[Leadership Ceremony] I don't know why I once dreamed of this view

Oke, misschien had hij toch moeten rennen. Want hier voelde de kater zich tot op nieuwe hoogte - pun intended - niet op zijn plek. Niet dat Tall van mening was dat hij in Dark Forest thuishoorde, al was dat misschien wat de meeste katten wel dachten, nee. Het was meer het idee dat hij hier teveel katten kende, die teleurgesteld waren in welke kant hij de clan en zijn leven opgebracht had. Misschien kon hij het ze niet eens kwalijk nemen. Zijn plan was geen schoonheidsstukje geweest, maar een rauwe waarheid die naar zijn mening duidelijk gemaakt moest worden. Een teken dat de clans niet door konden zoals ze nu in elkaar zaten, het zaadje voor de twijfel was gepland, en Acorn - hé! Acorn! - naja, de kat die nu aan kwam lopen en hem een beetje dubieus aankeek, die zou het afmaken.

Tall glimlachte een beetje opgelaten, wat zei je tegen iemand die dood was? "Ehm, hi," Goede opening, echt solid tien. "Mooi optrekje heb je hier," Oke echt verschrikkelijk. Een beetje paniekerig keek Tall om zich heen, hij was slechts twee keer eerder hier geweest, maar stierf een duizend dodend nu hij hier zo stond. "Ehm, oke beetje vreemd dit, maar met wie moet ik praten om je terug te halen?" Was er een soort Starclan opperbaas? "En eh.." En hierbij keek hij onderzoekend naar zijn deputy, "Wil je dat?" En dit was een beslissend moment. Want als Acorn nee zou zeggen zou Tall teruggaan, zijn levens opgeven, een nieuwe deputy danwel leider voor de clan aanstellen, en Shadowclan in diens handen achterlaten. Dat kon. Maar hij wilde Acorn. Wilde Acorn dat ook.

Hij wilde. Tall was nog bezig met het voorbereiden van zijn speech over waarom de ander de meest geschikte kat was voor de baan, afgezien van het feit dat hij dood was - minor detail - en Acorn had al ja gezegd. Een beetje beduusd keek de leider zijn deputy aan, dit voelde als iets waar je goed over moest nadenken, moest hij dat Acorn zeggen? Aan de andere kant, technisch gezien had zijn deputy geen 'ja' gezegd, maar meer dat hij de beslissing al gemaakt had. Error. Had hij die ook al aan Tall verteld? Sjonge jonge, de kater was hier nog geen dag en nu sprak hij al in raadsels. "Ohke," Antwoordde de kater maar gewoon, zoals in een vergadering wanneer er een plan besproken werd wat iedereen leek te kennen maar jij niet. Of zoals wanneer Ace hem iets vertelde over kruiden wat 'uitzonderlijk logisch' was. Uhuh. Sure. Hij kon doen alsof.

Aan de andere kant. Waarom zou hij met iemand praten als Acorn het niet zou willen? Dus vooralsnog zou Tall werken onder de aanname dat zijn deputy ja had gezegd tegen Tall's baan, en dat het nu aan de huidig Shadowclanleider was om een personage te vinden die hem dat ook eigenlijk kon geven. Of zou je gewoon een kat kunnen ontvoeren? In dat geval: heel erg gaaf dat hij dit mee mocht maken in zijn leven. Of was 'ie nu dood? Verwarrende situatie. "Oke ehm," Dan maar to the point. "Hoe dood voel je je?" Doorgaans werd je opgewacht door een of andere ancient Starclankat die wist hoe dit werkte en waar je voor kwam, maar nu was Tall opgewacht door degene die hij juist hier weg wilde krijgen. Een beetje unimpressed keek hij om zich heen. "Wel beetje lege bedoening hier trouwens," En ja, die onthaal was een beetje teleurstellend. Al waardeerde hij dat Acorn er was hoor. "Oh en ehm, bedankt," Terloops gezegd, want Tall was een intens awkward personage, maar hij was wel echt dankbaar. Het was niet niks, uit deze dode vallei, vol prooi en stilte en rust en alles wat niet-Tall was, weg te gaan en terug naar alles wat heel erg Tall was, en veroorzaakt door Tall. "Als het helpt, ik ben niet van plan mee terug te gaan naar Shadowclan," Nu keek hij wel even naar Acorn, een glimlach op zijn gezicht maar verdriet in zijn ogen. Hij had zijn huis verlaten omdat het zonder hem kon groeien. Dat betekende niet dat hij het niet zou missen.

