Secreto

In elkaar gedoken boven een mus zat de grijze kattin in de buitenring van het kamp. Hoewel Bloodclanners en Shadowclanners nu al enige tijd samen hadden doorgebracht was er vooralsnog een duidelijke scheiding tussen de twee kampen. De Shadowclanners waren naar de buitenkant geduwd terwijl de Bloodclanners zich op de beste plekken hadden geïnstalleerd en van het beste eten tegoed deden. Cinderfang kon niets uitrichten tegen het onrecht wat haar en haar clangenoten aangedaan werd en dat begon haar te irriteren. Haar zeegroene ogen vielen op de mus die tussen haar pootjes lag, klein en zielig. Een mager exemplaar dat afgedankt onderaan de prooistapel had gelegen. Wanneer kwam er een einde aan deze klotesituatie?

OOC voor Settleddust!

Tijd zou leren. BloodClan zat hier comfortabel in hun kamp, die hun voorouders met hun klauwen hadden gebouwd, al die moons geleden, die zij altijd hadden onderhouden, hadden beheerd en hun thuis hadden genoemd. Die al vele keren opnieuw was opgebouwd, maar nog altijd hun thuis was. Hij liep langzaam door het kamp, zijn vacht plat en zijn ogen strijdlustig. Het was alsnog zijn thuis. Waar hij geboren was en opgegroeid was, en ze zouden hem niet zomaar hier weg kunnen krijgen. Zijn ziel lag hier, en hij zou strijden voor deze plek. Zijn oog viel op een donkergrijze poes. Cinderfang, die ontevreden leek met haar plek in het leven nu. Zijn mondhoeken kropen wat omhoog. Hij zou een vonkje hoop kunnen laten doen overspringen. Hij baande langzaam een weg naar haar en nam plaats naast de poes. Hij keek voor zich uit, lettend op de bewegingen in het kamp. Maar de BloodClanners waren te druk met zich onoverwinnelijk te voelen. ‘Het wordt beter,’ miauwde hij naar Cinderfang, terwijl hij zijn kop naar haar draaide.

Een diepe maar bekende stem deed de grijze she-cat opkijken. Haar zeegroene ogen kruiste met die van Settleddust. Ze was opgelucht om een vriendelijk gezicht te zien, al kon je dat van haar gezicht niet aflezen. Die stond bijna altijd als uit steen gehouden. "Wordt dat het echt?" Vroeg ze vertwijfeld al was dat niet echt een vraag. De kat die ze vroeger haar leider had genoemd was een vuile verrader en lang voordat dit drama begon opgestapt, Acorndust had een vernederende nederlaag geleden en was dood. En hun zogenaamde bondgenoten hadden hun ook in de steek gelaten. Nee, hoop had ze allang niet meer. "We zijn aan alle kanten in de steek gelaten, niemand bekommerd zich om ons meer." De bitterheid kon ze niet uit haar stem houden.

Settleddust draaide zijn oren. Hij had wel een beetje tegengas verwacht, maar het leek alsof de grijze poes al had opgegeven. Maar hij liet zich niet zo snel uit het veld slaan. Ze moest eens weten, dat een nieuwe ster was herrezen. Hij keek haar aan met een bemoedigende glimlach. ‘Starclan bekommert zich om ons,’ miauwde hij simpelweg als een reactie. Nieuwe medicine cats waren gekozen, levens waren aan Acorndust gegeven. Tallshadow was verbannen. En hij, hij mocht ook een rol in dit nieuwe spel gaan spelen. Hij boog wat dichter naar de poes. ‘En Acorndust leeft, ik heb hem gesproken,’ hij vernauwde zijn ogen, en keek haar indringend aan. ‘Hoop is nog niet vervlogen. Hij plant Cobra uit te dagen, niet lang meer.’

