[Training 1] The costs

Hoewel alles nog altijd een beetje een zooitje was na de dood van Sabrefur, begonnen de kleine dingetjes alweer een beetje op hun plek te vallen. Vannacht had Falconpaw zijn eerste nacht in de Medicine cat's den omgebracht, in hun den. Misschien was het nu nog even wennen voor hem en dat snapte ze helemaal, maar snel genoeg zou dit helemaal als ook zijn huis gaan voelen... En wat haar betrof mocht hij best wel eens een sleepover houden met wat vriendjes, hoor. Hoe dan ook, ze had het idee dat hij nu wel wat tijd had gehad om te gaan wennen aan al deze nieuwe dingen en wilde stukje bij beetje gaan beginnen met een paar trainingen. Stiekem vond ze het zelf ook ontzettend spannend wat iehh! Ze had opeens haar eigen apprentice! Maar goed, ze moest natuurlijk heel zelfverzekerd en alwetend over komen. Oh Starclan, dat ging nog wat worden. De poes zuchtte en wachtte rustig bij de ingang van hun den, waar ze afgesproken hadden.

&Falconpaw

Hoewel het niet aan zijn energie af te lezen was, had Routnose wel door dat Falconpaw er wat vermoeid uit zag. Dat begreep ze wel, nu hij opeens in een vreemd nest lag ver weg van zijn vriendjes. Ze voelde zich een beetje schuldig, omdat ze wel geprobeerd had het hem zo comfortabel mogelijk te maken. Maar ze wist nu eenmaal dat dat een van de dingen waren die je op moest offeren als je deze rang op je nam en dat was precies ook waar ze het vandaag over wilde hebben. "Goedemorgen, Routnose!" ze trok haar oogjes vriendelijk even dicht en snorde warm bij het zien van zijn enthousiasme. "Goedemorgen Falconpaw!" sprak ze terug, stiekem heel blij om weer iemand in haar veel te grote den te hebben en drukte ter begroeting in het voorbijgaan haar neus tegen zijn wang. "Wat gaan we doen vandaag?" ze haalde even diep adem en keek hem toen wat serieus aan. "Ik, ehm, ik wil eerst met je praten over het een en ander," sprak ze lichtelijk serieus, al bleven haar groene ogen vriendelijk. "Ik kan je op het hart drukken dat er niets zo mooi is dan als een kat die jij hebt geholpen weer vrolijk door kan leven, maar, het is lang niet altijd even mooi om Medicine cat te zijn, Falconpaw," ze haalde diep adem, omdat het volgende dat ze ging zeggen nogal zwaar was en ze wist dat ze haar woorden zorgvuldig moest kiezen. "Soms.. Kan je katten niet redden. Zelfs al heb je alles geleerd, zelfs al doe je nog zo je best en soms zelfs wanneer het lijkt dat alles goed zal komen. Voor de 20 katten die je wél redt, zullen er 1 of twee zijn die je niet kan helpen. En soms zijn dat vrienden, soms is dat familie, hoe verschrikkelijk het ook is - je kan er niets aan doen," het was iets dat er voor haar had gezorgd dat ze meer dan eens op het punt had gestaan om deze hele rang op te geven, wat dan ook de reden was dat ze het nu aan Falconpaw vertelde. Ze wilde hem niet wegjagen, maar het was een les die zijzelf veel te laat geleerd had. "Ik wil je niet ontmoedigen, Falcon, want er zijn zoveel prachtige momenten wanneer we wél levens kunnen redden. Maar ik wil wel dat je je dit goed beseft, en ook meteen weet dat het niet onze schuld is wanneer dit gebeurd. Bovendien dat je weet dat ik er dan voor je ben, in de goede momenten en in de slechte. Als je dit allemaal snapt en het nog altijd even graag wilt, dan zijn we niet twee medicine cats, maar één team," snorde ze warm en hoopte dat hij hier zou blijven.

