Sometimes the silence guides our minds

No one notices, no one even cares, when I fade away again. I'm a shadow, and no one remembers shadows.

Ze was oke, was ze niet ok? Medicine cats wisten niet wat er met haar aan de hand was.. Dus dan was ze oké toch? Het probleem was.. dat ze zelf moeilijk nog onder en boven, binnen en buiten kon onderscheiden. Alles liep in elkaar over. Al haar dagen waren.. binnenstebuiten.

Hier lag ze dan. Haar kop op de zanderige grond, starend naar kittens in de verte. Starend naar wat zij ook ooit was en wat ze had kunnen zijn. Als ze niet zo gebroken was zoals ze nu was.. Toch? Zacht slikte ze en sloot haar ogen opnieuw. Als ze ze dicht hielt.. zou ze dan langzaam weg kunnen zakken in een slaap.. zou die slaap haar langzaam.. verder kunnen nemen? Zou ze zo simpel kunnen sterven.. Het was verleidelijk om uit te proberen. Echter wist Wisteria wel beter, ze zou weer wakker worden en het verdriet en pijn wat ze dan zou voelen.. na opnieuw wakker worden. Was te pijnlijk in vergelijking met de hoop nu vredig weg te zakken.. Dus opende ze haar blauwe ogen maar opnieuw en keek naar de katten van windclan. Ieder zo gelukkig.. terwijl zij hier was.. altijd hier was..

@Fallenflight first

Those who know what it's like in the dark
will do anything to stay in the light.

De kattin had moeite met te realizeren dat je je ook slecht kon voelen. Altijd had ze een lach op haar gezicht, nooit wetend dat er ook tranen mogen komen als je je slecht voelt. Nooit vrienden gehad, misschien daarom wel. Misschien denken die anderen dat de grijs met witte poes enkel kan lachen. Nog nooit heeft de warrior een andere emotie getoond dan blijdschap. Misschien had haar moeder haar beter Happykit genoemd. De poes leek geen emoties te hebben al ging het binnenin moeilijker. Alles kropte zich op en had niemand het tegen te vertellen. Niemand om haar hart te luchten. Er was niemand. Haar moeder was te druk bezig met warrior duties en haar broer negeert haar volledig. Als haar zusje Faithkit nog had geleeft, was zij misschien haar enigste troost. Maar nee, ze moest dood. De grijs met witte kattin kon wel gillen dat het een moeilijke tijd was, maar toch bleef ze met die zelfde, blije lach op haar gezicht die nep was. Was er niemand anders die zich zo voelde? Het enigste wat Fallenflight probeerde, was om iedereen blij te maken. Haar moeder had ooit gezegd dat een triestig gezicht anderen ook triest maakte. Die woorden die leefden voort in haar kop: en elke dag, kwamen ze terug. Het voelde alsof zij geforceerd was te lachen. Door haarzelf. Mysteries, overal. Elke dag was er een grote mist in haar gedachten die haar de waarheid zouden kunnen vertellen. Maar die was er niet. De gele ogen van de poes richtten zich over het kamp, met nog steeds diezelfde stomme lach. Toen viel haar blik op een witte kattin. Haar gedachten overspoelden haar weer. 'Maak haar blij, troost haar. Dat is toch waar je voor leeft? Anderen blijer maken met je vergiftigde lach?'.
De grijze warrior slaakte een diepe zucht en trippelde er langzaam naartoe, staarde ze voor een momentje en begon wat te zeggen. 'Hallo', kwam er uit haar mond. Durfde ze niets te zeggen? Was haar sociaalheid ook al verdwenen? Ach, ze had toch geen vrienden.

No one notices, no one even cares, when I fade away again. I'm a shadow, and no one remembers shadows.

Een stem klonk. Ver weg leek het, maar toch bracht het Wisteria iets terug naar de realiteit en ze keek langzaam wat op. De grijze kattin stond boven haar. Keek haar aan en ze staarde recht terug naar de kat. Waarom sprak dit tegen haar? Had ze wat fout gedaan.. mocht ze nu ook al hier niet liggen en niets doen zoals haar elder leven voor haar had besloten.. Een halve seconde lang bedacht ze zich wat ze zou moeten doen. Opstaan en weglopen? Boos worden? Het leken haar enige twee reacties te zijn op iedereen.. En iets in haar zei dat dat ook altijd haar twee reacties zouden blijven. Niemand anders luisterde op een andere manier naar haar, tenzij ze dus boos werd en dus… Trokken haar oren naar achteren en trok ze haar bovenlip omhoog, starend naar de kat. ”Kan je ergens anders heen gaan, je blokkeert mijn zonlicht.” siste ze, haat in haar stem, haat richting alles, haat richting Fallenflight die tegen haar sprak. Kon ze haar niet gewoon alleen laten en coole warriortaken gaan ondernemen. Taken die Wis nooit zou kunnen voltooien.

Those who know what it's like in the dark
will do anything to stay in the light.

De jongere poes siste dat ze haar zonlicht versperde. “Sorry”, begon de grijze kattin zacht, stiekempjes schuldig voelend maar liet dat maar niet zien. Er was geen echte uitdrukking te zien op haar gezicht, maar haar gezicht was dan ook gevuld met een bak van leugens. Ze ging uit het zonlicht en zette zich naast haar neer. De moor runner wist niet wat ze moest zeggen, wist niet wat ze moest doen. Maar naast haar eigen gevoelens, had ze gemerkt dat de ander niet eens een kans had om warrior taken te doen of te jagen. “Het spijt me zo erg voor je”, schoot er uit haar mond, niet nagedacht over wat ze te zeggen had. Maar ze had ook niemand om mee te praten. Al haar familie had het te druk. Of vonden haar gewoon niet aangenaam. Irritant, zou je kunnen zeggen. Haar staart zat gewikkeld rond haar poten en haar blik was gericht naar de grond. De harde- maar toch zachte grond.

Sometimes the silence guides our minds Webp_n10

...: