Headed Straight For The Castle

Zahida zat voor de deur van barn one, met haar staart om haar poten heen geslagen. Ze had zojuist aangeklopt, had een audiëntie aangevraagd bij Brat. Wilde haar spreken over haar nieuwe regime, net zoals ze dit besproken had met Cobra. De vorige keer was alles namelijk niet zo lekker gelopen. Tenminste, dat was dan haar mening. Er zat een reden achter, natuurlijk, dat wel. Haar oren drukten zich iets in haar nek terwijl ze hierover nadacht. Maar goed, dat zou later allemaal wel komen. Kort miauwde ze om haar aanwezigheid aan te kondigen.
- Brat

 

Brat keek op toen ze eindelijk het lang verwachte geklopt aan haar deur hoorde. Ze zuchtte zachtjes en gleed met haar blik naar Kazan. Hij was in een diepe slaap verkeerd, iets wat hij ook wel nodig had. Dus wilde ze hem niet wakker maken. Maar Zahida kon ze nu ook niet zomaar wegsturen. De leider trok aan haar oren en kwam langzaam overeind, rustig maakte ze haar weg naar de ingang van haar schuur. Om de gevlekte poes te kunnen begroeten. 'Zahida, goedendag.' Klonk haar stem kalm vanuit de deuropening waarin ze stond. 'Mijn gast slaap nog, dus helaas kan ik je niet een uitnodiging te geven om binnen te komen.' Ze knikte vervolgens naar de doorgang van het kamp die naar de buiten wereld leidde. 'Maar misschien kunnen we samen een wandeling maken?'

De nieuwe leider begroette haar in de ingang van diens schuur. Even was Zahida verbaasd. Het leek niet in Brat's karakter te zitten om op te staan voor iemand anders. De reden waarom ze dit deed werd echter al snel duidelijk. Brat had sinds kort een 'gast', zoals ze die noemde. Zahida had geen idee van het verhaal wat er omheen zat, maar iets was anders dan dat het normaal ging. Ontvoerden werden nooit opgesloten in de den van de leider, en werden al helemaal niet behandeld als gast. Echter was dat totaal niet haar business en ze bemoeide zich er dan ook niet mee. Meer dan een lichte nieuwsgierigheid was het niet. De ander bood aan om een wandeling te maken, en opnieuw werd Za verrast. Ze had Brat.. Erger verwacht. Een wandeling maken was zo gewoon, zo doodnormaal. Op zo'n casueel niveau. Maar ze knikte, allang blij dat haar afspraak niet verschoven werd en ergens ook erg tevreden gesteld hoe menselijk de ander met haar omging. Alsof ze gelijken waren. Samen liepen ze naar de kampuitgang. "Wijs me de weg," sprak Za met een lichte glimlach en een tik van haar staart. Ja, ze begon Brat te mogen. Is zien hoe lang ze dat kon volhouden.

De donker rode poes zwaaide tevreden met haar staart toen de ander op haar voorstel knikte en samen liepen ze dan ook naar de uitgang van het kamp. Eenmaal daar opende gevlekte kattin haar bek "Wijs me de weg," kwam er met een lichte glimlach uit. Geamuseerd trok Brat aan haar snorharen. 'Oh, en hier was ik; denkend dat je deze kans zou pakken om mij eens voor de verandering te leiden. Miauwde ze plagerig, maar niet bespottend. Het was een toon die je gebruikte bij kennissen of bekende. 'Maar goed, als je wil stuur ik je wel.' Brat knikte en gebaarde met haar hoofd een bepaalde richting op- die als gevolgd zou worden. Ze naar de Linwood park zou brengen.