Eerlijk, was ze zelf ook best wel nerveus. Ze had lang nagedacht over dit gesprek, omdat ze het belangrijk vond om het toch wel meteen open en bloot aan Falconpaw te vertellen, maar dan zonder hem er mee te ontmoedigen. Uiteindelijk waren de voordelen zoveel groter, maar dat maakte de pijn niet minder. Het had haar vaak tot de rand geduwd, gebroken op manieren waarvan ze nog altijd niet helemaal genezen was. Dat gunde ze hem niet, maar het was nu eenmaal deel van het vak. In zijn blauwe ogen kon ze pijn zien, terwijl hij waarschijnlijk dacht aan zijn familie die voor zijn poten lagen en niet te redden waren. Routnose voelde de neiging om hem vast te pakken en te omhelzen, maar weerhield zichzelf toch maar van. Uiteindelijk knikte hij even, maar dat ging snel over naar een lichte glimlach en een resolute beweging van zijn kop. "Een team, jij en ik." een glimlach kwam op haar gelaat en trots fonkelden haar ogen. Een team, ze zouden samen staan. "Samen gaan we zoveel mogelijk voorkomen dat er katten sterven. En zelfs als ze sterven dan hebben we elkaar." een zacht gesnor steeg op uit haar keel en ze kon het toch niet laten om hem een lik tussen zijn oren te geven. "En zo is het! Wij tweeën en vergeet Starclan niet, de sterren staan ook altijd aan onze kant," sprak ze warm en keek hem met een zachte blik aan. "Ik ben blij dat je er zo over denkt Falcon, echt waar," en die woorden meende ze met heel haar hart. "Zal ik nu maar eens gaan uitleggen wat je trainingen precies gaan in houden?" ze gunde hem een knipoog en gniffelde zachtjes.

Falconpaw leek niet ontmoedigd te zijn, en dat deed haar goed. Dit soort dingen waren nooit leuk om onder ogen te komen, maar liever zou ze hem vooraf voorbereiden dan dat hij de les op een dag zelf zo hard zou moeten ondervinden. Lizardpath had haar alles geleerd dat ze had kunnen wensen, maar er waren dingen die zij anders wilde doen. Deze les was daar een van, al moest ze eerlijk toegeven dat ze dit lesgeven allemaal wel heel erg spannend vond. "Ja, graag!" een warm gesnor steeg op uit haar keel. "Je bent een lieverd, Falcon," liet ze toch even ontsnappen. Wat een lieve jongen was het, toch wel heel anders dan zijn moeder. Maar stiekem, stiekem deelden ze die koppigheid, dat vuur. Ooit zou hij dat ook wel zien. "Oké, uhm, we beginnen sowieso met de Medicine cat code, dan zullen we over de tijd beginnen met simpele kruiden en steeds meer opbouwen. Eens in de zoveel tijd zal ik je ook nog met Stallionstar of iemand mee sturen om normaal te trainen, blijft belangrijk dat je ook kunt jagen en vechten!" vertelde ze hem rustig. "Zou je me iets kunnen vertellen over de Medicine cat code?"

