you realize everyday is a miracle

De donker rode poes schudde met haar vacht terwijl ze langzaam haar weg door niemands land maakte. Hoge bomen over haar hoofd en vers gras dat tegen haar poten aan gleden terwijl ze liep. Zacht gefluit van de vogels die haar oren vulde. Niet de normale dorps geluiden, mensen stemmen. Monsters die over de weg scheurde. Of katten die aan haar kop zaten te zeuren. Brat zuchtte. Ze was erg druk geweest de laatste paar dagen, en zelfs nu. Stonden er nog zoveel dingen op haar 'te doen' lijst. Maar voor nu; zou ze even rustig wat gaan drinken. Ze kende een verfrissend en rustig beekje. Waar ze nu dan ook naar toe liep.

Tallfright

Ondertussen was dit al een bekend plekje voor hem geworden. Sinds hij niets meer gehoord had van Sinclaw, had hij zichzelf voorgenomen om zelfstandig zijn trainingen te hervatten. Hij zou aan haar bewijzen dat zijn eerste succesvolle moord niet alleen staand was. Maar voor hij dit kon uitbreiden, waren er trainingen nodig. Hij had de laatste manen zijn jacht-en vechttechnieken verscherpt en zich mentaal ook sterker gemaakt. Zo'n eerste moord kwam stevig aan, maar hij had zich er over kunnen zetten, zich kunnen herpakken. Nu had hij al een tijdje gewerkt aan zijn vechttechnieken, een drinkpauze was meer dan welkom in deze warme periode. Hij had zich naar het dichtstbijzijnde beekje begeven. Met dat hij aan het drinken was, leek hij poot stappen te horen aan de overkant van de smalle beek. Hij richtte zichzelf op en spitste zijn oren. De kater bleef koeltjes staan, geen aanstalten maken om een haar te bewegen.

De poes keek verbaasd op toen ze een andere ziel aan de rand van de over opmerkte. De geur die hij met zich mee droeg was overduidelijk die van Thunderclan. De kater stond aan de overkant; en hoewel het beekje niet heel erg groot was. Kon ze zijn gemoedstoestand niet waarnemen. Hij bleef wel staan, en dat liet al zien dat hij niet bepaald bang voor haar was. Of tja niet bang genoeg om nu al de benen te nemen. Brat trok aan haar snorharen en duwde haar wenkbrauwen naar beneden. 'Beetje ver van huis hmm?'

Zijn snoet bleef neutraal, gaf niets weg. Hij oogde zelfs een beetje verveeld met deze 'uitdrukking' op zijn gezicht. De geur die mee werd genomen door een kleine briesje was hem bekend. Hij kon de geur van Bloodclan met gemak herkennen, aangezien ze een keer in het kamp hadden gezeten. Hij was toen nog jong geweest, kon zich er niet al te veel meer van herinneren, maar de geur was in zijn geheugen gegrift. Ergens was hij wat teleurgesteld dat het niet zijn moeder was geweest, die plots kwam opdagen. De poes voor hem kende hij echter niet. De donker rode tabby oogde neutraal, kwam niet meteen dreigend over in zijn ogen. Hij kende haar niet, wist niet welke reputatie ze had en welke rol ze bespeelde in haar clan, in de Elite. 'Beetje ver van huis hmm?' Hij trok één wenkbrauw op bij de vraag die hij kreeg. "Jij moet veel zeggen." antwoordde hij kortaf. Bloodclan was in de clanwereld vooral bekend als een groep katten die vooral bij de Twolegs in de buurt leefden. Natuurlijk, zeker na de verhalen die de ronde deden, was het ook wel duidelijk dat ze zich hadden gefocust op de clangebieden, ze zouden waarschijnlijk hun territorium uit willen breiden. Het roguegebied was misschien wel hun volgende mikpunt? "Wat ik hier doe, gaat je niets aan." mauwde de kater en zette zichzelf neer. Zijn blik bleef gefocust op de poes voor hem. Moest er toch plots een verandering in haar lichaamshouding komen, zou hij het zien aankomen.

Brat gleed met haar ogen naar beneden en bracht haar snoet erg dichtbij het stromende water. Langzaam nam ze een paar likken en wist zo het water in haar mond te krijgen. Met haar tong duwde het vloeistof haar keel in. Een verfrissend gevoel strak door haar lichaam. Ze hoorde de kater praten en uit haar ooghoek zag ze hem oplettende houding aannemen. Nee, hij was zeker niet bang. Wat verrassend Ze kwam het niet vaak meer tegen, vooral niet na wat ze met Shadowclan hadden gedaan. 'Volgens mij vroeg ik ook niet naar wat je hier deed.' Kaatste ze terug terwijl ze zijn strakke blik weer ontmoette. 'Ik merkte enkel op dat dit gebied nog al een stukje lopen is voor iemand die helemaal uit Thunderclan moet komen.'

