[Vigil]Death came once again

De rotsblok van het lichaam afduwen was geen pretje geweest, zeker niet om te zien hoe het daar onder uitzag. Hoewel veel inwendig leek te zijn, was er ook duidelijk schade aan de buitenkant. De poes was besmeurd met bloed en ook zijn lichaam was nu rood gekleurd op zijn rug, waarop hij de poes meedroeg. Tussen zijn tanden hing de bloem, een anjer, al wist hij die naam niet. Moord was in het spel geweest, een nieuwe dreiging leek te zijn gekomen. Was het uit hun clan? Hij kon geen geuren ontdekken, de geur van bloed had alles overgenomen. Niks van wie die daad uitgevoerd heeft. Een misselijke en laffe daad. Smokedust had waarschijnlijk niet eens tijd gehad om zich te verdedigden, laat staan dat ze het aan had zien komen. Nee, in haar ogen was schok te zien. Verrast. Geen strijd had ze kunnen leveren.

Uiteindelijk liep hij door het riet het kamp binnen, de dood op zijn rug dragend. Hij was niet lang genoeg in het stromende water geweest om het bloed al van hem of het lichaam af te spoelen. Twee vachten vermengd met water en bloed. Hij was moe, doodop zelfs. En toch klaarwakker, op zijn hoede. Hij liep naar het midden van het kamp toe, de blikken die hij al kreeg even negerend en liet daar het zwaar beschadigde lichaam van zijn rug glijden. De bloem legde hij bij haar neer. En toen sprak hij pas. Zijn stem was sterk en neutraal, zoals altijd. Maar toch was er woede in te ontdekken.

''Katten van Riverclan! Smokedust bevindt zich niet meer onder ons''zijn groene ogen stonden koel toen hij rondkeek. Ze was een Warrior die hij nooit goed had leren kennen, al waren ze ongeveer even oud geweest, maar wat haar was overgekomen was iets wat hij niemand toewenstte. Toch moest hij professioneel blijven. ''Ik vond haar verpletterd onder een rotsblok.''even hield hij stil, om te zien of iedereen het leek te snappen. Wat hier was gebeurd. ''Ze is vermoord''de woorden sneden door de lucht, de waarheid was vrijgelaten.''En de moordenaar heeft twee tekens achtergelaten. Een bloem''hij knikte naar de anjer naast het lichaam. ''En een litteken in haar schouder''hij had expres ervoor gezorgd dat die schouder omhoog lag, zodat het litteken in de vorm van een halve maan goed te zien was. Zijn staart zwiepte woedend. ''Deze moordenaar denkt een spel te kunnen spelen''ditmaal was de woede beter te horen. Hij hield zich stil en keek rond. Deze laffe moordenaar dacht gewoon een spelletje met ze te kunnen spelen.