Please unravel my soul

Hij kon ergens wel inschatten wat voor een beeld de andere clans nu over hem zouden hebben, maar hij had gehandeld zoals hem het beste leek. Dat betekende alleen niet dat anderen ook zouden begrijpen waarom, vooral omdat hij hun in een gevecht had achtergelaten, terwijl hij zelf achter Tall aan was gegaan. Als hij het zo bedacht, dan klonk het ergens wel fout. Toch was het niet iets waar hij nu nog verandering in kon brengen. Het betekende echter wel dat hij op moest passen wanneer hij naar Fourtrees ging. Wie weet wie hij er tegen zou komen tenslotte, mogelijk zouden de meeste katten hem nu niet mogen. Hij zou zijn best doen alles zo veel mogelijk uit te leggen wanneer er een gathering was, maar tot die tijd ging hij niet wegblijven van Fourtrees, want soms was het ook een goede plek om informatie over andere clans te weten te komen.


[Crystallshell]

Ze had veel nagedacht over wat er gebeurd was, tijdens het gevecht en daarna. Acorndust had hen verlaten, en hoewel ze wilde geloven dat hij een goede reden had gehad was het lastig. Shadowclan had zich tegen hen gekeerd dankzij Bloodclan's bedreigingen. En hoewel ze de queen waarmee ze in gevecht was geweest uiteindelijk lang genoeg had kunnen bepraten dat ze beiden weg hadden kunnen komen, hadden veel van haar clangenoten niet dat geluk gehad. Crystalshell wilde écht goed denken over de andere clan, geloven dat ze alleen van kant waren veranderd omdat ze waren gedwongen. Ze kon er echter niet onderuit dat Shadowclan haar clan bevochten had, wat normaal gesproken oorlog zou hebben betekent. Toen ze Fourtrees opstapte en een maar al te bekende gedaante zag keek de kattin even hooghartig op hem neer. Hij was hier, hij was niet gedood. "Acorndust... Moedig van je om je hier nog te bevinden." Haar stem was niet dreigend, eerder verontwaardigd. Zelfs Crystalshell, die altijd redelijk probeerde te zijn, wist niet wat ze hiermee aanmoest. Het was een hele andere stemming dan hun laatste ontmoeting.

De geur van Riverclan merkte hij op voor hij het gestalte van de riverclandeputy zag. Hij zou het haar niet kwalijk nemen als ze hem hier direct aan zou vallen, maar dat deed ze niet. Ze klonk niet eens dreigend toen ze zijn naam sprak en dat hij hier nog durfde te komen. Het was heel anders dan de laatste keer dat ze elkaar gesproken hadden, maar daar was hij bij Riverclan geweest, dus dat was sowieso totaal anders. "Ik zal hier toch ook moeten zijn bij de volgende gathering." Sprak hij rustig. Hij was niet bang om hier te komen, tenslotte was dit neutraal gebied. "En dit blijft neutraal gebied." Toch kon dat niet garanderen dat niemand hem aan zou vallen. "En het is Acornstar nu," Voegde hij er nog aan toe. Het was belangrijk dat de andere clans wisten dat dit nu zo was.

Ze vernauwde haar zeegroene ogen toen Acorndust opmerkte dat hij hier toch zou moeten zijn voor de volgende gathering, wat had dat te betekenen? Wat had zich in Shadowclan afgespeeld sinds het laatste gevecht? De kattin wilde vragen waarom hij ervandoor was gegaan, maar zijn volgende worden deden haar adem in haar keel stokken. Even keek Crystalshell hem verbijsterd aan. "Het is je gelukt? Is Bloodclan weg?"  Hoe kon dat zo zijn? Hoe had een onderdrukt en gebroken Shadowclan hun bezetters kunnen verdrijven?

Hij kon begrijpen waarom het niet heel geloofwaardig klonk voor de andere clans dat hij het uiteindelijk allemaal zelf opgelost had. Hij had ook geen idee of dit gelukt zou zijn als de situatie niet was geweest zoals het was. Hij had het feit dat hij leider was geworden zonder dat iemand het wist in zijn voordeel gebruikt. Toch was dat detail niet iets dat de andere clans hoefden te weten. Ze hoefden niet te weten dat hij nog maar zeven levens had. "Ik heb Cobra een op een uitgedaagd." Sprak hij rustig. "En laten we het erop houden dat Cobra dat niet overleefd heeft." Hij had geen andere keus gehad dan om de ander te vermoorden, maar het had hem een nare nasmaak achtergelaten. Hij had nog nooit iemand met zijn eigen poten vermoord, maar nu toch wel.

