Slow Down

Het leven was op dit moment keihard voor veel Riverclankatten. Het leek er op dat ze maar geen pauze konden krijgen van een constante stroom aan verliezen en slecht nieuws. Crystalshell leed vooral onder de druk die dit allemaal voor haar meebracht, maar ze wist dat het voor sommigen nog veel persoonlijker lag. En één van diegenen was Coyotespirit. Iemand die in korte tijd haar moeder en mentor was verloren, en ook de stress van een medicine cat tijdens een oorlog moest dragen. De deputy wilde de jonge kattin niet zien bezwijken, en had haar daarom onder het mom van een patrouille meegelokt om even weg te zijn van alles.

"Ik heb je niet meegenomen omdat ik je iets belangrijks moest laten zien." Gaf Crystalshell maar direct toe toen ze de rivier weer uitkwamen en buiten gehoorbereik van het kamp waren. Ze wenkte de medicine cat om mee te lopen en begon een rustige wandeling richting de highlands. Daar was de kans kleiner dat ze gestoord zouden worden en kon niemand stiekem meeluisteren. "Hoe maak je het? En wees maar eerlijk." Vroeg ze op kalme toon terwijl de wind aangenaam door haar vacht waaide. Misschien wilde Coyotespirit geen therapie, wilde ze niet ondervraagd worden of haar problemen delen. Maar Crystalshell vond dat ze het moest proberen

[Coyo]

Het twijfelachtige antwoord, en de korte blikken die ze toegeworpen kreeg zeiden genoeg. Er was iets gaande, en Crystalshell wilde graag weten wat dat was. Maar ze wilde Coyotespirit ook niet forceren om de praten. Ze wilde helpen, maar als haar hulp niet gewild was, moest ze zich daar ook bij neerleggen. "Oké, maar weet dat je het kan vertellen als dat niet zo is." Vertelde ze de jonge medicine cat. Samen liepen ze verder en ze vroeg zich af of deze persoonlijke betrokkenheid met de clan gewaardeerd werd, of dat ze als over-controlerend werd gezien. "We hebben het niet makkelijk op dit moment, en volgens mij heb jij een extra moeilijke tijd achter de rug... Daarom wilde ik weten of je de druk nog aankon." Lichtte ze zachtjes toe.

Ze ging niks loskrijgen. Zelfs als Coyotespirit iets achterhield was het niet haar positie om de medicine cat te laten praten. Wel gaf de creamy kattin toe dat ze zo hard mogelijk werkt om zichzelf af te leiden van de dood van haar dierbaren. Crystalshell wilde haar medeleven uiten, maar de volgende vraag deed haar adem in haar keel stokken. Er waren niet veel katten die haar durfden te vragen over Creamyfrost, zeker niet meer in de laatste moons. Ze liep een tijdje door zonder antwoord te geven, wegkijkend van de confronterende blauwe blik. Blijkbaar was Coyotespirit meer geïnteresseerd in haar dan in praten over zichzelf, logisch misschien wel. "Hmm, Creamyfrost was nooit mijn mate." Begon ze uiteindelijk, het verhaal was oud, en ze vertelde het maar zelden. Ze besefte hoe oud toen ze bedacht dat Coyotespirit de kater helemaal niet gekend had. "Hij had het moeilijk, en heb hem door die periode heen geholpen. In die tijd kwamen we dichterbij elkaar... En plotseling was ik zwanger." Haar stem begon wat barstjes te vertonen, was niet meer zo stevig als eerst. "Maar hij was ziek geworden... En toen ik doorkreeg wat er gebeurde was het al te laat. Hij was dood, nog voordat ik hem kon vertellen dat zijn kinderen onderweg waren." Ze slikte moeizaam en keek Coyotespirit aan. Al zo lang had ze er niks over gezegd, en nu braken die paar zinnen haar volledig af. Creamyfrost had haar gedachten nooit verlaten. Ze bleef altijd nadenken over hoe het had kunnen zijn. "Ik mis hem elke dag, maar ik hou mezelf bezig. En er lopen twee levende bewijzen van onze korte liefde rond." Besloot ze, iets vaster.

Het had altijd gevoeld alsof ze iets miste, nooit meer had Crystalshell de warmte van een mate verwelkomt. Ze had kansen gehad, niemand zou raar opgekeken hebben als ze na een aantal moons verder was gegaan. Maar ze had het niet gedaan. Ze was alleen gebleven en had haar warrior taken dubbel zo serieus genomen toen haar kinderen apprentice waren geworden. Even besefte ze niet dat Coyotespirit haar excuses aanbood. "Het het is goed, het mag verteld worden. Ik ben wie ik nu ben vanwege die gebeurtenissen. Ze hebben met ontzettend veel pijn bezorgd, maar ook sterker gemaakt." Vertelde ze met een knik. Het klonk goed, maar of het de waarheid was wist ze eigenlijk net. Zou ze Deputy zijn geworden als Creamyfrost was blijven leven? Of zou dat gelukkige bestaan haar hebben afgeleid van haar pad? "En ik kan het nu niet meer veranderen, wat is gebeurd is gebeurd. We moeten doorleven in de wereld die gevormd is door die gebeurtenissen, niet blijven mijmeren over hoe het had kunnen zijn." Vervolgde ze. Het plan waarmee ze het kamp had verlaten was al bijna helemaal vergeten.

Ze had wat troost gevonden in de wetenschap dat als zij er niet voor Creamyfrost geweest zou zijn, hij helemaal geen nalatenschap in de clan zou hebben. Hij zou hoe dan ook ziek zijn geworden, maar haar korte liefde had hem kinderen gegeven. Natuurlijk had hij ze nooit gekend, maar ze wist dat hij vanuit Starclan op ze neer keek, en wist dat ze het goed deden. Crystalshell keek haar gezelschap weer aan en glimlachte rustig. Ze was stelde zich niet gauw kwetsbaar op, maar Coyotespirit had het verhaal zonder veel moeite uit haar gekregen. Maar nu was het tijd voor iets anders, iets heel anders. "Goed idee, ik oefen ook lang niet zoveel als ik zou willen." Knikte ze terwijl ze stilhield en de lucht proefde. Ze hadden de extra prooien niet nodig, maar het was goed om even iets anders te gaan doen, hun kop leegmaken. "Deze kant op." Vertelde Crystalshell toen ze weer doorliep.