We meet again, sonny boy

Eerste Settleddust.

Het was laat op de middag toen Cinderfang zich in de schaduwen van de verschroeide esdoorn vondt. Zo nu en dan hoorde je gerommel als een auto voorbij scheurde over het donderpad. De zon was onvergeeflijk warm en prooi bleef weg, een prima moment voor de grijze she-cat om een pauze in te lassen. Haar leerling had ze op pad gestuurd met de opdracht niet terug te komen tot hij minstens drie vogels gevangen had. Voorlopig zou die dus nog wel weg blijven en dat vond Cinder wel prima zo. Ze geeuwde breed toen ze meende een beweging in het kreupelhout op te merken. Met gespitste oren keerde ze zich naar de bron en het was niemand minder dan haar kersverse deputy.

Settleddust had net een vechttraining achter de rug met Chillypaw. En om eerlijk te zijn, de kleine grijze was een pittige. Ze was extreem gedreven en leerde snel. Sneller dan hij ooit had gedaan. Ze had een paar goeie klappen weten te geven, waarvoor hij haar had geprezen. En toen de training was afgelopen, had hij haar de opdracht gegeven nog even te jagen op de weg naar huis. Settleddust hield van deze momentjes, enkel en alleen met zijn apprentice en even zijn kop volledig gefocust op haar. Niet hoeven na te denken over de clan, over zijn kittens, over Seamist... De calico poes gleed zo gemakkelijk zijn gedachten binnen. Hij twijfelde hoe het met haar ging en hun kittens die ze had meegenomen. En nu hij weer alleen was, was ze als vergif voor zijn gedachten. Hij wilde haar wel vergeten, achter zich laten, zich enkel overgeven aan zijn nieuwe taken als deputy. Want daar had hij zijn klauwen al vol genoeg mee, helemaal na Acornstar die veranderd leek te zijn. Hij had altijd gedacht dat als hij leider zou worden, dat alles beter zou worden. Ja, hij had verwacht dat het anders zou worden dan Tallstar. Stricter, georganiseerder. Maar niet zo ijskoud als hij nu overkwam. Het baadde hem zorgen. En hij wist dat Pepperpaw ook zorgen had. Hij keerde terug naar de verbrande boom waar hij zijn trainingen na zonhoog had begonnen. Hij wist dat het de perfecte plek was om eventjes te genieten van schraal zonlicht dat tussen de dennen doorkwam. Maar hij had niet als enige dat idee: Cinderfang leek hetzelfde idee te hebben. ‘Goedemiddag, Cinderfang,’ sprak hij met een respectvol knikje. Ze was nog altijd zijn senior, en zo nu en dan dacht hij nog steeds dat hij op zijn kop kon krijgen van hen. Hij, de jonge deputy, wennen deed hij langzaam.

Topic open!

Cinderfang haar ogen zochten die van hem op. Hun blikken kruisten en dat was dat. Vanachter bedaarden ogen sloeg ze hem gade. "Settleddust," Begroette ze zijn respectvolle knik met de hare. "De laatste keer dat wij met elkaar hebben gesproken werden we door Bloodclan bezet en was Acornstar dood. Er is veel verandert," Ze pauzeerde even terwijl een hele flauwe glimlach over haar gelaat trok. Hoe het ook mocht zijn, dat joch had zich bewezen. "Het lijkt erop dat je het bij het rechte eind hebt gehad." Voegde ze er zacht aan toe, doelend op hun vorige conversatie. Hoewel Settleddust nog een lange weg te gaan had voor Cinderfang zich comfortabel genoeg voelde om vertrouwen in hem te schenken, moest ze hem nageven dat de gang van zaken inderdaad in hun voordeel was uitgevallen.

Settleddust keek naar de senior warrior. Eentje waarvan hij erg zijn best deed om bij in een goed boekje te komen staan. Ze was de enige die wat cynisch op hem had gereageerd. Ze begon er nu weer over en hij wist een scheve glimlach op te zetten. Hij moest zich erg inhouden om niet "ik zei het toch" tegen haar te zeggen. Hij wilde niet onrespectvol zijn. ‘Sorry, ik kon destijds niet meer zeggen. Het nieuws dat Acornstar zijn levens in de tussentijd had ontvangen... het was te gevaarlijk geweest als Bloodclan daarachter was gekomen,’ miauwde hij met een glimlach. Ja, dan was het misschien uiteindelijk heel anders uitgespeeld. Ze hadden geluk gehad dat het zo was gegaan, dat Shadowclan niet kwaad op Acornstar was geworden. Nee, hij was ontvangen als een verlosser. Hij keek weer naar de grijze poes. ‘Gelukkig waren wonderen de wereld nog niet uit,’ sprak hij vervolgens tegen haar. Ja, dat ene wondertje hadden ze nodig gehad, na zoveel dingen die stuk na stuk fout waren gegaan.