Haar kop tolde van het plotseling nieuws, Shadowclan was bevrijd. Acorndust vertelde dat het uitgekomen was op een duel, één op één, tussen hem en Cobra. En de leader van Bloodclan had dat duel niet overleefd. Crystalshell knikte langzaam en keek hem aan, het was goed nieuws. En ze hadden het alleen gedaan. Maar toch bleef er iets aan haar knagen, een onderwerp dat haar al sinds de aanval dwars had gezeten; "En Tallstar? Is hij in leven gelaten?" Vroeg ze zonder enige vorm van tact. Volgens haar was het beter geweest als de verraderlijke ex-leider voor zijn daden geboet had. Hij was immers persoonlijk verantwoordelijk voor heel wat doden.

Natuurlijk kwam daar de vraag over Tall. Het verbaasde hem niks dat de andere clans hem misschien liever dood hadden gezien, maar dat was iets dat hij zelf nooit had kunnen doen als hij heel eerlijk was. De reden waarom was iets dat niemand wist naast Tall zelf dan misschien, maar daardoor had hij dat nooit kunnen doen. "Tallshadow is verbannen van Shadowclan, maar leeft nog wel." Als hij al keek naar wat het vermoorden van een kat met hem deed, dan was hij er vrij zeker van dat hij dit nooit bij Tall had kunnen doen. Misschien was het niet het meest verstandige om de kater los te laten voor de rest van de wereld, maar in Shadowclan zou hij in ieder geval niet meer kunnen komen zonder gevolgen.

Ze liep iets op hem toe, maar niet zo dichtbij als ze bij een gezellig gesprek zou komen. Haar blik en de afstand lieten een sterke koelte blijken. Acornstar sprak weer, en opnieuw vernauwden de zeegroene ogen van Crystalshell. Tallstar, nu weer Tallshadow, was niet afgemaakt. 'Lafaards' flitste er door haar kop. Als het haar beslissing was geweest had de vroegere leider een keuze gekregen: Zijn eigen leven eindigen, of het uitvechten totdat zijn leven op een uiterst pijnlijke manier van hem weggetrokken werd. "Na alles wat hij heeft gedaan. Alle doden die hij op zijn geweten heeft... laten jullie hem gaan." Haar gezicht stond kwaad en zuur. "Als hij ooit één pootstap op míjn territorium zet, zal dat zijn einde betekenen. Ik heb minder genade voor verraders en moordenaars." Sprak de grote kattin koeltjes, haar blik nog steeds diep geboord in die van de Shadowclan leader.

De woorden van de riverclan deputy deden hem zijn ogen vernauwen en een wrange lach verscheen op zijn gelaat. "Je zegt het alsof het zo makkelijk is om iemand te vermoorden." Sprak hij, ironie was duidelijk in zijn stem te horen. "Maar zo makkelijk is het niet. Ik zou voorzichtig zijn met spreken over iets dat je nog nooit hebt hoeven doen." Nee, het was totaal anders dan je je zou voor kunnen stellen en het schuldgevoel dat volgde was lastiger dan hij had verwacht. Het was nodig geweest, dat was iets dat hij hemzelf bleef zeggen, maar was hij echt zo anders dan die moordenaars als hij zelf niet had kunnen winnen zonder Cobra eerst te doden? "Als wij ons gaan verlagen tot die bedriegers en moordenaars, wat zijn we dan nog?" Deze keer was er woede in zijn stem te horen. Hij had niet verwacht dat de riverclan deputy zo dacht over het leven van andere katten, ook al waren het verraders. Verbannen was genoeg voor dat soort katten en het liet je tenminste niet achter met een schuldgevoel en de vraag of je nog wel hetzelfde was als voorheen.

Het gesprek werd met de seconde kouder, en geen van hen leek ook maar een beetje in te willen dammen. Acornstar sprak haar toe alsof hij precies wist wat zij al wel en niet had doorgemaakt. "Je kent me niet, Acornstar." Sprak ze terwijl ze hem aankeek. Ze had inderdaad nog geen levens beëindigd, maar Crystalshell dacht niet dat ze iemand als Tallshadow zomaar had laten lopen. Toen sprak hij haar op een semi-filosofische manier toe, en veronderstelde dat het eindigen van het leven van een indirecte massamoordenaar hen op hetzelfde niveau als Bloodclan zette. "Jouw clan heeft niet alleen geleden onder zijn handelen. Ik zie iedereen die hem beschermd als net zo'n verrader als hemzelf." Misschien kwamen haar woorden agressiever dan ze gewild had of meende, maar het idee dat Tallstar vrij was had haar meer aangegrepen dan verwacht.