Met het antwoord van Acorn kon hij weinig om eerlijk te zijn. Hoe dood was aardig dood? Voor nu moest hij maar hopen dat het precies dood genoeg was, want anders zou het veel verwarring met zich meebrengen later. Had Tall hem dan wel, of niet gered van de dood? Maar juist, later dus. Voor nu moest hij toegeven lichtelijk beledigd te zijn toen Acorn aangaf al gedacht te hebben dat Tall niet mee terug zou komen - bijna kreeg hij de neiging alsnog mee terug te gaan. Maar zelfs voor hij daar aandacht aan kon schenken voelde hij zijn nekharen overeind komen, en speurde in hoog tempo de omgeving af, om te bevriezen, gigantische ogen te krijgen, en zich vervolgens in grote haast achter Acorn te verstoppen. Het was een lichte tegenvaller dat hij met zijn acht levens nogal opviel op deze plek des doods, maar anders had de deputy hem ongetwijfeld kunnen beschermen tegen de furie die zou volgen.

Ja hoor. Furie was nog zacht uitgedrukt. Bij de woorden van de poes keek hij even een beetje beledigd over de rug van Acorn naar haar, zijn ogen vernauwd. Dat was ook niet aardig. Oh, natuurlijk, 'shadowclan heeft een sterke leider nodig', 'walgelijk figuur', Tall rolde met zijn ogen. Ze had altijd al een weg met woorden gehad die hem deed glimlachen. Ook nu kon de kater niet anders dan grijnzen toen hij de poes hoorde praten. Blablabla, het vertrouwen in Acorn nog niet verloren - hier wilde hij bijna protesteren, waarom was daar überhaupt sprake van? Deze kater had zich formidabel gedragen, letterlijk zijn enige tekortkoming was dat hij zo perfect was dat het pijn deed aan je ogen. Een gevaarlijke eigenschap really. Al met al leek Tinder echter zijn plan te snappen - no way dat zij credit zou krijgen voor wat hij zelf bedacht had - en Tall grijnsde even naar Acorn, voor hij verward naar Tinder keek. "Wacht ik mag er wel eentje houden toch?" Hij had nog zoveel kleine plannen! Of naja, niet echt, maar die wilde hij maken! Plus, en nu keek hij smekend naar Acorn hij kon hem niet hier bij háár achterlaten. Toch? Een beetje wantrouwend keek hij nog steeds van achter diens rug naar de flamepoint, die hem zijn acties omtrent Pepper niet echt in dank afgenomen had. Ze moest niet zeuren, hij had haar meer liefde gegeven dan Tinder kon met haar dode lichaam, en bovendien leefde Pepper nog. Wat überhaupt al meer was dan de poes voor elkaar had gekregen. Al moest hij toegeven. Zijn frustraties waren voornamelijk manieren om net zo'n afkeer in zich op te wekken jegens haar, als zij leek te hebben jegens hem. Maar het hielp weinig, want alsnog deden haar blikken pijn en brandden haar woorden in zijn hart. Waarom deed ze dat zo? Wat had de poes precies tegen hem gehad voor hij haar kitten gestolen had? Oh en: "Wat nou als ik mijn naam zo mooier vind trouwens?" Ook een belangrijk punt, zij het een beetje ander onderwerp weer. Tallshadow was wel weer erg lang als je gewend was geraakt aan 'Tall'. Of was daar geen speelruimte in? Gewoon, uit nieuwsgierigheid enzo.

Kijk jongens, en dit was nou het verschil tussen iemand die je kon vertrouwen, en iemand die eeuwig boos bleef over een ontvoerde kitten. Serieus, she-cats, hij zou ze nooit begrijpen. Bij het dreigement stak hij dan ook even zijn tong uit naar Tinder - ze was al dood, wat wilde ze doen - en grijnsde bij de tekst van Acorn. Dit voelde toch wel als een lichte victory, en gedroeg hij zich daar kinderachtig over? Jazeker. Op zijn naamreactie reageerde ze in het geheel niet, maar zijn deputy nam de moeite hem te helpen kiezen. Even keek Tall alsof hij een geest had gezien - lol - bij het voorstel 'Talldust' te gaan heten. Ugh dat klonk zo... oh shit Acorn heette zo. Het klonk super degelijk, en de kater toverde een beleefde glimlach tevoorschijn. Intern schreeuwend. "Oke ik ga erover nadenken," Zou hij dan wel 'Star' mogen heten? Even ging zijn blik naar Tinder, geneigd het te vragen, maar iets zei hem dat dit misschien niet het moment was.

