Hij had het kamp mogen verlaten om te jagen. Dat was al heel erg wat. Hij haalde opgelucht adem buiten het kamp, het voelde meteen een heel stuk fijner dan binnen het kamp. Het was heel wat om het kamp uit te mogen. Zelfs als hij daarmee een chaperone mee moest krijgen om in de gaten gehouden te worden. Hij hield wel van jagen, hij kon het prima namelijk. Het voelde net alsof hij weer een keer voor het eerst het kamp uit mocht, toen hij van kitten naar apprentice was gegaan. Het voelde toch weer naar iets meer vrijheid, naar hoe het vroeger was. Hij kon iets vrijer bewegen, hij kon vrijer lopen. Hij leidde zijn chaperone naar de marshlands. Stiekem toch wel hopende dat zijn chaperone in de modder terecht zou gaan komen en hij weg kon gaan, de clans om hulp vragen – alweer. Maar met verschil dat hij de situatie compleet kon uitleggen. Wist hij veel dat hij dat nooit zou kunnen bereiken.

Hij had niets gemerkt, hij had net een muis gevangen die tussen zijn tanden hing. En op dat moment ging het snel, tanden die in zijn nek vlogen. Zijn twee-kleurige ogen werden groot van schrik, maar veel kon hij niet doen terwijl zijn nek open gereten werd. Schokkend lag hij daar, alleen maar hier geweest omdat hij wilde jagen en iets wilde doen voor zijn clan. Hij kon geen woorden uitbrengen, daar kreeg hij te weinig lucht voor. Hij hapte naar adem, letterlijk, maar weinig van die lucht kwam echt weer terug. Zijn mond bewoog, maar geen woorden verlieten zijn bek. Tot het gehap naar lucht steeds minder werd, tot helemaal niks meer. Zijn lichaam werd stil van het schokken, compleet stil. Zijn ogen nog steeds ver opengesperd, maar niet meer instaat om iets te doen, het licht was gedimd. Het licht in zijn ogen was weg, vervangen door de dofheid die verscheen. Zijn ziel, op weg naar StarClan, terwijl zijn lichaam in de modder gelegd werd en de iconische berichten achter gelaten werden. Zelfs hij wenste dit zijn ernstigste rivaal niet toe, dus bad hij tot StarClan dat degene die met hem mee was gekomen niet hetzelfde lot zou hebben zoals hij dat had gehad.

Ara keek met grote groene ogen de vreemdeling aan. Bloed decoreerde de vacht - alsof er net een kat vermoord was en niemand de moeite gedaan had om het bloed schoon te maken. De kattin vocht met klauwen en met tanden, maar werd uiteindelijk tegen de grond gewerkt. Ze grauwde, ze schreeuwde, ze deed zo hart haar best om de ander pijn te doen, om te winnen, om te leven. Ze had nog zo veel om voor te leven, zo veel dingen die ze had willen doen. Maar het had niet mogen zijn. Had iets haar lot op voorhand bepaald? Was dit voor een hoger doel, of was dit slechts één doorgedraaide kat die dacht dat die de sterren kon veranderen? Wie zou het kunnen zeggen. Ara geloofde niet in Starclan, geloofde niet in een leven na de dood; had dat nooit gedaan. Nu zou ze het zelf mogen ondervinden. De kattin rochelde toen de vreemdeling haar keel doorbeet; voor een moment voelde ze de warmte van haar eigen bloed over haar korte vacht druppen tot op de grond, waar het een poeltje vormde onder haar hoofd. Maar toen verloor ze al snel het bewustzijn, en het duurde niet veel langer meer tot haar hart het gevecht opgaf. Ze kreeg niet meer mee hoe haar lichaam verhuist werd en naast een Shadowclanner gelegd werd, of dat haar lichaam gedecoreerd werd met de kentekenen van de seriemoordenaar die ook haar leven afgenomen had. Misschien gelukkig maar - ze had zich er vast nogal verontwaardigd door gevoeld.