Hey little Hollywood

Heel slim, al zei ze het zelf. Sunpaw deed haar naam ere aan. De sunningrocks, eindelijk kon ze eens zien waar ze gemaakt van waren. Ze was die ochtend voordat Jaytail haar ook maar had kunnen lastigvallen eropuit getrokken, al voordat de zon op was gekomen, en had haar jagen al gedaan. Ze had haar prooi, twee mussen en een woelmuis, al begraven niet ver hier vandaan, om vervolgens die Sunningrocks maar op te zoeken. Ze sprong soepel op de rotsen die al helemaal warm waren van de ochtendzon. Ze snorde toen ze het onder haar pootjes voelde. Daarna sprong ze omhoog, naar de allerhoogste steen en ging er languit op liggen. Haar vacht dronk het zonlicht op en glansde als vuur, waarna ze spinnend weer omrolde. Er was hier niets, buiten het geluid van de rivier en af en toe een plons. Het was perfect. Dit moest ze vaker doen.

+ Smouldertongue eerst

Smouldertongue begroef de muis die hij zonet gevangen had en was alweer op pad op naar de volgende prooi die hij hopelijk vlug genoeg tegen zou komen. Geloof het of niet, maar hij kon best wel even wat tijd per dag besteden aan de jacht. Als hij met wat terug kwam in het kamp waren ze al tevreden vaak. Het was bovendien nog vroeg, dus meer tijd op later te luieren en anderen lastig te vallen. Hij was wakker geworden en kwam niet meer in slaap. Dus tja, wat moest je dan? Nog een vogeltje erbij, misschien twee en dan was het wel weer goed. In een makke pas liep hij tussen de bomen door, totdat hij het water van de River in de verte zag glinsteren en de bekende hoop stenen. De niet gevaarlijke hoop stenen dan. Inmiddels hadden ze ook nog de Snakerocks. De zon scheen er zo te zien goed op en het zag er warm uit. Hmm, die prooi die hij nog ging vangen kon vast wel even wachten. Mochten ze nog wat langer leven. Hij versnelde zijn pas toch iets, alsof hij bang was dat de zon zo opeens weer weg zou zijn en naderende al vlug de Sunning Rocks. Daar was hij niet alleen. Op de hoogste steen lag een rooie vacht langzaam op en neer aan het gaan. Toen hij dichtbij genoeg was herkende hij Sunpaw. De leerling die Eveningglow had tegengesproken en toen zelfs met Lionpaw gevochten had. Nu zag het er niet naar uit dat ze zulke streken nu van plan was. In elk geval, er was genoeg ruimte op die stenen voor hun allebei. Smouldertongue sprong op de eerste. ''Heerlijk, niet?''

Sunpaw was bijna in slaap gevallen, totdat ze opeens pootstappen hoorde en een stem hoorde. Ze hief haar kop en keek een rood-witte kater aan. Smouldertongue. Nou, hij was écht een persoon die hij wilde zien. Pfft. Ze had niet de beste herinneringen aan hem. Ze sloeg haar staart geïrriteerd op de stenen. ‘Oh, jij bent het,’ miauwde ze op een cynische toon. Hij had stomme opmerkingen gemaakt toen ze ruzie had gemaakt met Lionpaw en Eveningglow. En Sunpaw was niet iemand die iets snel vergat. Ze legde haar kop weer op de warme stenen. Ze had helemaal geen zin om over koetjes en kalfjes met hem te praten. En het boeide haar ook geen ene reet dat ze misschien respectloos was. Ze moesten haar respect verdienen, ze kregen dat niet voor niets.

''Hoop het wel dat ik het ben''Wel, iemand was duidelijk niet welkom hier. Oh ja, hij was dat. Kijk, hij wist dat hij niet altijd meneer populair was, maar deze hier was echt geen fan van hem. Wanneer en hoe had hij het bij haar verpest? Hij was het eventjes vergeten weer, met alles dat er gebeurd was. Toen dacht hij weer aan de vergiftigde konijnen, een kleine ramp in de geschiedenis van Thunderclan. Oh ja, dat dus. Hmm, zo vaak verprutste hij het niet bij anderen. In elk geval niet zo vlug, ze hadden nauwelijks contact gehad toen. Nou niks aan te doen dan. Behalve dan misschien proberen niet alles verder te verknallen met mevrouw Sunpaw hier. Natuurlijk was een betere optie het oplossen, alleen grote kans dat hij met zijn niet altijd even handige woorden niet ver zou komen. Goed, ze kon hem niet verbieden om hier te zijn, dus ging hij gewoon lekker liggen. Eens zien wat haar volgende zet was.