We will go the distance

Onderwerp: We will go the distance ma 4 mei 2020 - 16:21

“A moment later the boy whispered, "I don't think
you're ugly." "Shhhh!" the girl hissed. But hidden by
the deep shadows of the cupboard, she smiled”

"Lily kom, we moeten praten." Ze had haar zusje zachtjes toegefluisterd voor ze zelf het kamp uit was gesprongen. De zon begon langzaam onder te gaan en de rest van het kamp was aan het genieten van elkaars aanwezigheid. Maar er lag iets niet helemaal goed op Dream haar maag. Ze herinnerde zich de kater met wie ze gesproken hadden. Ze herinnerde zich nog zoveel wat ze niet wou herinneren. Dagen had ze niets gezegd, tegen niemand. Maar ze moest met haar zusje hierover praten. Ze moest haar hart bij iemand luchten.. Ze moest haar twijfels.. nee angsten..? Vertellen. En tegen wie beter dan tegen Lily.. Met een beetje geluk zouden ze ver voor het echt diep in de nacht was terug zijn, maar aan de andere kant.. Als Lily haar plan zou goedkeuren zou het misschien nog veel langer duren voor.. Nee daar moest ze niet aan denken. Diep ademhalen Dream.

Rustig bleef ze wachten op haar zusje, ook al bonkte haar hartje in haar keel. Haar zusje zou raad weten toch.. ja haar zusje zou raad weten.

@Lilypaw

The world seemed suddenly large again.
I wasn't sure I liked it.

Ze had rustig een beetje liggen dommelen, toen haar zusje naar haar toe was gekomen met de mededeling dat ze moesten praten. Ze kwam langzaam overeind en strekte haar lichaam kort voor ze achter haar zusje aan liep, zich afvragend wat er zo belangrijk was. Er was een ding dat het kon zijn, maar ergens had ze niet de eerste willen zijn om daarover te beginnen, dus als Dreampaw dat deed, dan was dat misschien juist wel makkelijker. Haar zusje had koers gezet voor de highlands en ze versnelde haar pas iets, zodat ze niet te ver achter lag toen Dreampaw uiteindelijk stopte. "Dream, wat is er?" Vroeg ze vrijwel meteen. Het had geen zin om er omheen te draaien nu, als haar zusje iets dwars zat dan zou ze luisteren.

I'm sorry it took me so long to see you

Hoe moest ze dit zeggen.. ze wist het niet, haar hart brak bij elke gedachte aan wat dit moest betekenen. Maar ze moest met haar zusje spreken. Ze moesten dit in the open gooien want anders ging Dream hier aan onderdoor. Dus toen haar zus haar vroeg wat er aan de hand was slikte ze en keek ze naar Lilypaw. ”Saxon..” Miauwde ze, de naam koud op haar tong. ”Of.. als we hem moeten geloven, onze vader.” Mompelde ze, omlaag kijkend. ”We zijn.. half bloodclan… Moeten we dat.. vertellen? Wat als we het vertellen.. moeten we dan de clan uit?” Fluisterde ze, veel te snel van stapel lopend alweer, maar dit maakte haar zo bang, ze moest het wel in the open gooien wat ze voelde. Ze moest dit aangeven want anders ging ze er aan onderdoor.

But I see you now

xoxo

The world seemed suddenly large again.
I wasn't sure I liked it.

Die naam, Saxon, ze had het inderdaad gehoord uit de mond van de kater die hun vader zou moeten zijn. Toch wist ze ergens nog niet helemaal goed of ze hem moesten geloven. Het zou verklaren waarom er nooit een vader naar voren was gestapt om hun te claimen als zijn eigen, maar wilde ze wel half bloodclan zijn? Dreampaw begon al over of ze dit aan de clan zouden moeten vertellen waarop ze haar kop schudde. "We weten niet eens of hij de waarheid sprak." Begon ze. "En als we het ze zouden vertellen, dan is dit niet onze schuld." Probeerde ze de ander gerust te stellen, maar stiekem was ze er ergens ook bang voor. Hoe zou riverclan reageren als ze dit wisten?