[Totem ritual] A special moment

Ze was best zenuwachtig wat het resultaat zou gaan zijn hiervan, maar ze wist dat geduld hebben een belangrijk ding hier zou zijn. Ze stapte dan ook de grot uit en vervolgde haar weg naar beneden langs de waterval heen. Eenmaal onderaan de waterval begon ze in de richting van het dal te lopen, geen idee hebbende welke kant ze het beste uit kon gaan, maar voor nu zou ze deze richting uitgaan tot iets haar vertelde een andere kant uit te gaan.

Ze had nog een paar stappen verder gezet toen ze iets opmerkte, maar het was te snel om te kunnen bepalen wat het kon zijn. Ze deed een poging om het met haar blik te volgen, maar het was snel en sprong over haar heen en verdween daarna het bos in. Dit was haar nog nooit eerder gebeurd, was dit wat de bedoeling was? Haar poten veranderden eigenlijk al van koers voor ze de beslissing genomen had en ze begon richting het bos te lopen. Wat ze daar zou vinden had ze geen idee van, maar iets trok haar er naartoe en snel genoeg liep ze tussen de bomen door.

De bomen waar ze tussendoor liep stonden aardig dicht op elkaar, waardoor het er wat donkerder was dan op andere plekken van het gebied, maar in de verte kon ze wat licht zien doorschijnen en voor ze er erg in had stond ze op een open plek in het bos. Voor een moment moesten haar ogen wennen aan de verandering van licht, maar zodra dat gebeurd was, merkte ze de schim weer op waardoor ze het bos ingegaan was. Het leek kort te draaien, ondanks dat ze nog werkelijk geen idee had wat het was. Ze vernauwde haar ogen iets, proberende uit te vogelen wat het was, maar dat had geen succes. Dus dan zat er maar een ding op en dat was de schim verder volgen. Ze kon misschien hier ook wel gaan rondkijken, maar het leek er eerder op dat de bedoeling was dat ze volgde.

Misschien zou het haar ergens moeten frustreren dat de schim steeds van haar weg bleef gaan en niet duidelijk zichtbaar werd. Toch vertelde iets haar dat ze moest proberen te blijven volgen en hopelijk zou ze de schim uiteindelijk te pakken weten te krijgen. Uiteindelijk kwam besloot de schim dat het tijd was om het moeilijker te maken en sprong deze over een doornstruik heen. Haar gezicht vertrok iets, want er was geen manier hoe ze daar doorheen zou kunnen komen met haar lange vacht. Dan zou alles blijven haken en zou ze waarschijnlijk vast komen te zitten. Ze liet haar blik kort naar het bosje gaan. Ze kon de schim volgen en proberen er overheen te springen. Er omheen gaan zou er misschien voor zorgen dat ze de schim kwijt raakt. Ze knikte dan ook kort naar haarzelf en zette een paar stappen achteruit voor ze een aanloop nam en over de doornstruik heen probeerde te springen.

Ze had geen idee waar ze terecht zou komen door over de braamstruik heen te springen, maar een open plek had ze zeker niet verwacht. Ze landde gelukkig niet midden in de bramen, want dat zou het lastig gemaakt hebben. Ze merkte op dat de hele open plek omringt was door de braamstruiken en dat als ze hier uit wilde komen er waarschijnlijk nog een keer overheen zou moeten. Toch deed ze dat nog niet, want geritsel in de struiken trok haar aandacht en ze sloop langzaam dichterbij om te kijken wat er te vinden was tussen de struiken. Ze zou er niet in gaan, maar het zou geen kwaad moeten kunnen om te zien wat er was toch?

Helaas waren de braamstruiken aan deze kant te dicht om daadwerkelijk te kunnen zien wat erin zat. Ze begon nu toch wel nieuwsgierig te worden wat het was, maar het was duidelijk dat het dier zich nog niet wilde laten zien. Plots sloeg er iets van mist over haar heen, voor een moment was ze bang kou te voelen, maar in plaats daarvan lag er een warmte in de lucht, het was een apart gevoel als ze heel eerlijk was. Ze draaide zich om, om te kijken waar de lucht zich naartoe verplaatste en merkte een gat in de struiken op. Dat was vreemd, ze was er vrij zeker van dat die haar net nog niet opgevallen was. Ze zette voorzichtig wat stappen dichter naar het gat toe en toen ze zo snel niet iets gevaarlijks leek te zien liep ze het gat in, niet goed wetende waar ze nu uit zou gaan komen.

Ze was ergens bang dat ze een deel van haar vacht achter zou laten bij de struiken, maar dat gebeurde gelukkig niet. In plaats daarvan kreeg ze bijna de schrik van haar leven toen er vier klappen langs haar kop schoten. Haar vacht stond recht overeind, maar toch had ze wel gehoord hoe de klappen neer kwamen op de grond en leken ze een eindje verderop nu hetzelfde te doen. Ze forceerde haar vacht weer om plat te gaan liggen en begon daarna het spoor te volgen dat verschenen was, wel op haar hoede voor een mogelijke nieuwe klap naast haar kop, want ze had geen zin om nog een keer verrast te worden.