Baby Shark doo,doo,doo[open]

Zijn oogjes waren nu eindelijk open en zijn oren vingen geluiden op. Eerst vond hij dat heel bijzonder en ook een beetje eng, maar nu bekeek hij alles met bewondering en luisterde hij naar al de geluiden die hij kon horen. Inmiddels ging hij ook al ietsje verder van mam, want dat durfde hij wel. Dan kon hij vriendjes maken en lekker ravotten met de anderen, zoals ze dat noemden. Al was hij nog wat klein en liep hij nog wat onhandig. Dat gaf niks, straks kon hij vast beter lopen. Dan liep hij zoals zijn moeder en de andere grote katten die hij al gezien had. Nu wou hij een stukje verder gaan van mam zonder op zijn gezicht te gaan. Vastberaden trippelde de kleine kitten weg van de nest, naar een hoek van de den. Kon hij halen toch? Ja, makkie. Kijk hem eens gaan, hij was op weg naar avontuur. Helaas voor de grote avonturier lag er een steentje op zijn pad. Die was daar vast expres gaan liggen. Voordat hij het doorhad gleed zijn pootje over het steentje heen en belandde hij in het zand. Al vlug kwam hij ook weer overeind. Een paar seconden bleef hij liggen, nog te verwerken wat er gebeurd was en toen begon hij zachtjes te snikken. Dat was niet leuk. Dat was helemaal niet leuk. Dat hij op de boosdoender zat had hij nog niet door.

Iets of iemand, hopelijk het laatste, zette een poot op hem neer en verbaasd keek hij op. Zijn verdriet alweer vergetend. Oh, het was zijn broer. Euh, waarvoor diende de poot? Was dit een manier van troosten of was dit gewoon zonder reden. De grijze kitten knipperde even met zijn ogen, nadenkend over de vraag die hij wou stellen. ''Is er wat mis?''dat klonk als een prima vraag in zijn oren, maar wat als Clawkit het verkeerd opving. Misschien had hij dat de 'mis' weg moeten laten. Praten was lastig, of hij kon de woorden nog niet uitspreken of hij gebruikte de verkeerde. En soms zei iemand iets tegen hem waar hij niks van snapte. Zat hij daar met een stomverbaasde snoet te kijken. En hij was pas twee weken.

Als antwoord kreeg hij een simpele neuh en hij voelde zich een beetje beledigd. Hij deed zijn best hier om al mooie woorden te gebruiken, al wist hij niet van alle wat ze nou betekende, en zijn broer kwam met 'neuh'. Brokenkit voelde de poot niet meer en zag Clawkit naast hem zitten. Steen? Welke steen? Eventjes was hij vergeten waardoor hij hier op de grond lag, maar toen wist hij weer van het steentje. Verbaasd keek hij om zich heen, geen steen te bekennen. Hij voelde iets tegen zijn buikje aan, iets kouds. Vlug kwam hij overeind en donderde half naar achteren, waar hij een beetje onhandig bleef zitten. Voor hem lag nu het steentje. ''Stomme steen''schold hij de steen uit.