Damn this!

Het schoot niet op, het knagen. Ze was zeker dat ze bijna door een botje had heengeknaagd en besloot de muis dus maar even opzij te leggen. Ze zou 'm zometeen wel verder opeten, voor nu had ze gewoon geen honger. Zonder voedsel kon ze echter niet gaan trainen, dus ze had de energie wel hard nodig. Haar blik gleed terug opzij toen ze de stem van Holly hoorde. Traag haalde ze haar schouders op en zuchtte ze zachtjes. "Gewoon... je weet wel. Het hele konijnengedoe van gisteren." begon ze, niet goed wetende of het wel iets uithaalde als ze nog meer zei. De meesten hadden het wel gezien of de roddel opgevangen, dat zij en Sunpaw elkaar in de haren waren gevlogen. Nouja, feitelijk had Sun haar aangevallen en had Lion zich gewoon verdedigd. "Nu lijkt het alsof ik de boze wolf ben maar Sunpaw is gewoon zo... zo.." Argh! De ergernis viel duidelijk in haar stem te horen. "Daarvoor had ze me ook al zitten pesten bij de Snakerocks en nu beledigde ze zo goed als mijn mentor." En daar kon ze niet tegen. Eveningglow was meer dan een deputy en haar mentor, ze was een van haar beste vriendinnen. Het kwam dus eens zo hard aan toen Sunpaw haar in twijfel trok. Want als een apprentice dat al deed, wat moesten de warriors er dan van denken? Oké, misschien had ze de situatie beter kunnen aanpakken... subtieler. Maarja, ze zou Lionpaw niet zijn als ze niet even sterk uit de hoek kwam. Daarbij was ze nog jong en naïef... Excuses genoeg?

Alhoewel de rode poes normaal niet zo was voor verzachtende woorden of gevoelige praat, het was toch fijn om even haar hart te luchten bij de donkergrijze poes. Normaliter kropte ze alles op, maar dan kwam er uiteindelijk toch een moment dat de emmer vol was en haar emoties overliepen. Lionpaw keek dan ook even dankbaar opzij, haar amberkleurige blik warm. "Dankjewel Hollypaw.." fluisterde ze zachtjes. Het was een zeldzaam moment, Lionpaw die zich kwetsbaar opstelde. En het eindigde dan ook zo snel dat als het begonnen was. Nieuwe energie raasde door haar lichaam en algauw pakte ze de muis terug tussen haar poten. "Heb je zin om samen iets te gaan doen?" vroeg ze toen, hopende dat de grijze kattin nog geen plannen had gemaakt. Lion was normaal van plan om nog wat te trainen en haar nieuwe lessen nog eens te herhalen.. Maar nu had ze eerder zin om iets met Hollypaw te gaan doen. Af en toe er tussen uit kon geen kwaad, right? Misschien konden ze wel samen trainen!

De ander vroeg wat ze dan wou gaan doen, waarop Lionpaw even haar schouders ophaalde. Ze had wel samen willen gaan trainen, maar langs de andere kant stond ze ook open voor nieuwe ideeën. "Hangt er vanaf, wat wil jij gaan doen dan?" kaatste ze de vraag terug terwijl ze Hollypaw een nieuwsgierige blik toe flitste. Het enige wat ze deed was trainen trainen en nog eens trainen. Misschien was het wel eens goed dat ze er even tussen uit ging. Samen met Hollypaw. Enkel hun twee. Ze kon wel wat afleiding gebruiken, zeker na dat hele Sun-konijnen-Evening gedoe. Haar amberkleurige blik glinsterde in het zonlicht terwijl ze naar de jongere poes keek, afwachtende op haar reactie.

De grijze poes had eveneens haar ogen op de ander gericht, waardoor hun blikken kruisten. Met gespitste oortjes wachtte ze af op het voorstel van de jongere poes. Een glimlach speelde met haar lippen toen Hollypaw voorstelde om te gaan wandelen. "Dat lijkt me een leuk idee." miauwde ze, waarna ze even naar haar muis keek, welke half opgegeten was. Hierna keek ze terug naar de grijze vacht, welke oplichtte onder de druk van de felle zon boven hen. Met haar witte voetjes schoof ze het prooidier naar de ander. "Moet jij ook nog wat?" vroeg ze toen, bereid zijnde om haar eten te delen met jongere apprentice.

De grijze poes nam haar aanbod aan en begon rustig van het prooidier te eten. Een kleine glimlach sierde haar lippen toen ze een bedankje miauwde, waarop Lionpaw dan weer reageerde door haar schouders lichtjes op te halen. Toen ze de volgende woorden hoorde, wiebelde ze wat met haar oren. Hoezo niet? Hollypaw was toch een fijne poes om mee te praten, tijd mee door te brengen? Verontwaardigd keek ze de ander aan. "Nou, dan wil ik vanaf nu wel m'n eten met je delen." knipoogde ze als reactie op de glimlach die ze toegeworpen kreeg. Ze zat er niets mee in. Daarbij vond ze haar gezelschap wel aangenaam. Lionpaw was heel kieskeurig op het vlak van haar vrienden. Ze opende zich niet snel en zette al snel een facade op. Maar bij de grijze kattin hoefde dat niet. En dat was fijn.

Lionpaw verschoot even van de woorden die de grijze kattin sprak. Voor een tel keek ze verbaasd voor zich uit, maar een warme glimlach nam algauw plaats op haar gezicht. "Dat is lief, Holly." sprak ze zachtjes terug, de jongere kattin haar amberkleurige blik gunnende. Hierna stond ze op en rekte ze zich uit. Haar blik gleed over het kamp en alle katten die er waren. Het was rustig. De meesten waren er vast al op uit getrokken om te trainen of te jagen. Lionpaw zuchtte zachtjes. Niet vanwege iets specifieks, maar gewoon om even diep adem te halen. Ze deed het wel vaker, als ontlasting van haar zorgen en stress. "Zullen we maar eens vertrekken?" glimlachte ze de poes toe, enthousiasme door haar aderen gierende.

Een glimlach verscheen op haar snoet toen de grijze poes miauwde dat ze maar beter konden vertrekken. Voor een tel keek ze toe hoe Hollypaw opstond en hoe de zon haar vacht versierde, waarna ze zichzelf ook overeind dwong en haar achtervolgde. Haar oortjes waren naar voren gespitst en haar amberkleurige ogen sloten zich even, genietende van de zon. "Een voorkeur naar waar?" miauwde ze toen, kijkende naar de reactie van de grijze poes. Zelf ging ze altijd langs de grenzen of op jacht, en genoot ze maar amper van de schoonheid die hun territorium te bieden had. Misschien was dit wel echt een goed idee... dat ze hun gebied kon leren kennen hoe het écht was, zonder enkel de vruchten ervan te willen stelen.

Lionpaw hield haar kopje even schuin toen de poes de Blooming woods voorstelde. Daar was ze geboren. En daar zijn haar ouders om het leven gekomen. De plek droeg een donkere betekenis voor haar... Maar wie weet, misschien wist Hollypaw de tafels wel om te draaien. Lionpaw knikte daarom instemmend en sloeg even met haar staart door de lucht. "Dat lijkt me een goed idee." miauwde ze, waarna ze terug naar de uitgang van het kamp keek. Rond deze tijd stonden de bloesems in volle bloei. Lionpaw beeldde het zich in, maar faalde hierin. Ze was er al te lang niet meer geweest. Een kleine glimlach spreidde op haar gezicht toen ze naar Holly keek. "Zullen we?" miauwde ze toen, toch lichtelijk opgewekt.