Le chien de sang. [Closed]

Onderwerp: Le chien de sang. [Closed] do 4 jun 2020 - 20:26

HEAVY IS THE MOON WITH BLOOD
CRIMSON IN A SKY FULL OF BLACK

Dit topicje is gesloten, toestemming van Q (Cobra) dat Bloodhound is ontsnapt.

Met een grote schok werd hij wakker. De pijn in zijn lichaam was nog verdoofd door Starclan maar daar zal snel verandering in komen. Ook door de adrenaline kon hij nu opstaan alsof hij kerngezond was. Zijn hart bonsde als een oorlogsdrum. Zijn klauwen verwoeste zijn nest die onder zijn enorme poten stond. Zijn hele vacht was opgezet als een woeste beer. Zijn prikte in zijn ogen. Zijn ademhaling was gehaast en luid. Hij kon het niet geloven. Hij kon het gewoon NIET geloven. Het was een nachtmerrie geweest, het was gewoon nep, hij was niet echt afgezet door Starclan. Het kon niet. Het kon gewoon niet. Hij wou geen rust. Hij wou zijn stomme naam ook niet. Bloodhound, alsof zijn achtervoegsel hem troost zal bieden. Waren ze gek ofzo. Zijn rang was alles voor hem. Zijn rang was zijn levensweg en deze was met een vingerknip van hem afgenomen. Hij was woest, hij was kapot van verdriet en door deze emoties brak hij door de medicine cat den heen. Zijn grote lijf creëerde een gat in de wand en plukken vacht trokken van zijn huid af maar de tom gaf geen kick. Strompelend en met veel pijn probeerde hij zo snel mogelijk weg te komen van het kamp. Hij had zijn voordeel dat het gitzwart was buiten door de nacht en hij geboren was om door de duister heen te sluipen. Als een gedreven jacht hond ging hij door het woud heen. Bij de grens van het rogue gebied aangekomen rolde hij zich door modder heen. Plakte hij kruiden's en bladeren op zijn lijf die in reikgebied waren om zijn geur te verbergen voor eventuele achtervolgers en zette toen zijn tocht voort.

''INDIGO!''

Alsjeblieft Starclan. Je heb alles van me afgepakt.. maar niet haar.

pixie pix:

_{Ze was aan het slapen, want het was nacht en donker en dan was het bedtijd. Haar pootjes zaten onder de verf, en kleuren rood, geel, oranje, groen en zelfs een beetje blauw. Ja, Indigo was druk bezig geweest de afgelopen weken! Van allerlei steentjes en kruiden had ze verf gemaakt die nu over de hele vloer van de verlaten greenhouse was gesmeerd. Ze had vooral abstracte kunst gemaakt, maar her en der waren ook echt wel dingen te herkennen; een stel blauwe ogen, die haar liefdevol aankeken; de zon en de maan, samen in hun eindeloze dans; en de kleuren van een tortie vacht. Het waren de dingen die ze haar het meeste aan het denken lieten zetten. De blauwe ogen, ze had geen idee van wie ze waren; niemand die ze kende had deze ogen. Maar ze bleef ze terugzien in haar herinnering, in haar dromen. En de zon en de maan, ze vond hen prachtig. De zon voedde haar, maakte haar en de plantjes vrolijk. De maan gaf haar rust en veiligheid. Ze waren haar beschermengelen. En de tortie vacht was van grote broer, wie ze zo erg mistte. Toch wist ze dat ze zich erover heen moest zetten. Dat had ze aan hem beloofd. Ze zou doorgaan met haar leven en ze zou het leuk hebben, wetende dat hij naar haar keek vanuit Starclan.

Plots werd Indigo wakker van een luide schreeuw. Haar ogen vlogen wagenwijd open en haar hart klopte in haar keel. Wie.. Wie was dat? Voorzichtig kwam ze overeind, haar lichaam laag aan de grond en haar oren in haar nek gedraaid, waarna ze heel langzaam haar kop uit de ingang van haar huis stak. Een grote schim kwam haar kant op, maar ze herkende hem niet. Bloodpaw was dood in haar kop; hoe kon ze ook. Geschrokken snelde ze terug naar binnen, waarna ze zich verstopte onder één van de vele karretjes.}

De wind streelt door je vacht op troostende wijze, geeft je de lucht en de ruimte om te kalmeren. Vreemde geuren van verre landen, van vreemde kruiden, vullen je omgeving en vormen een spoor. Ik zal je naar haar toe brengen, fluistert de wereld woordloos. Ik zal je helpen.

Just because you are soft doesn't mean you are not a force. Honey and wildfire are both gold.