Interstellar ✰

Onderwerp: Interstellar ✰ do 4 jun 2020 - 11:24

HEAVY IS THE MOON WITH BLOOD
CRIMSON IN A SKY FULL OF BLACK

Zijn groen met kopperkleurige ogen waren geopend toen hij vanuit zijn nest door een kijkgaatje in het dak van de den naar buiten tuurde. Zijn blik was helder van de sterrenlicht die in zijn ogen scheen, ondanks zijn ogen duidelijk zijn vermoeidheid en pijn toonde. De zon was al een tijdje gezakt en had plaats gemaakt voor een grote sluier van duisternis die elke nacht weer terugkeerde. De maan stond intussen al op zijn hoogte punt van de nacht, hij was half gevuld maar scheen helderder dan welke nacht daarvoor. Zijn gebroken staart zou hebben gezwiept als hij dat kon, hij voelde zich namelijk erg onrustig en wist niet wat te doen. Hij lag al sinds dag één van Bloodclan's overname hier binnen terwijl clangenoten om hem heen stuk bij stuk neervielen. Kittens, zijn kittens nog wel, waren door de lucht heen gegooid als papieren vliegtuigjes en hij kon ze verdomme niet eens helpen. Hij kon geen wraak nemen op de katten die het geflikt hadden. Hij kon zijn familie niet beschermen. Hij kon zijn clan niet dienen zoals hij gezworen had. Hij kon zichzelf niet eens verdedigen. Had hij gefaald? Was hij echt de slechtste medicine cat apprentice? Hij had gestreden om ooit de beste te worden.. maar in zijn hart voelde hij al dat hij nooit meer iets zal worden. Met een beetje geluk zou hij ooit gelukkig worden met Beechresin, al betwijfelde hij dat ook. Ze lag dan wel bijna dag en nacht bij hem naast het nest.. maar wat als hij opgeknapt was en niet meer die knappe kater zijn die hij eerst was? Wat als zijn verbitterde karakter haar niet aanstond? Wat als ze hem zwak vond? Een mislukkeling? Hij was dat, hij was verslagen, hij was niks. Waarom zou Beechresin hem nog willen? Wat zou Acorndust met hem doen als hij zijn clan enkel een half gebakken medicine cat apprentice kon aanbieden die niemand helpen kon? Bloodpaw durfde niet eens in het water poeltje te kijken die hier lag, was veel te bang voor wat hij zal zien. Wat als hij écht niet meer veder kon vanwege zijn verminkingen? Wat als het waar was waar hij al dagenlang over piekerde? Hij voelde het. Hij wou het niet zeggen maar hij voelde het heel diep van binnen brandde. Zijn verhaal begon af te rondde. Hij had niet geluisterd naar Butterstar's woorden en nu.. nu zal hij daar voor betalen. Hij had zich geofferd om zijn clan te beschermen ook al had Starclan hem duidelijk gemaakt dit niet te doen. Ze hadden gelijk; natuurlijk hadden ze gelijk. Hun woorden waren heilig. Ze wisten al wat er gebeuren ging en toch was hij te koppig geweest, tóch had hij de drang om zijn clan te beschermen niet opzij kunnen schuiven en nu lag hij hier met gebroken botten. Nu lag hij hier met pijn terwijl de clan om hem heen uit elkaar getrokken werd door Bloodclan. Het was een nachtmerrie, een grote nachtmerrie die niet leek weg te gaan wanneer je wakker werd. Een dof gevoel vulde zijn grote lijf. Zijn ogenleden werden zwaar. De papaverzaadjes die hij ingenomen had begonnen te werken. Zijn blik werd wazig, zwarte inktvlekken speelde voor zijn ogen voor zijn oogleden uiteindelijk sloten en de vlekjes samenvoegde als één.

pixie pix:

Onderwerp: Re: Interstellar ✰ do 4 jun 2020 - 11:42

Tallstar had het verpest. Shadowclan was een ramp. En haar prachtige dochter.. was gebroken en alleen achter gelaten door dat stuk vossenstront. Bedreigd door Bloodclan, achtergelaten door haar ouderfiguur, bijna vermoord. Maar haar dochter was niet de enige die het zwaar had. Zijn tortie vacht leek wel op te lichten in het sterrenlicht terwijl Tinderlight hem benaderde. Ze wist exact wie hier was, de kater wie beloofd had haar dochter te beschermen, een kater voor wie ze wel respect had. "Bloodpaw," miauwde ze zachtjes terwijl ze naar voren stapte, "Je hebt je goed geweerd en je best gedaan voor Shadowclan.. Ik wil je bedanken voor alles wat je voor mijn dochter gedaan hebt waar haar vader het niet kon en hoe erg je je best gedaan hebt Shadowclan omhoog te houden als medicine cat onder Acefray.." Ze drukte haar neusje eventjes kort tegen de zijne. "Het leven is oneerlijk tegen je geweest.. Wellicht is het nu tijd om rust te nemen." Ze wierp een scheef oog op haar metgezel om haar woorden aan te vullen. Ze was hier immers niet alleen gekomen.

Onderwerp: Re: Interstellar ✰ do 4 jun 2020 - 15:10

Een warme glimlach stond op haar gezicht terwijl ze naderde samen met Tinderlight. Ze liet het woord over aan de andere poes, die Bloodpaw bedankte voor het beschermen van Shadowclan en haar dochter. Iets wat Lionstep zeker kon waarderen. Toen Tinderlight uitgesproken was stapte ze zelf naar voren toe. Ze drukte haar neusje tussen het stukje wat tussen Bloodpaw's ogen zat. De glimlach stond nog altijd op haar gezicht toen ze sprak. "Bloodpaw, ik ben je nog altijd erg dankbaar voor het terugvinden van mijn lichaam. Je hebt mij een waardig afscheid gegeven," snorde ze. Ze was nog altijd boos, maar de poes die haar dood veroorzaakt had, had haar verdiende loon gekregen. "Daarom gunt StarClan jou ook een waardig afscheid. Bij de krachten van StarClan geef ik je hierbij jouw volledige naam. Vanaf vandaag zal je bekend staan als Bloodhound." nu tikte haar neusje kort tegen die van hem, om het te bevestigen. "Dit zal de laatste keer zijn dat je als medicine cat samen droomt met StarClan, je hebt je rust verdiend Bloodhound." ze stapte naar achteren, naast Tinderlight. Ze wist niet of de poes nog iets wou toevoegen voordat ze hun eigen weg zouden gaan.

Onderwerp: Re: Interstellar ✰ do 4 jun 2020 - 20:03

HEAVY IS THE MOON WITH BLOOD
CRIMSON IN A SKY FULL OF BLACK

Geneeskrachtige kruiden's waren in tijden zoals deze erg belangrijk. Ze mochten niet verspild worden en er moest zuinig mee gehandeld worden. Toch had Bloodpaw de drang niet kunnen tegenhouden om een paar papaverzaden in te nemen na dagen slapeloze nachten te hebben gehad. De pijn die hij had had hij in de ergste stadium kunnen overleven maar ook hij had zijn grens. Nu voelde hij zich licht en veilig. Alsof hij weer klein was en in de armen van zijn moeder getrokken werd. Zijn zicht was nog steeds als duister als de nacht maar na enkele minuten in diepe slaap werd zijn geest getrokken naar de plek van de sterren. Zijn ademhaling was rustig toen hij opgekruld in het gras lag. De geuren van verse prooidieren kriebelde zijn gevoelige neus en het lente's briesje wekte hem. Zijn zware oogleden gingen weer open en voor hem zag hij de heilige velden van Starclan. De tom hief zich direct overeind toen hij het doorhad en met een trek van zijn oor voelde hij zijn spieren aanspannen van nerveusheid. Het was half moon; dat betekende dat hij vannacht eigenlijk naar de moonstone had moeten reizen, helaas kon hij door Bloodclan daar niet terecht en wist hij ook diep van binnen dat als ze er nu niet meer waren geweest hij de toch naar de highstones nooit had gehaald met zijn verwondingen. In plaats van dat hij dus naar hen toe was gegaan waren de sterren naar hem gegaan. Nu stond hij hier. Geen pijn, geen zorgen- al was dat maar voor kort. Zijn ogen gingen naar de eerste kat die naar voren kwam. Zijn gezicht vertrok. Het was de moeder van Pepperpaw, de she-cat waaraan hij beloofd had haar te beschermen en keek Pepper nu.. zo gebroken. Hij had gefaald. Was een slechte grote broer. Zijn snorharen trokken zich toen de mond opende van de flame-point, even hield hij zijn hart vast. Ze begon te spreken, vertelde dat hij goed zijn best had gedaan als medicine cat. Hij glimlachte eventjes. Hij wou niks lievers in het leven dan de goedkeuring van zijn voorouders krijgen. Helaas was het vannacht niet tijd voor complimenten. Tinder sprak over rust en in plaats van rust kreeg die juist het tegenovergestelde. Hij wou geen rust. Dit kon niet het einde worden van zijn leven, van zijn taak. Hij moest nog zoveel voor zijn clan doen, nog zoveel gewonden en zieken redden. Met Starclan spreken. Dit is was waar hij goed in was.. dit is wat hij wou, dit was zijn leven. Hij schudde dan ook zijn kop wild heen en weer en wou terug spreken maar voor zijn eerste woord uit zijn mond kon verlaten kwam een rode lichaam naar voren. ''Lionstep.'' Mauwde hij met zijn oren omhoog geschoten. Zij was de eerste kat geweest toen hij voor het eerst contact had gehad met de sterren. Ze bedankte hem en keurig boog hij zijn kop. Daarna sprak de rode she-cat dat zij vandaag zijn volledige naam zal geven. Zijn vacht prikkelde op zijn borstkas. Zijn houding trots maar verheugd. Met zijn ogen gesloten luisterde hij naar haar woorden, naar zijn nieuwe naam

