Strumming my pain with his fingers

Het was nacht. De maan was fel aan de hemel en reflecteerde in haar groene ogen terwijl ze opkeek. Het was aangenaam stil in het camp, zo laat nog. De meesten sliepen al. Maar Amberstorm kon, zoals gewoonlijk, de slaap niet vatten. Het was niet zo moeilijk om te weten waarom deze keer niet; het had heel veel te maken met de bolling van haar buik. Ze gokte dat haar.. Situatie ondertussen wel al bekend was in de clan. Je moest immers geen medicine cat zijn om te zien dat ze niet meer zo slank was als ervoor. De vader, daar moesten ze misschien meer over gokken. Amberstorm was geen kattin die bekend stond om haar affaires, noch om haar omgang met katers. Nee, ze was meestal sterk, iemand die op zichzelf stond, die niemand nodig had. En dat was ze nog steeds, nu misschien meer dan ooit. Ze zou zich niet laten doen.

+Routnose eerst

Zelfs de krekels buiten leken zachtjes te spelen om haar in slaap te roezen, alsof ze medelijden hadden. Zin had het echter niet, want ondanks dat Falconpaw eindelijk even niet geteisterd leek te zijn door nachtmerries, kon zij haar rust niet vinden. Haar kop zat vol zorgen, schuld en angst voor de toekomst. Je zou toch denken dat ze naar haar meer dan een jaar van opleiding wel stress bestendig zou zijn, niet? Maar hoe kon ze ooit onbekommerd slapen wanneer het de katten waar ze zoveel om gaf waren die bedreigd werden? Een zucht verliet haar lippen en ze stond zo stil als ze kon op uit haar nest, nog één laatste blik werpend op Falconpaw alvorens het kamp in te stappen. Hier woei gelukkig een kalm briesje, dat samen met het zachte maanlicht haar onrustige gedachten een beetje tot stilte wisten te manen. Tot haar verassing was ze echter niet alleen, Amberstorm zat ook midden in het kamp. Routnose voelde de moed naar haar poten zakken. Heel eerlijk was ze ergens... Boos. Nee, boos was niet het juiste woord, maar zo was teleurgesteld dat ook niet. Ze had vast een moment van zwakte gehad, maar had ze daarin niet aan haar twee andere kinderen kunnen denken? Twee die ze al nalatig had opgevoed? Routnose slikte en stapte naar de poes toe, wetend dat ze zich met die zaken beter niet moest bemoeien. Ze moest er gewoon voor haar zijn. "Hey, Amber," murmelde ze zachtjes om de rest van het kamp niet te wekken, waarna ze naast de poes ging zitten en haar vacht lichtelijk langs die van haar durfde te laten strijken. "Het is een mooie avond,"

Amberstorm's lichaam verstrakte toen ze een zachte vacht naast die van haar voelde, maar ze bewoog niet. De zachte murmeling die erbij gepaard ging was immers maar al te bekend. En oh, haar zachte woorden lieten har maar al te schuldig voelen - al was dat waarschijnlijk niet echt Routnose's bedoeling. Maar de deputy kon niet anders dan zich voelen alsof ze op de één of andere manier iedereen teleurgesteld had. Opnieuw. De jonge kattin slikte even de brok in haar keel weg maar durfde de medicine cat niet aan te kijken. "Vind je dat?", antwoordde ze enkel met schorre stem op de vermelding dat de avond mooi was. Want vanaf waar zij zat, zag ze niet veel moois. De sterren keken met minachting op haar neer terwijl het duister haar vacht frisser maakte. Als ze Routnose's warmte tegen haar vacht voelde, zou ze zich tot op het bot kunnen voelen verkoelen. Hoewel dat misschien ook iets emotioneler was. Misschien zou ze moeten slapen, om de kittens de beste kans te geven - ze kon zich niet herinneren wanneer ze voor het laatst een nacht doorgeslapen had. Haar brein liet het haar niet toe. Een deel van haar wou dat ze gewoon de kittens ergens kwijt kon raken; ervoor zorgen dat ze kon doen alsof dit nooit gebeurd was, alsof ze nooit zwanger geweest was. Maar natuurlijk haatte ze zichzelf alleen maar meer voor die gedachte. Dat had ze ook gehad bij haar eerste nest; en zie wat een meerwaarde dat tweetal had voor de clan, niet te danken aan haar.

Ergens was ze bang dat ze het nooit goed deed bij Amerstorm. Ze wist dat de poes slecht was in het tonen van haar emoties, maar toch bleef het aan haar knagen; wat als ze haar liever niet in de buurt had? Haar blik gleed af het starre gelaat van de poes naast haar die ze al zo lang als vriendin benoemde, maar was dat ook hoe de ander haar zag? Vond ze het net zo fijn om tijd met haar te spenderen, als zij met haar? Routnose zuchtte onhoorbaar en sloot kort haar ogen. Amber had haar nooit weggejaagd, had altijd haar verdedigt, misschien was dat haar manier van affectie tonen. Ze hoopte het. Met heel haar hart. "Hm-hm," beaamde ze zachtjes. Ergens wilde ze haar kopje tegen diens lichaam laten rusten, maar ze wist dat Amberstorm dat niet zou waarderen. "Ik weet wie er achter de sterren liggen," er was een melancholische glimlach zichtbaar op haar gezicht. Soms, tijdens de nachten waar ze niet kon slapen, bedacht ze achter welke ster haar vrienden zaten. Oceanstar was helemaal links, een kleine die altijd fel schitterde was Bearpaw en haar moeder was degene die het dichtst bij de maan zat. Het was haar een vreemd idee dat niet iedereen altijd met dezelfde tederheid naar de sterren keek. "...Waarom ben je wakker?" vroeg ze voorzichtig. Ze wilde weten hoe het met haar ging, spreken over waarom ze in Starclansnaam kittens in haar buik had. Maar ze wist dat ze daar zelf niet over moest beginnen, als het ter sprake zou komen, zou Amberstorm dat doen.