Rustig bleef ze daar zitten, met haar staart keurig over haar pootjes heen geslagen en een beetje een nerveus gevoel in haar borstkas. Nerveus, maar ook dat warme gevoel van blijdschap, van houden van. "Uhm..." begon de rood-witte jongen wat twijfelachtig. Routnose wachtte geduldig en keek hem bemoedigend aan."Medicine cats mogen geen partner hebben," een kleine, weemoedige glimlach kwam op haar gelaat. Het was de regel die vrijwel iedereen als eerste op wist te noemen, de regel die het meest gebroken werd en ook meteen de regel waar zij het meeste kritiek op had. "Medicine cats moeten als ze een gewonde kat zien altijd helpen, ongeacht de clan," opnieuw knikte ze en wachtte of hij er nog meer op zou weten te dreunen. "Uhm.. Medicine cats mogen niet aangevallen worden! En mogen door het territorium van andere clans reizen voor kruiden." het glimlachje op zijn gelaat liet haar zacht gniffelen en ze knikte op zijn antwoord. "Heel goed! Die kloppen inderdaad allemaal, maar er zijn er nog best een paar," ze schraapte haar keel en herhaalde de zinnen die haar zo vaak waren verteld door haar eigen mentor, totdat het leek alsof ze haar eigen naam vertelde. Zo gewoon proefden de regels op haar tong. "Een medicine cat mag geen partner nemen, een medicine cat mag geen kittens krijgen, een medicine cat mag pas afstappen wanneer zijn of haar apprentice klaar is om hun plek in te nemen, een medicine cat deelt alleen dromen met Starclan, een medicine cat mag enkel prophecies bespreken met zijn of haar apprentice, leader, deputy en andere medicine cats, een medicine cat mag vrij andere gebieden bezoeken, mits het noodzakelijk is," kort liet ze de woorden door dringen. "Geen zorgen hoor, je hoeft ze niet meteen allemaal te weten, ik ga ze nog zo vaak herhalen dat je ze uiteindelijk kunt dromen," sprak ze met een kleine, geruststellende knipoog. "Wat niet in de code staat maar wat wel heel belangrijk is, dat alle medicine cats vrienden zijn... Nouja, soort van. We mogen de rivaliteit van de clans niet tussen ons laten komen en je mag ook altijd elkaar om hulp vragen. Bovenalles zijn we er om te helen, maakt niet uit wie of wat. Oh, en ik weet niet zeker of je hier wat van weet, maar iedere halve maan hebben alle Medicine cats en hun apprentices een gathering bij de moonstone waar we spreken en dromen met Starclan. De eerste volgende half moon gathering zal je iedereen ontmoeten en ook je goedkeuring van Starclan zelf krijgen," een vage glimlach verscheen op haar snoet. Ze hield van de half moon gatherings, het was altijd een excuus om Rousebell ook weer te zien. Haar donder vriendinnetje. "Wil je hier nog iets over vragen?"

Het was een hele hoop informatie en Routnose vroeg zich af of het misschien té veel was om op je eerste dag binnen te krijgen. Anderzijds, je moest toch ergens beginnen? Het was nu eenmaal een hoop informatie en helaas zou het alleen maar meer worden. Maar Falconpaw leek niet volledig van zijn stuk gebracht, dus hopelijk trok hij het nog. Routnose vond het maar spannend hoor, zo opeens een apprentice hebben. "Uhm, Ik heb al een keer met StarClan gesproken. Hoe gaat het dan?" oh, dat was best een goede vraag. Routnose keek even bedenkelijk. "Hm..." hij was inderdaad een geval apart, maar dat zou voor zover zijn kon schatten alleen maar goed zijn. "Well, het is niet, uhm, helemaal gebruikelijk voor een apprentice om een prophecy te krijgen. Starclan heeft jou al gekozen, dus over hun goedkeuring zou ik me niet teveel zorgen maken. Alleen voor de traditie moeten we toch nog daarvoor samen dromen met Starclan," besloot ze uiteindelijk met een glimlach. Starclan was soms onduidelijk, maar ze betwijfelde dat ze plots van gedachtes waren veranderd. Falconpaw hoorde hier, daar had ze geen twijfels over. Waarom hadden ze anders met hem persoonlijk gesproken? "En wat gebeurd er als je wel je droom met Starclan aan iemand anders verteld?" ze gniffelde zachtjes. "Dan komt Starclan zelf naar beneden om je op je donder te geven," grapte ze maar bedacht zich vrijwel direct daarna dat dat misschien een beetje gemeen was in deze situatie. Falconpaw was net nieuw, namelijk. "Ehm, nee hoor, maar het is gewoon niet de bedoeling," ze keek hem wat twijfelachtig aan. "Heb je... Jouw droom aan iemand verteld?" dat was namelijk niet helemaal de bedoeling. "Het klinkt misschien gemeen dat we geheimen moeten houden voor de rest van de clan, maar de reden is dat de woorden van Starclan soms nogal... Ambigu kunnen zijn, als je niet uit kijkt kunnen ze heel fout geïnterpreteerd worden. Wij en de leaders zijn er in getraind om ze te snappen, maar als andere clankatten ze horen zouden ze verkeerde ideeën kunnen krijgen. Begrijp je?"