Settleddust schonk haar een bemoedigende glimlach. 'Starclan vekommert zich om ons,' Cinderfang zei hier niets op. Haar geloof in Starclan was iets wat ze nooit zou verliezen, maar het was toch verdomde moeilijk om het sterk te houden in tijden als deze. Toch hield ze haar groene ogen gericht op de ander. Er was iets aan hem dat ze niet kon plaatsen. 'En Acorndust leeft, ik heb hem gesproken,' Haar binnenste kromp inéén. Acorndust leefde nog? Loog hij? Nee, dat kon niet. Settleddust zou over zulke zaken geen grappen maken. 'Hoop is nog niet vervlogen. Hij plant Cobra uit te dagen, niet lang meer.' De grijze kattin vernauwde haar ogen wantrouwig. "Wat voor gal loop je nu weer te spuwen?" Blies ze defensief, oren in haar nek gepind. Ze hielt haar stem laag ook al zag ze dat niemand echt aandacht besteedde aan het tweetal. "Als wat je zegt waar is dan mag ik hopen dat al zijn wonden genezen zijn en hij alle clans mee neemt voor rugdekking. Die gewetenloze wolven spelen niet volgens de regels. Hij hoeft maar één foutje te maken en één van Cobra zijn maatjes springt in het gevecht om de klus te klaren," Haar zeegroene ogen stonden fel.  

De reactie die hij kreeg had hij niet verwacht. Iedereen nu was nog positief geweest, maar Cinderfang was cynisch, en ze had het recht toe. Hij knipperde even verbaasd, maar daarna herpakte hij zich. Hij beet even op zijn lip. Ja, ze had een punt. Maar hij geloofde dat zelfs Cobra eer zag in een één op één gevecht. Een krachtmeting tegen goed en kwaad. En bovendien had Acornstar dan levens om te sparen. Alleen hij wist dat. ‘Ik beloof je, het komt goed. Zelf Cobra ziet eer in een krachtmeting,’ miauwde hij naar de grijze poes. Ze mocht hem voor gek verklaren, ze mocht hem uitkafferen. Maar hij had het bericht gedeeld, en dat was alles wat hem nu uitmaakte. Hij was optimistisch genoeg. En bovendien, het was hun laatste kans.

Zijn woorden, deze valse hoop.. Dat beviel Cinderfang niets. Wat haar ook niet zinde was de vreemde aura die Settleddust afgaf. Alsof hij een zekerheid achter zijn eigen woorden had. Wat dat mocht betekenen mocht Joost weten. "Dat is nogal een grote belofte, knul," Siste ze indringend. En toch.. Ze wilde niet toegeven aan die valse hoop. Als ze dat zou doen werd het straks voor haar ogen verkruimeld en dan moest zij het stof nog maar zien op te vegen. Cinderfang was dat niet van plan. "Je moet geen beloftes maken die je niet kunt nakomen. Heb je dit ook al besproken met andere?" Vervolgde ze scherper alsof ze hem waarschuwde dat hij maar beter 'nee' kon zeggen.

Een grote belofte? Hij zag de achterdocht achter de ogen van de poes, maar hij bleef stellig haar aankijken. Ze was wantrouwend, en ze had alle reden toe. ‘Ik weet dat het een grote belofte is, maar de sterren hebben gesproken, Cinderfang,’ miauwde hij. Dit was de grootste hint die hij nu kon geven. Hij kon niet alles opgeven, niet dat Acornstar zijn levens had gekregen, dat nieuwe medicine cats waren gekozen. Het stond nu eenmaal in de sterren geschreven, het kon niet meer fout gaan. Het was eindelijk tijd dat deze nachtmerrie zou eindigen. De poes vroeg vervolgens wantrouwend met wie hij het nog meer had besproken. ‘Met enkele loyale warriors. Maar je weet, goed nieuws reist snel. Ik heb geen idee wie het nu allemaal nog meer weet,’ miauwde hij. En het boeide hem niet als ze hem voor gek zou verklaren. Het zou goed komen. Er kwam een dag dat hij zou kunnen zeggen: "Ik zei het toch".

‘Ik weet dat het een grote belofte is, maar de sterren hebben gesproken, Cinderfang,’ Cinderfang wendde haar ogen af, de woorden verterend in haar brein. Dat bracht alleen maar meer vragen op bij de grijze poes. Vragen die zij niet beantwoorden kon en Settleddust schijnbaar ook niet want anders sprak hij niet in zulke cryptische raadsels. Nee, niets hieraan beviel Cinderfang. ‘Met enkele loyale warriors. Maar je weet, goed nieuws reist snel. Ik heb geen idee wie het nu allemaal nog meer weet,’ Ze keek hem ditmaal weer aan, schattend. Loyaal, tja wat betekende dat nog? De ene helft zat in zak en as, de andere helft was overgestapt. Doch, of ze loyaal waren of niet, zouden veel een grootste teleurstelling te verwerken hebben als Settleddust zijn belofte niet zou uitkomen. “Het klinkt alsof je een plan hebt, tja ik mag hopen dat je een plan hebt,” Begon de grijze warrior na een paar minuten stilte, stem een beetje schor. “Laat maar horen.”

