They say only the good die young.

De ochtendpatrouille was zojuist gedaan en Oakpaw had ervoor gekozen om vrij rond te lopen in het territorium. Hij wist dat Quietcreek straks wel een trainingssessie met hem zou willen doen, maar straks was niet nu en dus had hij nog wel even tijd voordat hij zich weer vol op zijn training zou storten. Het zou nog wel even duren eer dat hij warrior zou worden, maar Oakpaw vond dat zijn trainingen de goede richting op begon te gaan en was blij met Quietcreek als zijn nieuwe mentor. Ze konden het goed met elkaar vinden, maar dat was ook niet zo moeilijk als ze hetzelfde enthousiasme deelden om Oakpaw een warrior te maken. De apprentice was echter vrij zelfzeker van zichzelf en zat er dus ook niet om te malen of hij zijn warriornaam wel zou krijgen. Met Quietcreek aan zijn zijde was het enkel duidelijker dat hij warrior zou worden, maar die naam zou hij sowieso wel ontvangen hebben. Uiteindelijk. De tom cat liep in gedachten verzonken langs de grens, maar zijn neus ving een andere geur op dan die van één van de Clans en nieuwsgierig draaide hij zijn kopje naar opzij. Hij zag een jonge rogue niet ver van zijn grens lopen en Oakpaw draaide zijn lichaam naar de rogue toe. “Hé!” riep hij om de aandacht van de rogue te trekken. “Ben je niet wat ver van huis?”

Hoewel zijn toon helemaal niet vijandelijk had geklonken of iets in die richting reageerde de rogue tegenover hem toch op een verlegen, stotterende manier. Oakpaw trok even een verbaasd gezicht, maar daarna knikte hij even begrijpend. Een Clan cat die aardig deed tegen een rogue was iets wat niet vaak voorkwam en dus kon hij zich wel voorstellen dat de rogue er verlegen onder werd dat hij de aandacht van Oakpaw had. Maar Oakpaw zou er wel voor zorgen dat de rogue niet langer meer zou stotteren! Met een nieuwsgierige blik liep hij dichterbij. “Overal en nergens?” Een brede grijns kwam om zijn lippen. “StarClan, het moet vast een heel avontuur zijn om bijna elke dag ergens anders te kunnen slapen!” Als hij niet zo loyaal was aan zijn Clan, dan zou hij dat ook wel eens willen proberen. Hij wist dat Pantherstar er echter niet om zou kunnen lachen als hij dat zou gaan doen en dus bleef hij maar braaf in zijn nest liggen, maar de nieuwsgierigheid naar hoe zo’n leven kon zijn, was zeker aanwezig. “Oakpaw,” stelde hij zich voor. “En wees niet zo verlegen, Zahar. Ik doe je echt niks. Erewoord!” En vervolgens stak hij zijn poot uit en hing zijn tong vervolgens half uit zijn bek terwijl hij zijn duim ietsje hoger probeerde te richten dan de rest van zijn poot, wat nauwelijks lukte. Oh well.