Oh pfoe, gelukkig kon hij wel een beetje lachen om haar grapje. Toch wachtte ze ietwat nerveus zijn antwoord af, opgelucht toen hij zei dat hij het niemand had gezegd. ”Het is gewoon… Normaal vertel ik vrijwel alles aan Gorse en Hazel…” ze knikte begrijpelijk en legde hem uit waarom dat nu eenmaal niet kon. Het waren bekende struggles, ook voor haar. Soms wilde ze graag haar zorgen kwijt bij Dinspots of andere vrienden, alleen sommige dingen mochten nu eenmaal niet verteld worden. Gelukkig leek hij haar uitleg te begrijpen. ”Het is om ze van zichzelf te beschermen..” de poes knikte bevestigend. "Denk bijvoorbeeld aan de prophecy over jou, de valk die een hagedis van de grond plukt. Nu weten we dat het niets vervelends was, maar er zijn katten die het verkeerd opgevat zouden kunnen hebben," Routnose wist wel beter dan te denken dat Falconpaw ook maar een haar op de kop van haar vriendin zou krenken, maar wat zou bijvoorbeeld Amberstorm hebben gezegd? Of Bearclaw? Routnose schudde die zorgen van zich af. "Maar als je ergens mee zit, mag je altijd en dan ook altijd met mij erover praten, oké?" ze keek hem met een warme glimlach aan. "Het mij niet uit hoe lang je over de trainingen doet, daar komen we wel, het aller allerbelangrijkste vind ik dat je je best doet en dat je je veilig en gelukkig voelt hier,"

Falconpaw leek het te begrijpen en Routnose had geen twijfels over dat hij zich eraan zou houden, maar iets in zijn ogen vertelde haar dat ze het einde er nog niet van gehoord had. Dat on ze ergens ook wel snappen, hoe moeilijk was het om opeens dingen achter te moeten houden wanneer je eerst altijd alles deelde? Dat had ze ook met haar broer gehad toendertijd, maar goed, helaas was dat niet iets wat zij kon veranderen. ”Maar… mag je ze dan wel vertellen dat je een droom van StarClan hebt gehad en met wie je hebt gepraat? Zonder echt… details te vertellen.” ze keek wat bedenkelijk bij die woorden. "Uhm... Technisch gezien zou het op zich wel mogen, maar ik raad je aan om het niet te doen. Want dan worden anderen misschien alleen nog maar nieuwsgieriger en vertel je straks perrongelijk iets dat je niet zou mogen zeggen," sprak ze langzaam, zorgvuldig om haar woorden goed te formuleren. Er waren geen exacte regels die zeiden dat dat niet mocht, maar het werd wel een beetje glibberig ijs onder je poten zo. na haar volgende woorden begon Falconpaw te snorren en tot haar verrassing duwde hij zijn kopje tegen de hare. Snel genoeg herpakte ze zichzelf en wreef haar neusje langs zijn oor, terwijl haar hart smolt. Ze mocht misschien geen kittens hebben, maar dat weerhield haar er niet van om sommige katten toch een beetje als haar kinderen te zien. ”Daar hoef je je geen zorgen om te maken! Ik voelde me al voor deze rang veilig en gelukkig hier.” zijn enthousiasme vertederde haar. ”Ik ga je trots maken!” een lachje verliet haar bek en ze snorde zachtjes. "Daar heb ik helemaal geen twijfels over, Falcon," en dat meende ze. Starclan wist wie ze kozen, Falconpaw zat hier op zijn plek. Routnose geloofde er heilig in dat je kennen of kunnen niets uit maakte wanneer je de passie er voor had, en Falcon leek dat beide te hebben. "Waar zou je mee willen beginnen? Ik kan je wat vertellen over de geschiedenis van onze Medicine cats, maar als je al genoeg geluisterd hebt kunnen we ook even lunchen en het territorium in gaan, dan kan ik je wat praktische dingen over kruiden laten zien," liet ze de keuze aan hem