Bloodhound.

Zijn ogen gingen openen. Een triomfantelijke blik in zijn ogen. ''Danku,'' Sprak hij zacht, maar daarna kwam er veder niks meer. Geen promotie. Enkel een afscheid. Zijn poten kneedde de ster bestrooide grond. Zijn vacht prikkelde op zijn lijf. Hij wist niet wat te voelen, wat te denken nog te zeggen. Dit was zijn laatste keer dat hij in Starclan zou zijn tot de dag dat hij stierf. Nee. Hij was er niet mee eens. Hou wou geen rust! Zijn kaken klemde op elkaar. Zijn nagels boordde in de grond. Bloodhound had het gevoeld in zijn hart dat het eraan zat te komen maar dat het nu al was? Wat ging Starclan doen zonder hem? Er was geen opvolger, hij was de opvolger! Ging Acefray weer terug naar zijn positie? Nadat hij keihard hem en de clan verraadde had? Hadden zijn voorouders liever Ace dan hem? Hij kon nog een apprentice trainen. Hij kon zijn clan nog dienen! Waarom? Waarom?

Hij kon Starclan niet los laten. Hij kon zijn rang niet loslaten. Waarom? Waarom?

''Wat heb ik verkeerd gedaan?

pixie pix:

Onderwerp: Re: Interstellar ✰ do 4 jun 2020 - 22:22

Ze merkte meteen het ongenoegen in de kater zijn ogen op. Ze wist dat hij dacht dat er meer was, dat hij gepromoveerd zou worden. Maar in werkelijkheid waren ze hier om zijn rang af te nemen. Iets dat nu begon te dagen voor Bloodhound. ''Wat heb ik verkeerd gedaan?" klonk er dan ook, ergens klonk het erg triest en Lionstep liet een sprankje medeleven flikkeren in haar ogen. Ze had te doen met de kater.

"Bloodhound, ik.. wij, StarClan heeft dit zo besloten." vertelde ze toen aan hem. "Het is de wil van StarClan. Hier voel je je nu prima, maar zodra we je terug sturen naar je lichaam zul je pijnlijk herinnerd worden hoe het is." met zijn huidige verwondingen kon hij niet veel meer betekenen als medicine cat. Het was ontzettend triest, maar het moest zo zijn. "ShadowClan is sterk, zal altijd sterk zijn. We laten ons niet op de kop zitten," ze tikte hem aan met haar staart. "Houd de moed hoog, van jezelf, je naasten en de hele clan. Sleep je er door heen, help waar je kan. Spoedig zal StarClan een nieuwe medicine cat sturen, maak je geen zorgen." ze wist dat het tegenstrijdig was, omdat hij er nog steeds eentje was. Maar het was niet anders, dit was hoe het moest zijn.