Family

Amberstorm was haar snelheid kwijt aan het raken. Ze weigerde het toe te geven - maar ze voelde het aan de wind die haar snuitje raakte terwijl ze rende. En ze wist waarom het kwam, diep vanbinnen. Ze had dit al eens meegemaakt, zo'n.. 12 manen geleden. Maar ze was nog steeds even koppig als toen. Meer, misschien nog, op bepaalde manieren. De jonge kattin klemde haar kaken op elkaar en pushte zichzelf nog wat harder, versnelde haar pas nog iets; ook al klopte haar hart in haar keel en deden haar longen pijn van het hijgen. Het was niet gezond, nee, misschien niet. Niet voor haar.. En niet voor de zielen die in haar buik groeiden. Ze had geen medicine cat nodig om haar dat te vertellen.

+Falconpaw

Uiteindelijk moest ze wel tot stilstand komen; haar poten brandden en ze moest hard hijgen om zuurstof binnen te halen. Nog een beetje verder en ze zou flauwvallen, geen twijfel over. Amberstorm sloot haar groene ogen even terwijl ze op adem probeerde te komen, maar het duurde niet lang voor een bekende stem haar vroeg of ze ok was. De deputy rechtte onbewust haar rug, ook al werd haar buikje daarmee iets meer benadrukt, en opende haar ogen. Ze keek haar zoon even zwijgend aan. Hij zag er zo moe uit, zo afgemat. Zo.. Zoals haar. Maar hij was nog veel te jong, hij zou dit nog niet moeten doorstaan. "Hoe gaat het met jou?", mauwde ze, zijn vraag ontwijkend. Ze kwam niet dichterbij, was bang om affectie te tonen na die knuffel in het camp. Sindsdien had ze Falconpaw misschien eerder ontlopen, hem niet echt onder ogen willen komen.. Ze voelde zich niet meer als zichzelf, ze voelde zich zo anders en hoewel ze exact wist waardoor het kwam, was dat zeer moeilijk te aanvaarden.

Oh, ze wist dat hij haar koppigheid geërfd had en Starclan, soms haatte ze dat zo. Of eigenlijk, meestal vond ze dat vreselijk. Hij mocht niet zijn zoals haar - hoe meer hij leek op Cootsnarl of op wie dan ook, hoe beter. Zijn zoals haar leidde niet naar geluk of liefde, dat was al lang duidelijk. En dat wenste ze niemand toe. Amberstorm klemde haar kaken op elkaar en stak haar kin wat meer in de lucht in een duidelijk en maar al te bekend gebaar. Dit was ze als ze haar hielen in het zand duwde - een uitdrukking die ze vaker wel dan niet op haar snuitje droeg. "Jij antwoord mijn vraag ook niet, waarom moet ik dan wel antwoordden?", antwoordde ze - op dat rebelse tienertoontje dat ze nooit echt kwijt had kunnen raken. Ze was dan ook nog jong.. maar het klonk meer als een tiener tegen zijn vader dan als een moeder tegen haar zoon of een deputy tegen de medicine cat apprentice.

Hij antwoordde uiteindelijk wel. Hij was de eerste die zijn koppigheid inslikte. Zoals meestal, ergens. Hoewel zij ook haar best deed, probeerde te leren. Maar het was moeilijk en ze was moe, zo moe. En zijn woorden boden haar geen geruststelling. Hij voelde zich prima, naar omstandigheden. Bagger dus. Dat deed de dood met je, nietwaar? Ze had het vaak genoeg mogen meemaken. Had het meerdere keren veroorzaakt ook. En ze zou het onwaarschijnlijk opnieuw veroorzaken. Want zo was Amberstorm. Ze verpestte alles. Elke onschuldigheid die ze aanraakte verrotte. En nu droeg ze opnieuw onschuldige zieltjes in zich. Zieltjes die hier niet voor gekozen hadden, die niet wisten op welke wrede wereld ze neergezet zouden worden. De jonge kattin richtte haar blik weg en plooide haar oortjes in haar nek. "Ik ben.. In leven.", antwoordde ze mompelend, niet echt wetend wat te antwoorden. Hoe ging het met haar? Eigenlijk probeerde ze daar vooral niet te lang bij stil te staan. Ze probeerde verder te gaan, met wanhopige poten haar leven bij elkaar te houden terwijl alles altijd meer uit elkaar viel. Ze kon nooit iets juist doen, en ze had het nu maar al te goed opnieuw verpest. Starclanverdomme. Als ze zich nu één moment langer in had kunnen houden - als hij niet met die blik haar aangekeken had.. Dan had ze dit probleem er in ieder geval al niet meer bij gehad. Maar ze was moe, zo moe, en ze had geen energie meer om te vechten. Amberstorm zuchtte eventjes en klemde haar kaken op elkaar. Haar poten beefden lichtjes van de inspanning om haar lichaam recht te houden. Wanneer had ze voor het laatst gegeten? De kittens in haar buik slurpten haar levenslust op - maar ze ging door, stapje voor stapje. Ze toonde geen zwakte. Haar trots was alles wat ze nog had.