Prostration

Ze was nu enkele dagen vrij van de grip van de Bloodclan al had Moonpaw zich terug getrokken gehad zo ver als ze durfde van het schaduwclan gebied, weg gedoken onder een paar stekelige struiken waar geen volwassen kat door heen zou willen kruipen. Angst was haar enigste bezit tot nu toe. Daardoor had ze altijd nog niet woorden weten te zeggen. Angst maakte de jonge leerling kapot. Ze ving haast niets en als het haar wel lukte dan had de blauw gevlekte poes gewoon geluk gehad. Ze trippelde nu richting de rivier waar ze haar dorst wilde gaan lessen. Schichtig keek ze om zich heen. Het liefst wilde ze naar een van de clans toe gaan voor tijdelijk asiel, maar ze wist niet hoe ze hen dat zou kunnen bij brengen zonder haar stem die door alle stress vast gevroren leek te zijn als het water in het ijs. Steeds wanneer ze probeerde te spreken kwamen er nauwelijks woorden uit haar keel. Het leek meer een fluistering die je pas zou kunnen horen wanneer je dichtbij haar bekkie zou zijn. Moonpaw had nog vaak genoeg geprobeerd hier buiten haar stem te gebruiken, maar kreeg niets hoorbaars uit haar keel. Deze deed nu zeer van zowel de dorst als van het gebruiken van een vastzittende stel stembanden. Moonpaw voelde zich zo moedeloos. Niemand die wist dat ze hier zat, alleen en bang voor elke beweging die zich om haar heen tussen de struiken bevonden. Eenmaal bij de rivier keek ze nog eens rond. Haar blik gleed schichtig rond. Ze was het rivier territorium binnen gegaan anders had ze naar het donder territorium moeten gaan. Moon boog zich voorover en schepte met haar tong dankbaar koel water op. Haar oren stonden op scherp en toen Moonpaw het geluid van pootstappen hoorde draaide ze zich zo snel om als ze kon en dook weg tussen het riet dat naast de rivier stond. Hopelijk Zou ze niet gevonden worden door een Bloodclanner?

@Lynxfang

Het riet prikte aan alle kanten, Moonpaw snapte niet hoe de Rivierclanner het uit hielden in het riet te leven? Maar de pootstappen werden vergezeld door een vissige geur. Half opgelucht liet het blauwe schildpad poesje haar adem die ze ingehouden had weg lopen. Maar toen begonnen andere zorgen haar te overvallen. Ze had al zins de aanval van de Bloodclan haar stem verloren en die was altijd nog op slot alsof Starclan die van haar af genomen had? De stem die ze hoorde maakte haar niet geheel gerust, natuurlijk waren de clans waakzaam. Dat waren ze altijd al, maar nu zouden ze zeker meer op hun hoede zijn dan normaal! Moonpaw kwam voorzichtig het riet uit gestapt. De laatste paar stappen waren nogal onhandig toen ze op een paar jonge rietspruiten stapte die in haar kussentjes prikte in haar achterpoot. Moonpaw hinkte even en schudden haar poot uit voor ze haar blik op de abessijn legde. Haar oortjes stonden half om half en haar gehele lichaam vertelde dat ze hier niet was om herrie te schoppen. Moon wilde wat zeggen, maar er kwamen enkel vreemde keel klanken uit. Ze keek weg en ging verslagen zitten. Tranen welde op in haar oogjes. Ze was ontsnapt en wist zich geen weg meer te vinden. Ze kon niet terug dan zouden ze haar levend villen, maar rondzwerven was ook geen doen. Ze wilde zich zo niet tonen aan welke clan dan ook, maar de emoties werden haar momenteel te veel en ze kon het niet helpen te snikken. Moonpaw schudden haar kop en uiten een schreeuw die al haar onderdrukte verdriet en woede uiten, haar blik was naar boven gericht naar de nu nog sterren-loze hemel, maar Moonpaw wist dat ze daarboven ergens waren. Daarna zakte haar kop weer en keek ze enkel naar haar poten. Ze was leeg, op het water na dat ze net een beetje op gelikt had. Verder had ze niets en dat maakte haar maag dan ook luid en duidelijk door zo hard te rommelen dat Moonpaw ooit bij zichzelf gehoord had, misschien had de andere kat het ook wel gehoord? Maar hopen op prooi deed ze niet, dat deed ze de laatste paar keer voor haar vlucht ook niet met de bloodclan in hun kamp...