Voor de poes haar vraag kon stellen, gaf hij het antwoord al en dat merkte de poes ook op. 'Volgens mij vroeg ik ook niet naar wat je hier deed.' Hij trok lichtelijk verveeld zijn wenkbrauw omhoog bij haar antwoord, maar reageerde hier verder niet op. Bij haar volgende opmerking richtte de kater zich wat meer op. 'Ik merkte enkel op dat dit gebied nog al een stukje lopen is voor iemand die helemaal uit Thunderclan moet komen.' Haar opmerking was terecht en vooral ook goed opgemerkt. Even haalde hij zijn mondhoek op in een kleine glimlach. "Voldoende bewegen is dan ook enorm belangrijk. Als ik in Thunderclan mijn conditie wil onderhouden, verklaren ze me voor gek." Het was geen leugen. Als hij in Thunderclan territorium zijn trainingen zou doen zoals hij ze met Sinclaw gedaan had, zou hij meteen door de mand vallen. In zijn verwoording maakte hij het natuurlijk iets anders zoals het in het echt was, maar het kwam op hetzelfde neer.

Brat hield haar hoofd schuin, terwijl ze aandachtig luisterde naar wat hij te zeggen had. Aangezien het nog best interessant was. Vooral het gedeelte dat Thunderclan schijnbaar een goede conditie niet belangrijk vonden. Brat dacht even na terwijl ze haar blik naar de kater wat verzachtte. Een plan kwam langzaam tot stand in haar hoofd. 'Onbegrijpelijk..' Mompelde ze, maar wel net hard genoeg voor de kater om te horen. 'Voor mij dan, aangezien zoiets nooit plaats vind in de Elite. Hier word iedereen getraind om de beste uit die gene te halen.' Een leugen was het niet, enkel wat zacht uitgedrukt. Maar hoe dan ook; luiheid was zeker niet iets wat in haar clan werd getolereerd.

Dat het onderhouden van de  conditie eigenlijk zijn moordtrainingen waren, zei hij er maar niet bij. Er waren dingen die hij voor zich moest houden. Hij kon heel goed zijn mond houden, kon zijn hele clan voorliegen alsof het niets was. Deze ene kat was geen uitzondering. 'Onbegrijpelijk..' Even trok de kater met zijn oor bij het lichte gemompel van de poes aan de overkant van een kleine beekje. Even fronste hij. 'Voor mij dan, aangezien zoiets nooit plaats vind in de Elite. Hier word iedereen getraind om het beste uit die gene te halen.' Hij trok kort zijn lip op bij haar woorden. "Het beste is niet goed genoeg," zei hij kort. Perfectie, dat was waar zijn moeder naar streefde. Je best doen was nooit genoeg voor haar, de reden waarom hij zonder haar is blijven door trainen. Hij zou haar waarschijnlijk snel terug zien.

Kort ging zijn blik naar de reflectie van hen beide in het water. In de reflectie was haar halsband beter te zien dan dat hij haar rechtstreeks aankeek. Hij kon zich niet inbeelden om zo'n verstikkend band rond zijn hals te dragen. Hij keek nu terug op naar de Bloodclanner voor hem. "Thunderclan traint dan ook niet zoals ik train." Dit laatste wat hij zei gaf behoorlijk wat weg, maar bleef een vage boodschap. Tall was dan ook graag nogal vaag. Dat zat in z'n familie, maar dat wist hij zelf nog niet.

Brat tikte bedenkelijk met haar staart op de grond terwijl ze al zijn woorden in haar op nam, wat hij losliet was niet bepaalde informatie waar ze echt iets mee kon. Maar toch wist het haar aandacht te behouden. De Elite kattin schudde lichtjes met haar vacht, iets wat haar halsband deed rinkelen. 'Ik zie dat je vast beraden bent.' Merkte ze op, een slechte vaardigheid was het niet. Maar wel een beetje vreemd, aangezien een groot deel in Thuderclan zijn mentaliteit niet deelde. 'Mag ik vragen wat je motivatie is?'

Zijn antwoorden waren heel vaag geweest, zoals men het hem had geleerd. En daarmee bedoelde hij dus Sinclaw. Hij moest de waarheid spreken en tevens belangrijke zaken geheim houden. Het ging hand in hand met elkaar, zorgde hier en daar voor argwaan, maar het was het waard. 'Ik zie dat je vast beraden bent.' De poes tegenover hem bleef heel neutraal, maar wist hem wel de juiste vragen te stellen. Vragen die veel informatie konden lostrekken, maar hij bleef gelukkig heel alert. 'Mag ik vragen wat je motivatie is?' En daar was de volgende vraag. Zijn moeder, maar dat was nogal cliché om te zeggen, zou ook meteen weggeven waar hij oorspronkelijk vandaan kwam. "Thunderclan is mijn motivatie." Jep, het doel dat Sinclaw altijd voorhad. Het was blijven hangen, het was hem met de paplepel doorgegeven.

Hmm hij had een interessante motivatie dan; als het echt Thunderclan was. Vooral als ze de dingen naar boven haalde wat eerst over zijn clan zei. Maar het klopte eigenlijk wel. Als ze er zo over na dacht. 'Dus, als ik het goed begrijp.' De poes hield de blik van de kater strak aan. Terwijl ze haar poot door het koude water liet glijden. 'Je traint zo hard, zodat je hopelijk ooit in een positie van macht komt. Zodat je clan kan verbeteren- door ze sterker te laten maken. Waarschijnlijk met je eigen technieken?' Even wilde de poes een grap maken- over dat hun volgde doel dan vast en zeker dominantie over het bos zou zijn. Maar ze dacht niet dat de kater dat zou waarderen.