All falls down

Ze had vandaag geen training maar toch zo’n groot verlangen om buiten het kamp te gaan, alhoewel ze wist dat alles in haar eentje een ramp zou worden. Ze durfde niet alleen meer te gaan, na ze had gehoord over alle gevaren erbuiten. De donkergrijze poes zat met een teleurgesteld gezicht naast de apprentice den, teleurgesteld in haarzelf omdat ze amper iets durfde. Ze was een absolute angsthaas, een absolute overdenker en absoluut geen durver. En dit was juist zo stom aan haarzelf, dit vond ze stom aan haarzelf. De poes hielp altijd anderen maar echt nooit haarzelf. Ze kon andermans problemen  oplossen maar nooit die van haarzelf, echt nooit. Een grote schaduw blokkeerde opeens haar zonlicht en ze keek op naar waar het vandaan kwam. Hmm?


+Pumpkinspice <3

Ach daar zat ze dan, Hollypaw. Een maan jonger dan zij was was de poes nog steeds apprentice. Moest ze nog een maand doorbijten voor zij haar Warriornaam zou krijgen. Als ze advies zou mogen geven zou ze de poes zeggen niet al te veel er naar uit te kijken. Het warrior leven was immers niet wat beloofd was, de lollige tijden en roddels van de apprentice den zou je achter laten. Alles draaide in eens om je taken te doen en er leek bijna geen tijd voor lol te zijn als je deze zelf niet maakte. En dat prijzen, de eer die er bij zat bij het warrior zijn? Overrated als je het haar vroeg. Er was immers maar 1 leader en maar 1 deputy, voor de rest was je enkel een kleine schakel in een groter geheel. Het was aan jou zelf hier meer in te brengen, ja dat had de poes al wel ondervonden. Je moest deze eer zelf verdienen, je trainingen volbrengen was nog niet genoeg. Hardwerk en elkaar bijstaan was de ticket.  Met enkele elegante stappen liep de poes dan ook af op de nu bijna volwassen poes, een zachte uitdrukking in haar warme ogen. Ach gossie wat zat ze er somber bij. "Ah, Hollypaw" mauwde ze met een kleine glimlach voor ze er maar bij ging zitten, staart sierlijk over haar pootjes gekruld "Wat is er loos meid?"

Ze keek op naar de zwarte poes die tegen haar begon te praten, om vervolgens naast haar te gaan zitten. ‘Wat is er loos meid?’, vroeg de ander. De donkergrijze apprentice keek haar aan, wat zou ze aan haar zeggen? Dat ze bang was om buiten het territorium te gaan, of simpelweg bang was om een warrior te worden? Even wist de poes het niet, helemaal niet. “Uh… Nou…”, haperde ze, voor een moment vol met twijfel. Maar na een paar seconden deed ze haar bekje weer open, met het simpelste antwoord dat er bestond. “Alles is mis”. De jonge kattin was maar een simpele apprentice, iemand die velen niet zag staan, ze was enkel een soort van tijdelijke vriendin om problemen aan op te biechten en dan gooiden ze haar weg. Weg onder een dik laken van stof, het land van vergeten te worden. Haar ouders hielpen haar ook niet echt veel, haar siblings waren te druk. Alles liep gewoon vast, alsof ze haar op pauze hadden gezet en iedereen gewoon door ging.