Anonymous 55 Actief
| |
| Onderwerp: Baby steps zo 29 nov 2020 - 17:53 | |
| Het beloofde om weer een koude dag te gaan worden. Hoewel Harmony er in de barn niet heel erg veel last van had, kwam er soms wel wat wind naar binnen dat ervoor zorgde dat ze het koud begon te hebben. Ze durfde echter niet om dichter naar één van de andere katten in de barn te kruipen en dus hield ze het maar vol, haar tanden soms letterlijk op elkaar geklemd om te voorkomen dat ze begon te klappertanden. Ze wilde niet dat ze het mikpunt van het getreiter zou worden en dat de katten om haar heen nog meer reden hadden om haar te zien als het buitenbeentje van de Elite. Ze had het gevoel alsof ze constant denigrerend werd aangekeken en toen dat gevoel overheersend werd, besloot Harmony om naar buiten te gaan. Ze was twee manen oud en had onderhand dus wel geleerd hoe ze moest lopen, maar toch waggelde ze nog een klein beetje terwijl ze haar weg naar buiten vond. De wind werd hier natuurlijk sterker, maar Harmony voelde ook haar gevoel voor avontuur omhoog komen toen ze de verschillende barns en zelfs een grote stenen toren voor haar op zag doemen. De kleine kitten keek om zich heen, maar zag niemand die haar weer terug naar binnen kon sturen. En dus gingen haar kleine pootjes al op onderzoek uit, voor de eerste keer zichzelf op haar gemak voelend in haar omgeving. Voor zo lang dat dan ook zou duren.
+ @Cheriey |
|
Sannemander>:) 217 Actief “Sometimes I believe in as many as six impossible things before breakfast.”
| |
| Onderwerp: Re: Baby steps zo 29 nov 2020 - 18:07 | |
|
Met kleine sprongetjes bewoog het poesje zich door het kamp, probeerde ze volledige gedachten van Orchis en Coacaze van zhaar af te schudden. Nog steeds kon ze niet geloven dat de kater gewoon weg was gerend, als hij onschuldig was geweest had hij het toch inet gedaan? Of juist wel? Het poesje schudde haar kopje, mama bleek van zijn schuld zeker te zijn en dus zou het maar zo moeten zijn. Bovendien wat was het punt aan iemands schuld te twijvelen als hij niet onder hen was? Het poesje slikte, keek kort uit over de eindeloze velden, zou hij daar ergens zitten? Zou hij okay zijn in zijn eentje? Een diepe ademtucht volgde, hij was weg nu, dat was alles waar ze op moest focussen. Met Orchis ontevreden over haar zou dat ook het enige op haar gedachten zijn. De kater was een akelige man , en i de manier waarop hij naar haar had gespuwd was het misschien ook wel beter even laag te blijven. Mama mocht haar in iedergeval nog, had haar zelfs in d'r barn laten slapen, alles zat nog goed hier dus. Eenmaal aangekomen bij haar den deed een vreemde geur haar opkijken, herkende ze Harmony, een klein dng was het. Had al zo veel meer gezien dan zij zelf gezien had, het deed haar haar pieken met jaloezie. Kort vonkelde haar oogjes echter in verdriet bij het besef dat dit ook de kitten was diens moeder was vermoord. Ze slikte kort en besloot de kitten met een vriendelijke glimlach tegemoet te gaan. "Hey!" mauwde ze vriendelijk, vrolijk "Uit op avontuur?" Ze snorde vermaakt, zijzelf was ook altijd uit op avontuur geweest, nog steeds eigenlijk wel.
SOMEDAY WE WILL FORESEE OBSTACLES |
|
Anonymous 55 Actief
| |
| |