Hij kon niemand een van de redenen achter zijn beslissing vertellen, want als hij eerlijk was dan had hij Tall niet eens kunnen vermoorden ook al had hij het moeten doen. Het was eigenlijk nog ironischer dat hij zelfs zijn leven gegeven had om de hond weg te lokken, ondanks dat de ander acht levens had gehad. Nee, als hij dat tegen iemand zou vertellen, dan had hij geen idee hoe ze over hem zouden denken, maar vast niks goeds. Toch ging hij hier nu niet terugdeinzen, hij stond tenslotte achter zijn beslissing. "Ik bescherm hem niet," Sprak hij, want nee, hij had hem aan zijn lot overgelaten. "Ik heb hem alleen niet vermoord, maar dat is een meer dan logische beslissing of leert Riverclan hun katten dat het goed is om te moorden?" Er zat een lichte grom in zijn stem, want als Riverclan er echt zo over dacht, dan zouden ze misschien nog maar eens naar de warrior code moeten kijken.

Ze wist dat ze niet tot hem zou doordringen, hun manieren van naar de situatie kijken was te verschillend, toch kon Crystalshell het niet laten om door te gaan. Zeker toen Acornstar scheen te suggereren dat haar reacties een indicatie waren van Riverclan's slechte karakter. "Sommige katten verdienen het niet om te leven, sommige fouten zijn onvergefelijk." Sprak ze op een zachte, ziedende toon, zich het bloedvergieten van het gevecht in Shadowclan's kamp herinnerend. "Soms is het nodig om offers te brengen voor het grotere goed." Vertelde ze de leader, nu iets harder. Zo praatte ze nooit in haar eigen clan, maar ze moest zichzelf duidelijk maken. "Dit is mijn visie, Acornstar, niet die van mijn clan." Maar kon haar visie niet die van Riverclan worden? Zeker als ze leader werd..

Nee, ze gingen het hier duidelijk niet over eens worden. Op deze manier zouden ze elkaar alleen maar dingen gaan verwijten, maar terugdeinzen kon hij eigenlijk niet meer, dan zou hij toegeven dat ze misschien wel gelijk had, maar dat had ze niet. "Dus je zou een kat vermoorden ook wanneer deze nog onder de warrior code valt?" Want dat was dit eigenlijk. "Dan hoop ik dat je nooit leader wordt voor Riverclan's bestwil." Het waren harde woorden misschien, maar ze besefte niet eens wat het met je deed om iemand te vermoorden, dat gevoel van schuld, ook al was het voor het beste geweest om het te doen. Dit zou hem waarschijnlijk nog een tijd blijven achtervolgen, maar dat was iets dat hij voor zich moest houden, het was niet iets dat hij aan anderen kon laten zien, want dan zouden ze hem mogelijk zwak vinden.

Acornstar scheen te beweren dat Tallstar nog onder de Warrior code had gevallen en dus niet in aanmerking kwam voor een doodstraf. De grijze kattin snoof minachtend. "Onder de Warrior code? Is het niet de eerste prioriteit van een warrior om zijn clan te beschermen? Een leader die zijn clan in de steek laat en een groep sadistische moordenaars binnenbrengt valt niet meer onder de warrior code." Ze was verder de open plek opgelopen en praatte nu zachter, bijna alsof het om een vriendelijke discussie ging. Maar haar toon en houding waren getuige van een heel andere insteek. "Je vriend zal Starclan nooit zien, Acornstar." Sprak ze koeltjes, met nadruk om de eerste woorden. "En geen zorgen, ooit zal ik leader worden, en Riverclan hoeft zich dan geen zorgen te maken om verraders van onze code."

Het was waar dat Tall nooit meer Starclan zou zien, maar gezien hij zijn levens nog aan hem had gegeven viel hij zeker wel onder de warrior code. Wat voor een kat was hij geweest als hij de kat had vermoord die zijn leven eigenlijk had gered? Dat had hij gewoon niet kunnen verantwoorden. "Hij valt er nu misschien buiten, maar toen nog niet." Sprak hij dan ook. "Op het moment dat ik hem verbande was het moment dat hij erbuiten viel, daarvoor was hij helaas nog gewoon Shadowclan's leider." Hij was pas officieel de leader geweest nadat hij zijn levens had ontvangen, daarvoor was hij alleen de vervanger geweest gezien hij de deputy was. "Hij zal Starclan inderdaad nooit meer zien, maar ik zou hem ook niet meer een vriend noemen. Dat was hij, maar niet meer. Nu is hij gewoon een van de katten die me verraden heeft." Maar dat was niet waar, dat wist hij zelf ook dondersgoed. Hij zou Tall nooit echt volledig kunnen haten. "Ik ben wel benieuwd of je echt achter je punt kan blijven staan als leader of je clan het zal accepteren, want ik zal dat niet. En dat zal ik dan ook echt wel laten merken als ik nog leef tegen die tijd." Hij kon hier niet van terugdeinzen, niet nu, maar ook niet in de toekomst.

