[Leven 1] Stars bathed in crimson blood

Of hij dit verwacht had? Misschien wel. Hij wist dat het een manier zou zijn om de bloodclanleader te verslaan, ook al was het doodgaan niet een van zijn favoriete dingen kon hij nu wel concluderen. In Starclan voelde je misschien niks, maar wat je voelde voor je dood ging was zeker niet prettig. Hij opende zijn ogen toen iemand tegen hem begon te spreken, een kat die hij nog niet al te lang geleden gezien en gesproken had. "Tinderlight," Begroette hij haar. "Ik wist dat dit misschien ging gebeuren." Toch was er vlak voordat hij dood ging een moment geweest dat hij die ene kat had gehoord, de kat die Southernwolf vermoord had. Lang de tijd om daar in te blijven hangen had hij niet, want Tinderlight sprak opnieuw. "Dat weet ik, ik moet daarvoor terug." Daar was geen twijfel over mogelijk, dat moest gewoon gebeuren.

Hij moest niet te licht omgaan met zijn levens? Het was niet alsof hij van plan was om zo snel steeds dood te gaan, maar deze keer was hij erop voorbereid geweest, mogelijk kwamen er nog momenten dat hij dit niet was, maar niet deze keer. Hij droeg misschien nog maar een paar dagen de naam Acornstar en misschien zag hij het niet helemaal zitten om een clanleader te zijn van een clan die hij misschien niet eens kon vertrouwen, maar dat betekende niet dat hij al zijn levens al van plan was kwijt te raken in een paar dagen tijd. Hij knike kort toen Tinderlight sprak over dat zijn wond moest helen, dat had hij ergens al verwacht, maar toch wilde hij zo snel mogelijk terug. "Een makkelijke wond om te helen en ook een om makkelijk mee te moorden." Sprak hij simpel. Hoe vaak had hij het al niet zien gebeuren dat een kat het leven liet door een wond als deze?

Het was tijd om terug te gaan, hij voelde het zelf ook al, iets trok er aan hem. Maar de woorden van Tinderlight brachten alsnog vragen in hem op. Wat bedoelde ze daarmee? Was Starclan naar andere katten gegaan? Maar de vragen kon hij niet meer stellen, want hijzelf begon te vervagen en daarmee ook Starclan om hem heen. Hij zou teruggaan en hij wist wat hij moest doen, hij zou een kans hebben en dat was het. Hij had het zo vaak gedaan zien worden, maar om het zelf te moeten doen zorgde voor een last op zijn schouders. Een die hopelijk ooit weg zou vallen, maar hij betwijfelde het. Alles was nu zwart, het was tijd.