, en knikte beleefd zijn richting op. "Bedankt voor het komen Stallionstar, dat waardeer ik"

Ze haalde diep adem, de wereld ging door en de wereld was gevuld met pijn. Hoewel ze haar eigen dochter hiervan wilde schilden wist ze dat het niet mogelijk was. Zoals Gorse nu ook tot vluchten was geslagen, zoals doden hun grond nog verder vulde. Maar dat waren niet haar zaken, nog niet. Toch ging voor haar de clan en diens bewoners altijd eerst wanneer ze hier de kans voor kreeg. Ze volgde het voorbeeld van de ander niet om te gaan zitten, wantrouwen en alertheid een gave die ze niet kon afzetten. Het maakte niet veel uit, Stallionstar was een grote kater, en nu hij zat waren ze op gelijke hoogte van elkaar. "Met alle respect, wat niet?" kwam er sceptisch uit, waarna ze haar kop schudde. "Ik wil beginnen met het voorleggen van mijn idee voor Milkypaw en Wisteriawisp" Ze had er goed over nagedacht, en ze had besloten dat straf nooit zou werken. Deze kittens moesten goed worden opgevoed. Hun ouders waren daar blijkbaar in gefaald maar het was nog niet te laat. "Als het mogelijk is zou ik ze graag het een en ander bij willen leren. Beiden hebben een les nodig over de warrior code en de basis van respect" Daar wist ze in haar positie immers veel van af. Ze was een harde hand in het kamp, maar ook een productief lid van hun maatschappij. Ze kon nog jagen, en ze zorgde voor veel nestmateriaal, water en andere taken. Hoewel vroeg elder worden zeker geen hoge trots was, was het ook niet nutteloos bestaan. Iets wat een ander nog moest leren. "Voor Wisteriawisp zou ik ook graag zien dat ze zichzelf minder tot last maakt en meer inzet voor de clan, ondanks haar kwalen. In de hoop dat een doel en verantwoordelijkheid haar misschien voldoening geeft" Abysshowl had een zekere aanleg voor de leiding opnemen, maar ze was er zeker van dat ze voldoende respect en mogelijkheden openhield voor haar leider. Ze zou graag zien dat hun twee in de toekomst vaker een samenwerking konden vormen. Maar dat was compleet afhankelijk van het volgende gespreksonderwerp.

De gehavende poes merkte dat de ander instemde op haar ideeën, iets wat voor de verandering eens prettig was. Al waren ze nog ver van dit probleem opgelost te hebben. Er was nog genoeg te bespreken en dan was het nog de vraag dat het zou werken. Het was in ieder geval beter dan niks doen. De kater ging in op haar woorden en ze knikte, ergens tevreden met de dankbare blik. “Iedere kat heeft in een plek in de clan, ze moet gewoon de hare vinden” Haar gescheurde oren bewogen kort bij de vervolging. “Milkypaw zou ik graag willen spreken over haar mentor en kijken of ik haar kan steunen in haar verlies. Misschien dat ik wat van mijn eigen lessen op haar kan overdragen” ze haalde haar schouders op, wetende dat ze ook niet meer kon doen dan haar best. Hoewel ze zeker goed was in regels doordrukken en respect afdwingen was ze alles behalve perfect wanneer het ging om persoonlijke connecties. Maar iets in de houding van Milkypaw deed haar denken aan die van haarzelf, waardoor ze wel begrip kon vinden om een poging te maken. “Verder zou ik ook graag op het onderwerp van Shatteredice terug willen komen”

“Natuurlijk Stallionstar” antwoorde ze nog, dankbaarheid en respect in haar stem terug te vinden. Ze was een klassieke kat die zich strak vasthield aan de gebruiken en regels van de clan. Ze vond een zekere stabiliteit in het geschreven woord van hun voorouders. De wereld was een heel stuk fijner wanneer deze duidelijk was over goed en kwaad. Wanneer er regels waren was het makkelijk om je acties daarop aan te passen en af te wegen. Ze zag dan ook met een zeker trots dat andere de regels even goed hanteerde als zijzelf. Vandaar dat ze het volgende aanbod ook met een tevreden blik in haar oog opnam, om hierna te knikken. “Het zou mij een eer zijn, ik maak hier graag een deel van uit” En dat meende ze, het feit dat haar mening werd gehoord en gevraagd deed haar goed, al was ze niet het type om hier onnodig lang over door te gaan. Ze had bedankje gegeven, dus nu konden ze weer door naar zaken. De poes voelde bijna de woede van de ander aan, een waar ze ook wel begrip voor wilde toonde. “Ik was benieuwd wat de reden voor verbanning is, welke clanregel ze heeft gebroken. Maar voornamelijk of je iets over haar motieven weet om in Riverclan te verblijven. Ik ben van mening dat er een rede voor zou moeten zijn” Ze draaide kort met haar oren en keek het grote gebied over. “Shatteredice en ik hebben troost met elkaar gedeeld. Ze heeft veel geleden, net zoals ik veel leed heb moeten kennen. Maar ze was altijd een loyale Windclanner met haar hart naar de clan, dat was hoe ik haar kende” Hierna liet ze haar blik terugkomen bij de kater, en iets in haar poel van blauw was verzacht terwijl ze haar lichaam liet zakken tot een zit. “Als je deze informatie niet met mij wilt delen respecteer ik dat, maar ik had mezelf beloofd om er voor haar te zijn, waardoor ik de noodzaak voelde die belofte nu na te komen” Ze was niet zoals de ander voor haar. Ze was niet openlijk boos, deelde haar pijn niet. Toch nam ze de leider in vertrouwen om haar eigen gevoelens te delen, om te laten zien dat dit belangrijk voor haar was. Abysshowl hielt echter haar schouders en rug recht, haar kop geheven, wants zelfs de leader hoefde niet te diep in haar ziel te kijken.

Abysshowl luisterde in stilte naar de woorden van haar leider, langzaam knikkend. Ze had ook vermoed dat het hierom zou gaan, en toch voelde er iets verkeerd. Er wrong iets in haar en ze wilde het geen rust geven. Haar instincten hadden haar lang genoeg in leven gehouden en dat zouden ze ook nog vele manen doen, ze was bereid om hier dus ook naar te luisteren en deze gehoor te staan. Ze begreep ook de zorg de ander had over wat er doorgespeeld zou kunnen worden. Je geheimen waren belangrijk in de clans, die moest die je dicht bij je houden. En toch, ondanks dat ze de ander heel goed kon begrijpen, was ze nog niet voldaan. “Ik hoor je Stallionstar” Stelde ze hem gerust met haar altijd harde toon, als een lerares. “En ik ken verraad als geen ander” Stemde ze in. Ze kende verraad door haar clanmates, bovenal. “Maar ik heb het gevoel dat we door onze rauw iets missen uit het totaalbeeld” Ze deelde haar zorgen openlijk met de ander, want ze wist dat hij de enige was die ze tot rust zou kunnen brengen. Abysshowl wist wat ze hem wilde vragen, maar ze had evengoed gehoopt dat het makkelijker had kunnen zijn. Dit was niet makkelijk, dit vragen niet, het was tegen haar principes. Maar ze had een belofte gemaakt, en die kon ze onmogelijk breken. “Daarom zou ik ook graag naar de eerste regel willen keren en je om toestemming vragen, om met Shatteredice te spreken als ik haar ooit tref aan de grens of tijdens een gathering” Een zucht rolde over haar lippen terwijl ze haar gehalveerde staart langs zich sloeg. “Al is het maar om mezelf rust te geven met de weet dat ik mijn belofte ben nagekomen” Was dat niet het belangrijkste? Dat ze hier een punt achter kon zetten? Nee, ze wilde gewoon de waarheid weten, ze wilde het hele verhaal horen. Want het mocht niet. Shatteredice kon en mocht geen verrader zijn. Wat ze kon er simpelweg niet nog een bijhebben. Ze kende al zoveel bedrog, meer hoefde ze niet. Ze neeg haar kop bij de prees. “Onze wonden zijn daarbij ook niet de minste, als we eens eerlijk zijn” De poes stapte naar voren en drukte kort haar snuit tegen zijn schouder, als een zeldzaam teken van steun.