Die geweldige ingeving kreeg de kater doordat de poes plots allemaal katten verzameld had - waar in the world kwamen die vandaan - die hem allemaal even vervelend aankeken. Geen wonder, met een grimas zag Tall meer bekende gezichten dan hij voor mogelijk gehouden had. Was hij echt een leverancier van Starclan? De kater dook nog een beetje ineen achter zijn deputy, zijn oren onzeker in zijn nek leggend, een vragende blik naar Acorn. Wat was dit?

En natuurlijk was het Tinder die zijn vraag beantwoordde, geïrriteerd keek hij naar de poes, tot ze duidelijk maakte dat dit de leidersceremonie was voor Acorn, en Tall's ogen groot werden. Sjonge, ze wisten wel van doorwerken in Starclan. Wacht. Als dit voor Acorn was, waarom bewoog de poes dan naar hem? Even zette Tall een stap achteruit, en nog een, tot hij zo ongeveer een rondje om Acorn gelopen had en vervolgens met de ogen rollend besloot dat hij Tinder waarschijnlijk toch niet kon ontwijken. Story of his life, dus grijnsde hij nog maar een keer naar haar, twinkeling in zijn ogen, en sprong recht vooruit op het moment dat ze hem de klap gaf. Oef.

Beetje zielig dat zijn laatste gedachte was of het mogelijk was sterretjes te zien in starclan, of dat dat niet kon omdat je omringd was door sterren. Maar voor hij er nog iets slims over kon vinden, leek zijn lichaam uiteen te spatten in pijn en verdriet, alle gevoelens die hij Tinder had aangedaan door zijn leven heen. Van het eerste moment, waar hij de irritatie voelde, tot het laatste, waar haar woede allesverzengend was.

Naar adem happend kwam hij bij, zijn lichaam in de lucht opzij geslagen door de klap. Net op tijd om Acorn zijn leven te zien krijgen, te horen wat de poes zei, en met grote ogen naar haar te staren. Hun laatste ontmoeting, en het had tot nu geduurd voor hij in haar hart had mogen kijken. Niets dan afgunst was er voor hem bewaard geweest, en pijn, en verdriet, en wantrouwen.

Dit laatste stak hem nog het meest terwijl hij als verdoofd opstond en haar nakeek. Zijn ogen vol ontzetting, een spiegel van haar pijn, en uiterste gebrokenheid. Zelfs in zijn onschuld, had de poes hem al weggewenst. En hij had doorgezet. Even zuchtte hij, zijn hoofd schuddend, misschien een licht gevoel van spijt, maar ook de leegte van een hart wiens hoop gedoofd was. Hij kende ze nu, haar gevoelens. Misschien maar beter ook. Misschien was het tijd dat dit hoofdstuk ten einde kwam, hij de poes de rust gunde die ze vanaf het begin al van hem gewenst had. Nooit zou hij de flamepoint vergeten die hij die dag bij Fourtrees ontmoet had, de eindeloze gesprekken en zijn eeuwigdurende liefde voor haar. Eeuwigdurend, maar ongewenst. Ongelofelijk, wat was hij blind - En zij overigens ook want hij was echt een superleuke kat, maar dat terzijde -

Met een waterige glimlach keek hij zijn deputy aan, zijn ogen nog steeds op de vervagende vorm van Tinder, de poes op wie hij onterecht gehoopt had, en van wie hij onterecht zoveel geeist had. Voor ze naar Acorn bewogen en weer begonnen te twinkelen

"One down," Nog ontzettend veel to go.

De ander knikte slechts kort, waardoor Tall even met zijn oren wiebelde. Hij begreep waarom Tinder had gedaan wat ze had gedaan, en kon met iets meer vertrouwen naar de volgende levens kijken die hem afgenomen zouden worden. Zeker toen er een kitten aan kwam lopen die hem eerst aansprak, waardoor de kater vriendelijk tegen haar glimlachte en zich voorover boog zodat ze meer op elkaars level waren.

Big mistake.