Rustig legde ze de keuze voor aan Falconpaw, die daar wel even over na leek te moeten denken. Een geamuseerd blik lag in haar ogen. Als ze eerlijk was, was ze eigenlijk best nerveus met dit alles. Natuurlijk trok ze veel lessen uit hoe Lizardpath haar had opgeleid, maar veel dingen probeerde ze toch naar haar eigen hand te zetten, te doen wat haar het beste voor Falconpaw persoonlijk leek. Maar wat als het niet werkte? Wat als ze toch fouten maakte? Beetje tegenstrijdig misschien, maar ze had altijd al moeite gehad met verantwoordelijkheden, vooral wanneer ze zo groot waren als deze. "De tweede?" vertelde de jongen uiteindelijk bedenkelijk. Routnose glimlachte en knikte vrolijk, waarna ze met een zwiep van haar staart overeind kwam. "Het is niet dat ik niet meer kan luisteren hoor! Maar.. Door praktische dingen over kruiden te leren kan ik je sneller helpen! En daardoor ook de Clan!" ze tikte speels met haar staart langs zijn oren. "Dat is helemaal goed hoor, gekkie," vertelde ze vrolijk en stapte de den uit. "Maar eerst gaan we eens een lekker muisje eten," ze likte haar lippen af en haar maag rommelde haast op commando. Tja, soms was je zo druk dat je vergat te eten. Oeps. Met vrolijke stappen liep ze naar de prooistapel, waar ze een twee muisjes vandaan pakte en die mee naar Falconpaw nam. Met een blije zucht ging ze naast hem zitten en begon aan haar eigen lunch. "Was je eigenlijk heel verrast toen je als medicine cat apprentice werd benoemd?" vroeg ze oprecht nieuwsgierig.

Ze likte haar lippen af en nam genietend een hap van de muis. Een van haar slechte trekjes was dat ze soms wel eens vergat om te eten, vooral wanneer het drukke periodes waren. Dan kon ze zo opgezogen worden in haar werk dat de rest van de wereld niet meer bestond. Andere kant was dan wel weer dat wanneer er niet zoveel te doen was en er genoeg prooi op de stapel lag ze zo'n lekkerbek was om nog één extra muisje te stelen. Maar shht. Tussen het eten door luisterde ze naar Falconpaw's antwoord en kon zichzelf daar erg in vinden. Ze had nooit een prophecy gekregen waardoor ze medicine cat's apprentice was geworden, maar ze wist nog haarfijn hoe ze vlak daarvoor heel erg op haar kop had gekregen van Everstar. Oh, hoe geschrokken en verbaasd ze was geweest toen bleek dat ze vlak daarna medicine cat apprentice werd gemaakt! "En ik ben heel blij natuurlijk! Want als ik het mag zeggen zonder... egoïstisch over te komen, ik denk dat het ook bij me past. Al was ik ook met alle liefde warrior geworden hoor!" ze spinde zachtjes in het vale zonnetje en knoop vriendelijk haar oogjes kort samen. "Nee hoor, zo kom je helemaal niet over. Starclan wist dat ook en weet je, zelfs zonder die prophecy zou ik je waarschijnlijk wel gevraagd hebben," vertrouwde ze hem toe. Zonder Lizard had ze het heel druk gehad, dus erg veel tijd om met een apprentice bezig te zijn had ze niet gehad. Maar Falconpaw had niet alleen sterke poten voor een windclan warrior, maar ook die twinkeling in zijn ogen die haar zo aansprak. "Kom, zullen we dan maar een stukje gaan lopen?"