Cinderfang bleef wantrouwig. Hij merkte het aan haar. Natuurlijk, want ze had alleen zijn woord waar ze op kon vertrouwen. Maar hij loog niet, hij bracht alleen het bericht door. En hij droeg nog wat geheimen bij zich, die hij alleen moest weten. Het was te riskant als dat bekend werd. Hij bracht dan niet allen Acornstar in gevaar, maar ook zichzelf en Pepperpaw en Newtpaw. ‘Er is een plan,’ miauwde hij vervolgens. ‘Maar ik kan je niet alles vertellen. De kans dat het dan Bloodclan oren bereikt is te groot. Als ze erachter komen, zou alles in duigen vallen,’ miauwde hij met een donkere stem. Cobra zou nooit tegen Acornstar vechten als hij wist dat hij negen levens had. ‘Ik kan je enkel mijn woord geven.’ En dat zou genoeg moeten zijn. En zo niet? Dan was het maar jammer. Het nieuws was nu uit, en ze kon ermee doen wat ze wilde.

Cinderfang luisterde. Observeerde de jongere kater terwijl hij sprak met vernauwde ogen. Settleddust stelde haar voor een lastige keuze. In essentie verlangde hij dat ze vertrouwen zou stellen in niet alleen hem, maar ook in Acorndust. Hoop te koesteren in deze hopeloze tijd. Het was een gok waarvan de teerling al geworpen was. Ze kon niets anders doen dan afwachten hoeveel ogen er boven kwamen en wat dat zou betekenen voor haar en haar clanmates. "Tja, het is niet alsof ik momenteel nog iets veranderen kan.." Mompelde Cinderfang tenslotte, haar zeegroene ogen gesloten ten teken dat ze diep in haar gedachten begon te verzinken. Een gefrustreerde zucht ontsnapte en ze keek Settleddust weer aan. "Goed dan. Als het zover is dan sta ik klaar voor mijn clan en doe ik wat er gedaan moet worden. Ik hoop voor jou en Acorndust dat jullie plan gaat werken, voor ieders bestwil," Cinderfang haar stem verlaagde zich ook door de ernst waarmee ze sprak. Ze was zich meer dan bewust wat er gebeuren kon als hun plan mislukte en ze zouden verliezen. Het idee maakte haar ziek. Maar Cinderfang duwde al die nare dingen opzij, hurkte zich bij de muis die vergeten aan haar voeten lag. Het scheen haar toe dat haar eetlust weer was teruggekeerd. "En nu opzouten. Ik wil in stilte kunnen genieten van mijn lunch," Sprak Cinderfang scherp, harder zodat al die verdorven bloodclanners die dichtbij zaten haar hadden kunnen horen. 

Settleddust keek de poes afwachtend aan. Hij zag haar interne twijfel, hoe ze alles aan het afwegen was. Maar hij bleef zelfverzekerd kijken, één mondhoek opgetrokken. Om eerlijk te zijn, hij had zich nog nooit eerder zo sterk gevoeld in zijn leven. Kennis is macht, zeiden ze wel eens. Nou, nu wist hij hoe het voelde. Om kracht in zijn klauwen te hebben. Uiteindelijk gaf Cinderfang toe, en hij knikte. ‘Dat ik alles wat ik van je verwacht. Shadowclan zál weer gevreesd worden,’ miauwde hij met een knik. En toen veranderde het gesprek weer. Cinderfang miauwde fel dat hij moest opzouten. Uiteraard. Hij keek even om zich heen en zette aarzelend wat passen terug. ‘Zoals je wilt, Cinderfang,’ miauwde hij nu luider. Hij drukte zijn oren naar achteren. Gewoon meespelen. Hij keerde zich om met zijn kop laag, maar achter zijn ogen raasde een wildvuur.

- Topic uit