Sneaky bastards

Het maakte Dustpaw neveus om te gaan jagen met Lionpaw na het gevecht dat zij en Sunpaw in het camp geschopt hadden. Ze had niet het idee dat haar zusje heel blij zou zijn met haar als ze wist dat ze nog steeds met Lionpaw omging; maar ze vond het zo sneu om dat niet meer te doen, zeker als de rood met witte kattin haar zo lief gevraagd had of ze niet mee wou gaan jagen. Af en toe verdween de oudere apprentice uit haar gezichtsveld, en dan kwam die bezorgde uitdrukking terug op haar snuitje; maar toen Lionpaw zich terug omdraaide en haar grappend vroeg waar ze bleef, forceerde Dustpaw terug een glimlach op haar snuitje en versnelde ze haar pas iets. "Ik ben hier..", antwoordde ze, proberend om zich normaal te gedragen; maar de stilte van haar stem gaf weg dat ze zich niet helemaal comfortabel voelde.

Lionpaw nam nooit een blad voor de mond. Soms vond Dustpaw dat wel fijn - je wist immers altijd wat je aan haar had - maar op andere momenten, kon ze een subtielere aanpak meer appreciëren. Dit was misschien wel zo'n moment. Ze voelde zich op haar plaats gezet toen de rood met witte kattin plots vroeg wat haar dwars zat, en dat ze het haar altijd kon vertellen. De jonge tabby slikte moeizaam even en ontweek Lionpaw's blik. "Er is niks..", antwoordde ze zachtjes, al was dat natuurlijk niet per se waar - maar het was het simpelste antwoord, en Dustpaw verkoos meestal de weg die haar het makkelijkste leek.

Het korte antwoord van haar vriendin - als ze dat nu nog waren, vrienden, want dat vond ze eigenlijk moeilijk in te schatten - baarde haar zorgen. Dustpaw wierp haar blik naar haar voorpoten en beet nerveus op de zijkant van haar wang, piekerend. Maar wat moest ze doen? Het maakte niet uit wat ze deed, Lionpaw zou sowieso geen goede reactie hebben. Dus deed Dustpaw maar wat ze het beste deed, en dat was de veilige optie nemen. De jonge kattin zweeg dus maar verder, ook al deed de gespannen sfeer in de lucht haar nerveus met haar staart zwaaien en kon ze zich moeilijk concentreren op de omgeving of de jacht. Waarom was het toch zo moeilijk om om te gaan met anderen? Het leek steeds of ze nooit iets goeds kon doen.. Maar ze wou gewoon dat iedereen blij kon zijn, dat iedereen met elkaar overweg kwam. En haar twee beste vrienden haatten elkaar, hoe kon dat nu ooit iedereen blij maken?

De jonge kattin kwam abrupt tot stilstand toen Lionpaw zich omdraaide en opnieuw probeerde te ontdekken wat er dan mis was. Dustpaw trok nerveus met haar oortje en richtte haar blauwe blik op de grond, waar ze lichtjes met haar voorpoten in kneedde als om zichzelf af te leiden. "Uhm..", zei ze zachtjes, proberend te bedenken wat ze moest zeggen, wat ze moest antwoorden. Want het was duidelijk dat Lionpaw dit niet zomaar zou laten vallen, zoals het makkelijkste zou zijn voor hen allebei. Maar nu ze erover na dacht leek haar probleem plots zo onnozel en dom, en dat zou de rosse kattin vast ook vinden. "S-Sunpaw..", stamelde ze uiteindelijk, al kon ze niet echt uitleggen wat er met Sunpaw was. Hoe legde je iemand uit dat een ander eigenlijk niet wou dat je met haar omging?