Danger is my second name

Onderwerp: Danger is my second name za 20 jun 2020 - 23:46

Gevaar was iets wat zijn lichaam niet leek te kennen. Het was iets wat onduidelijk leek te zijn, zelfs terwijl hij zo dichtbij de waterval stond. Zelfs als hij een stap dichterbij zou zetten hij er letterlijk van af zou gaan vallen. Dat was iets waar hij geen spanning bij voelde. Hij knipperde even terwijl hij al het water naar beneden hoorde kletteren. Veel katten zouden niet zo dichtbij gaan staan, veel katten zouden een paar stappen terug zetten, maar hoe de wind door zijn vacht aan het heen gaan was? Dan boeide het hem niet eens, nog minder dan daarvoor. Hij sloot zijn groene ogen terwijl hij de wind door zijn lange vacht heen liet gaan. Genietend, voor een keer.

- Eerste post Lynxfang

Sinds die gebeurtenis had hij deze plek wat vermeden, omdat hij nog steeds het lichaam van de jonge Windclanner voor zich zag en de rouwende moeder. Desondanks had hij zich over dat beeld kunnen zetten vandaag en was hij er weer naar toe gegaan. Het was waarschijnlijk slecht om plekken te vermijden omdat je er slechte associaties bij had, dus had hij zich erover heen gezet. In gedachten verzonken liep hij langs het water heen, niet met zijn kop bij het nu en hier. Al keek hij natuurlijk wel uit en liep hij er niet te dichtbij het hard stromende water, zijn gedachtes waren ergens anders. Er was een hoop gebeurd en soms kon hij het allemaal even niet meer op een rijtje krijgen. Shadowclan overname door Bloodclan, gelukkig was dat afgelopen weer, Shatteredice die nu toch officieel in Riverclan leek te leven en die moorden kwamen er ook nog bij. Thistleclaw's dood. Zijn bijna dood, al was dat natuurlijk niet zo belangrijk. Diep van binnen hoopte hij op een rustigere tijd, al verwachtte hij dat niet. Er was spanning tussen hun en Windclan en hij wist niet hoe dat uit zou lopen. Inmiddels merkte hij dat hij de rand aan het bereiken was. Er zat een clangenoot daar. Scorchingpaw. Een kater waar hij wel wat dingetjes over gehoord had. Geen gemakkelijk personage. Maar hij was niet iemand die daar vlug onder de indruk van was, in zijn leven had hij al wat katten meegemaakt. Scorchingpaw zat vlak bij de rand en leek te genieten van de wind. Als de grond zou afbrokkelen zou hij naar beneden storten. Het lichaam van Gorsepaw kwam weer tevoorschijn voor Lynxfang's ogen. ''Stap eens weg bij die rand!''riep hij om boven het lawaai van het water uit te komen. ''We hebben al genoeg katten verloren''ditmaal zei hij het in een normale toon, want nu stond hij naast de apprentice.

Euh, een beetje help hier?:

Zelfs als hij zichzelf eindelijk zich er toe kon zetten om ergens van gaan te genieten, werd hij altijd weer gestoord. Echt hoor, echt altijd. ”Stap eens weg bij die rand!” Bulderde een stem door de lucht heen, waardoor hij zijn kaken op elkaar klemde en naar beneden keek met vurige groene ogen, naar wie er ook naar hem aan het schreeuwen was. Kon hij niet zien dat hij aan het genieten was? StarClan. Wat was dit nou weer. Hij herkende de kater beneden al snel als Lynxfang, een oudje van de clan basically. ”We hebben al genoeg katten verloren” Hij rolde met zijn ogen, waarna er een ”Pfuh” geluid uit zijn bek ontsnapte. Waarom moesten ze allemaal zo irritant en stom doen? Want laten we eerlijk zijn, je mocht he-le-maal niks van al die warriors. Saahaaai. Ze wisten zeker alles beter en bla bla. Zucht. ”Ik sta hier hartstikke veilig.” sprak hij met een nors gezicht tegen de warrior. ”Er gaat niks gebeuren hier, ik ben niet zoals die andere domme katten die sterven.” sprak hij met een stevige zwiep van zijn staart.