The cresent moon strikes again

_{De ene apprentice had al geantwoord dat Coyotespirit wel even mee mocht lopen toen Eveningglow, de Thunderclan deputy, erbij kwam. Ergens was de Medicine Cat opgelucht dat dat zou betekenen dat ze gewoon meteen met Lynxfang mee kon terug naar huis, maar ergens had ze het ook wel fijn gevonden om Rousebell weer te zien. Niet dat ze super hecht was met haar hoor, maar gewoon een Medicine Cat onderonsje klonk wel fijn. Maar goed, de maan was ook al weer bijna halfrond dus zo ernstig was het nou ook weer niet dat de twee apprentices straks geholpen konden worden door hun Deputy. Eveningglow vroeg wat er hier aan de hand was, en een van de Thunderclan apprentices en Lynxfang legden het uit. In de tussentijd bleef de flame point stil, terwijl haar staart onrustig heen en weer zwiepte. "Het zijn donkere tijden." mompelde ze slechts, waarna ze zich op Lynxfang richtte. "Laten we Seahawk dan maar zo snel mogelijk terugbrengen naar het kamp, ze zullen we ongerust zijn." miauwde ze tegen de Senior Warrior. Ze zou maar niet meegaan naar Thunderclan, want ze hadden haar toch niet meer nodig.}

The cresent moon strikes again - Pagina 2 Coyode10

Allemaal Kunst.:

Blijkbaar onderbrak hij Lionpaw, maar dat trok hij zich even niks van aan. Er waren belangrijker dingen aan de hand dan door elkaar praten. Coyotespirit leek trouwens opgelucht te zijn dat de Thunderclan Deputy hier was en hijzelf merkte dat hij het ook wel fijn vond om niet alleen Apprentices van de andere clan bij dit serieuze moment te hebben. Niet dat hij dacht ze niet serieus waren, maar het was best wel heftig natuurlijk. Coyotespirit merkte op dat het donkere tijden waren, een statement waar hij het helemaal mee eens was. Er was al veel gebeurd en nu kwam dit er ook nog bij. Hij knikte toen ze zei dat ze terug moesten gaan naar het kamp en keek nog even naar de drie Thunderclanners. ''Laten we hopen dat het hier even bij blijft, voor allebei onze clannen''zei hij, zijn stem leek monotoon, maar dieper klonk hij ongerust. Het was de vraag wanneer en waar de moordenaar weer zou toeslaan. Lynxfang pakte Seahawk op en sleepte hem mee op de kade. Het natte lichaam was wel wat zwaarder dan het droog zou zijn geweest, maar dat gaf niet. Met wat moeite lukte het hem op Seahawk op zijn rug te krijgen. Hij keek naar Coyotespirit,''Laten we maar gaan''langer wachten hier zou ook niet helpen. Nog een keer wierp hij een blik op de drie poezen van Thunderclan en de slachtoffer uit hun clan, maar hij ging ervan uit dat het met de hulp van Eveningglow wel zal lukken. Daarna vertrok hij dan toch maar naar hun kamp, met een nieuw lichaam op zijn rug.

-Topic uit

The cresent moon strikes again - Pagina 2 Scherm17

Euh, een beetje help hier?:

The cresent moon strikes again - Pagina 2 I_need10

Dustpaw hield zich verder afzijdig terwijl de anderen spraken. Ze deed het niet goed in groepsgesprekken; ze werd snel overstemd door de luidere stemmen. Haar blik viel opnieuw op het lichaam van Coralwater, dat nu bij hen op het droge lag en dus duidelijker in hun zicht. De kras in diens schouder.. Het was exact hetzelfde als Daylight. Er was geen twijfel aan dat het beiden de anjermoordenaar was. De jonge kattin slikte, maar bleef het lichaam aanstaren. Wat viel er nog meer te doen? Eveningglow zou hen wel iets bevelen, hopelijk..

The cresent moon strikes again - Pagina 2 3nEtKM