Opnieuw explodeerde er pijn, vanuit zijn keel naar zijn hele lichaam, met gevoelens van woede, verdriet en wederom wantrouwen. Even leek hij in het niets te zwemmen, te verward en gedesoriënteerd om ook maar iets uit te brengen, tot hij weer bij zinnen kwam en als gebeten opsprong. Ietwat schichtig keek hij om zich heen, en volgde met zijn blik de kleine kat, die nog net tegen Acorn liet weten hem te zullen missen. Tall trok een wenkbrauw op en wreef over zijn keel, waar al het gevoel nu verdwenen was maar de herinnering achterbleef. "Ik jou niet," Murmelde hij, nog steeds wat bedeesd. Ook een beetje verward door het beeld wat de katten hier duidelijk van hem hadden, vooroordelen en afgunsten. Zijn blik ging naar Acorn, kreeg die ook al die gevoelens over Tall mee met zijn levens?

Oh my word, de katten hier hielden er wel van om snel dingen af te handelen. Er was nog niet eens gesproken over hoe dit allemaal zou gaan of hij was al twee levens kwijt en een derde diende zich aan. Even keek hij voorzichtig naar Acorn, die het ook zwaar te verduren moest hebben, voor hij een poging deed te glimlachen naar Otterflight. Haar had hij weinig persoonlijk misdaan, misschien zou zij dan eindelijk voor de subtielere approach gaan? Hij was bereid haar met vertrouwen te ontvangen, misschien-

Nop. Nee. Helaas, ook zij niet. Binnesmonds vloekend voelde Tall hoe het derde leven hem verliet en de wereld wéér zwart werd. Nu wist hij weer waarom hij nooit zoveel levens was verloren. Sterven was gewoon geen hobby van hem, zou het waarschijnlijk nooit worden, en zelfs in het land der doden was het een bezigheid waar de kater het geluk niet van inzag. Al moest hij zeggen dat alle katten hier maar al te gelukkig keken met elk leven wat uit hem werd getrokken. Uitdagend staarde hij terug, alsof ze hem hiermee klein zouden krijgen. De meesten hier snapten toch niets van zijn gedragingen, en de kater was niet van plan ze uit te leggen. Hij stond hier voor Acorn, en ook een beetje voor de lol.

Tall kon zich niet herinneren dat het allemaal zo serieus was hier toen hij zijn levens kreeg. Toen had hij in ieder geval wat emotie gevoeld, maar Acorn keek zo stoïcijns als hij zijn deputy kende en de kater kon niet anders dan glimlachend zijn hoofd schudden. "Je mag glimlachen weet je," Grinnikte hij met een schouderduw naar de ander, voor de zoveelste kat in zijn richting liep. Vaag herkende Tall hem, maar hij deed zijn best al niet meer te bedenken waar deze kat beledigd over was, wat hij nu weer had gedaan om een dood te verdienen. Even lachte hij nog naar Acorn voor hij een stap vooruit deed om de ander te ontmoeten, uitdaging in zijn ogen. Kom maar op, hoe zou hij nu sterven?

Oh snap. Hij moest het de ander nageven, het was moeilijk origineel te zijn na drie voorgangers te hebben, maar het lukte. Tall was nog nooit verdronken, en nu hij het meemaakte mocht het op het lijstje van dingen die hij niet nog eens wilde merken. Man. Hij was nu gestorven in een gevecht met een Bloodclanner, was uit zichzelf geslagen, zijn nek was doorgebeten en nu verdronk Tall. Hij wist wat hij hierna ging doen, op vakantie. En lang. Terwijl de duisternis om hem heen sloot en zijn geest leek te vechten tegen het water, vond Tall een soort serene rust in dat idee. Zometeen mocht Acorn te clan leiden. Oh hij zou nog wel langskomen, ooit, kijken of ze hem zouden vermoorden, maar zijn werk was klaar.

Nog steeds uitdaging in zijn ogen toen hij - happend naar adem - weer toekwam en opnieuw moest opkrabbelen. Als je kon sterven zonder om te vallen, dan zou hij dat graag leren. En wel nu. Een beetje verontrust ging zijn blik naar Acorn, Tall had weinig waanideeën over zichzelf, contrary to popular belief, maar de kater had zo goed als toegegeven dat hij Tall op z'n minst mocht. Hopelijk zag het er niet te dramatisch uit hem nu keer op keer te zien sterven. Dus hoewel hij de pijn nog voelde glimlachte Tall snel, om zijn vriend gerust te stellen. Pfff, eitje dit, hij kon er zo nog een paar aan. Sort of. Eigenlijk niet, dit was verschrikkelijk, waarom moest Acorn nou weer zo nodig sterven.