Proof it

De laatste tijd was ze veel te vinden buiten het kamp. Ze was graag bezig en wilde nuttig zijn, alsof ze iets wilde bewijzen. Ze was goed zoals ze was en ze had niemand pijn gedaan. Met nauw geknepen ogen liep ze strak door het lage gras. Als haar moeder gewoon had ingezien dat het niet haar schuld was dat haar domme zusje uit de boom was gevallen, dan liep ze er waarschijnlijk wat vrolijker bij. In plaats daarvan had iedereen gelooft dat zij, als 4 maanden oude kitten, haar zusje van 3 maanden uit de boom had geduwd of in ieder geval een variant daarop. De gedachte maakte haar boos en Ashpaw ging van draf naar een sneller tempo. Het moest eruit. Ze was stil, durfte geen dingen meer te zeggen, bang dat het tegen haar gebruikt zou worden. De jonge poes was echter niet verlegen, ze was gehaaid en keek letterlijk de kat uit de boom. Maar als ze iets zei of iets deed, deed ze dat, wetend wat de consenquenties waren. Ze vond zichzelf een taaie, maar ze had altijd het idee dat zij de enige was die dat dacht. Met een harde plof ging ze zitten. The edge. Een paar meter verderop stopte de grens van Shadowclan, iets wat ze niet wilde overtreden. Ashpaw had toch geen interesse in andere, laat staan in een andere clan.

Nog steeds in gedachtes verzonken staarde ze koud vooruit. Op dit moment zat ze in een golf van zelfmedelijden en boosheid en die ging voorlopig nog niet weg. Ashpaw hoorde dan ook niet dat er een andere kat in de buurt kwam, pas toen ze de geur rook schoot ze heel even in paniek. Ze zat bij de rand van de grens, dus het had zomaar een vreemde clan kunnen zijn. Ietwat geschrokken keek ze naar de apprentice die in de buurt kwam lopen. De geschrokkenheid ging al snel over in irritatie. Waarom zij ze niks? Pff, ze kon haar niet zomaar laten schrikken en dan hier gaan zitten alsof ze een soort vogelverschikker was. Ze wilde liever alleen zijn. Met een boze blik wierp ze haar ogen op de kat die ze herkende als Moonpaw. "Wat? Kan je geen ander plekje vinden ofzo?" Spuwde de siamees eruit. Ze was fel en ze zou waarschijnlijk snel afkoelen, maar voor nu wilde ze zich nergens schuldig over voelen.

Moonpaw keek haar verschrikt aan en ze vervloekte zichzelf door meteen zo uit te vallen. Het was een clangenoot en een leeftijdsgenoot. Niet iemand om boos tegen te doen. Ashpaw zuchtte en draaide zich weer naar de poes toe. Die begon te praten, soort van. Ash boog haar kop naar de zijkant en draaide haar ogen. Dit had zij weer. Ze vond het enigsinds irritant, maar ze kon ook zien dat de andere poes er moeite mee had. Waarschijnlijk waren ze op de zelfde plek gaan zitten omdat ze allebei alleen wilde zijn en ze had ook het probleem gevonden wat daarvoor verantwoordelijk was. De apprentice wuifde naar Moonpaw en haalde haar schouders op. "Nee, nee blijf maar." Ze draaide haar rug weer naar de poes toe en keek stoicijns naar de bomen voor haar. Ze had geen zin in een gesprek, maar ze wilde ook niet gemeen uitvallen tegen de poes naast haar.