Ze ging te lang door, ze verbrak elke mogelijkheid die ze nodig zou hebben wanneer ze Acornstar en Shadowclan te vriend wilde houden wanneer ze zal Leader was. Haar gedachten vertelde haar deze dingen, en toch maakte het Crystalshell niet uit, hij moest weten wat hij gedaan had, het beseffen. "Maar dat moment is er geweest, het moment waarop jij leader was en hij niets meer, en ook toen liet je hem lopen." Ooit had zijzelf naar Tallstar opgekeken, zoals ze naar alle leaders had gedaan. En nu verachtte ze hem en zijn opvolger, weliswaar om hele verschillende redenen. Acornstar wist in ieder geval dat Starclan geen optie voor de ex-leader zou zijn. Even dacht Crystalshell dat ze het daarbij zou kunnen laten, rechtsomkeert zou kunnen maken om terug naar haar kamp te gaan. Maar zijn laatste opmerking deed het vuur weer oplaaien. "Is dat een bedreiging, Acornstar?" Vroeg ze geringschattend, hem nog steeds aankijkend. Ergens hoopte ze op een excuus om hem aan te vliegen, om hem te kunnen laten zien wat voor een verrader ze hem vond.

Misschien had hij het moeten laten bij het toegeven dat Tall nooit naar Starclan zou gaan, maar nee, hij had niet terug kunnen deinzen en iets gezegd, wat misschien later nog voor grotere problemen zou kunnen zorgen. Toch kon hij de woorden nu niet meer terugnemen en hij verwachtte misschien een heftigere reactie van de deputy dan hij kreeg. Het was meer een vraag om erachter te komen wat hij eigenlijk had bedoelt met die woorden. Hij had nu een keuze wat hij zou doen, de verkeerde woorden en ze zou hem waarschijnlijk aanvliegen. Maar dit was niet voor nu om uit te vechten. Dit was voor nu nog geen probleem. "Ik zou het niet direct een bedreiging noemen, eerder een waarschuwing." Sprak hij daarom ook. "Dat als je zo doorgaat ik je simpelweg niet zal accepteren tegen de tijd dat je leider wordt." Hij zou tenslotte ook nog eerst zijn clan zover moeten krijgen om te doen wat hij wilde gaan doen, dus een echte bedreiging kon je het nog niet noemen.

Een waarschuwing? Híj́ waarschuwde háár? Crystalshell snoof opnieuw en nam een stap naar achteren, dit zou nog een staartje krijgen. Maar nu moest ze op haar tellen letten, ze was de grens al ernstig gepasseerd, ze kon het zich niet veroorloven een gevecht uit te lokken met een Leader met meerdere levens. "Gelukkig heb ik jouw goedkeuring niet nodig om Leader te zijn... Al zou het fijn zijn geweest om onze clans dichter bij elkaar te brengen." Er klonk een lichte teleurstelling in haar stem door, maar direct daarop vervolgde ze: "Maar ik houd vast mijn idealen: het grotere goed is immers belangrijker dan de individu. Ze draaide zich om en begon terug te lopen naar Riverclan gebied. Bij de rand van de open plek hield ze even haar pas in. "Tot de volgende ontmoeting, Acornstar." Ze hield zijn naam in ere, zelfs ookal vond ze hem niet geschikt. Als Starclan hem had geaccepteerd als leader, dan zou hij als leader aangesproken worden. En toen verdween de kattin het struikgewas in, niet meer omkijkend.

[topic uit]

Het was waar dat ze zijn goedkeuring niet nodig ging hebben hiervoor, maar dat nam niet weg dat hij het haar niet moeilijk kon gaan maken. Maar voor nu zou hij daar niet over doorgaan, want dan zouden ze hier nergens komen. Het was duidelijk dat dit in de toekomst mogelijk nog een gevolg zou krijgen, maar dat was niet voor nu. Ze zouden vaker gaan botsen, dat was iets dat ze niet konden vermijden. "Die optie lijkt er inderdaad niet in te zitten." Hij had al verwacht dat dat verspilt was na het gevecht met Bloodclan, maar het was duidelijk dat het nu toch echt helemaal voorbij was. "Tot de volgende keer, Crystalshell," Hij kon het niet helpen om iets van een nadruk op haar naam te leggen, want ze was nog geen leider, dit was nog gewoon haar warriornaam. Hij draaide zich ook om en verdween aan de kant van Shadowclan door de struiken.

[Topic uit]