Dear father

Frogpaw rende doorheen het territorium met de wind in haar korte vacht. Ze was gestroomlijnd, ze kon snelheden halen waar sommige breder gebouwde katten alleen maar van konden dromen. Maar ze moest haar uithoudingsvermogen nog trainen, want de jonge kattin moest na een paar minuten al hijgend tot stilstand komen. De oriental liet haar groene ogen over de omgeving glijden. Bijna meteen spotte ze een bekende gestalte in het gras. Haar uitdrukking vervormde in een geforceerde glimlach, al was de emotie in haar ogen reëel; Frogpaw was niet goed in dat uitdrukken, en dus zag het er bij haar altijd wat raar uit als ze lachte. Het natuurlijkst voor haar was om niet te glimlachen.. Maar dan vond iedereen haar zeker vreemd.

+Shadefeather eerst

De kater genoot van de wind in zijn vacht en het zonnetje dat op hem scheen. Zijn zwarte vacht was warm, maar de wind maakte het heerlijk weer. Het was ook nog niet midden green-leaf, dus dat scheelde. Hij had net een muisje weten te vangen tussen het hoge gras, die hij nu zorgvuldig begroef. Een beweging die hij opmerkte in zijn ooghoek deed hem opkijken. Ze zag zijn geadopteerde dochter, met een geforceerde glimlach, maar vriendelijke ogen. Shadefeather glimlachte naar haar, hij had geen  moeite met glimlachen, en knikte haar toe. 'Hey Frogpaw, hoe gaat het met je?'

Frogpaw ontspande haar snuitje iets toen Shadefeather haar begroette. Ze richtte haar blik weg van hem en naar de verte, niet omdat ze hem niet aan wou kijken maar omdat ze het makkelijker vond om zich te concentreren als ze naar iets onbenulligs kon kijken. "Met mij gaat het goed, Shadefeather, en met jou?", antwoordde ze, beleefd als altijd. Maar de toon in haar stem verraadde dat ze niet koel was, zoals ze misschien zou kunnen overkomen. Nee, ze vond het moeilijk om zich uit te drukken, maar dat betekende niet dat ze emotieloos was. Haar groene blik gleed weer naar haar pleegvader, proberend in te schatten hoe hij zich voelde terwijl hij antwoordde.

Frogpaw keek hem aan, maar keek al snel weg van hem, de verte in. Shadefeather had opgemerkt dat dit iets was wat ze regelmatig deed. In het begin was het nog wel even wennen, zelf had hij graag oogcontact tijdens het praten. Maar als Frogpaw liever zo praatte, dan was dat helemaal prima voor hem. Hij wilde haar ook niet dwingen tot iets waar ze niet comfortabel bij was. 'Met mij gaat het goed, Shadefeather, en met jou?' antwoordde ze. Altijd zo beleefd. Zijn gezicht toonde een zachte blik en glimlach. 'Gaat helemaal goed met mij. Ben je wat aan het jagen?'