Ceremonie 05-07-'20

Dingen waren aan het veranderen, dat was zeker, maar iets wat niet veranderde waren de ceremonies die gewoon moesten gebeuren. Hij vond zijn weg bovenop de rots en liet zijn blik kort over het kamp gaan. Ergens vroeg hij zich af wat ze wel niet van hem moesten denken nu, maar het was allemaal voor het beste van de clan dat hij dit deed. "Laat alle katten die oud genoeg zijn om hun eigen prooi te vangen zich verzamelen voor een clanceremonie." Riep hij de clan bij elkaar.

Er waren drie apprentices die mentoren nodig hadden. Het bleef altijd apart om apprentices nieuwe mentoren te moeten geven, maar het gebeurde. "Loudpaw, Silentpaw, Ashpaw en Hoarsepaw, kom naar voren." Riep hij de vier apprentices naar voren. "Om verscheidene redenen hebben jullie een nieuwe mentor nodig. Loudpaw, jouw nieuwe mentor zal Coldheart zijn en Silentpaw jouw mentor zal Darktrail zijn." De volgende zou hij normaal niet doen tenzij het echt nodig was, maar het was niet anders. Hopelijk zou het zijn dochter ook goed doen om een apprentice te krijgen. "Ashpaw, jouw mentor zal Beechresin zijn." Er stond nergens dat queens geen apprentice konden hebben en haar kittens waren bijna apprenticeleeftijd, dus het zou goed moeten gaan. Dan was er nog Hoarsepaw, die aardig wat meegemaakt had en dan was ook nog eens zijn mentor doodgegaan. "Hoarsepaw, na de dood van Cormorantwing heb je een nieuwe mentor nodig. Settleddust zal jouw trainingen op zich nemen." Dat waren de apprentices.

Er was alleen nog een laatste ding dat hij moest mededelen. "Cormorantwing is vermoord door een onbekende kat en blijkbaar is dit ook al eens eerder gebeurd. Wees op je hoede voor deze moordenaar en mocht je meer informatie hebben over deze moordenaar kom dan vooral naar me toe." Hij had het Cormorantwing te goed dat hij zijn moordenaar zou vinden. Of dit nu iemand uit zijn eigen clan was of iemand van buitenaf maakte niet uit. Hij zou diegene vinden. "Dan is hiermee de ceremonie beëindigd." En met die woorden sprong hij van de rots af en begon richting zijn den te lopen.

Lijstje:

De poes zat wat ineengedoken aan de rand van de open plek. Ze wist wat er ging gebeuren, ze wist wat er niet ging gebeuren. Haar oortjes lagen naar achteren. Elke keer opnieuw verprutste ze haar final assignment door stress. Haar geheugen kon die verandering, het idee van een 'test' niet aan. Telkens sloeg haar kopje op hol en dat was ook gisteren gebeurt. Haar oogjes waren op de grond gericht toen de apprentices hun warriornaam kregen. Ze kon even geen glimlachje laten zien. Blij zijn voor de andere zat er voor vandaag niet in. De bekendmaking over de doden die getroffen waren, was er bij haar niet in gegaan. Het ging aan haar voorbij. Twee dingen tegelijkertijd verwerken was niet iets voor haar. Op dit moment was de overheersende emotie teleurstelling. Haar heldere oogjes keken op toen de ceremonie gedaan was en de katten elkaar opzochten. Misschien was het beter om in de apprenticeden te gaan zitten? Haar kopje draaide naar de desbetreffende den, waarna ze terug naar de menigte katten keek. De poes trok zichzelf snel recht. Ging er iets gebeuren?

Was het leven alweer als normaal? Er werd gewoon een ceremonie uitgevoerd en iedereen leek rustig verder te gaan met hun eigen leventjes. Maar Settleddust voelde de spanning nog steeds wat afgelopen tijd was gebeurd. Zoveel. Katten gingen dood, vermoord door mysterieuze omstandigheden. Ze hadden medicine cats, die eigenlijk nog niets wisten. Zijn kittens. Acornstar zijn gemoedstand. Hij voelde zich alles behalve op zijn gemak. Het was een puinhoop. Het leek misschien op de vlakte perfect te gaan, maar het was misschien nog wel een grotere zooi nu dan toen Tallshadow leider was. Zouden ze ooit erbovenop komen van Bloodclans overname. Alsjeblieft, liet het snel gaan.

Er waren enkele apprentices die nieuwe mentoren zouden krijgen. Drie jonge katten zouden weer gewoon zoals vanouds trainen. En dan was er Hoarsepaw, die al zoveel had meegemaakt. En hij kreeg een nieuwe mentor: Hijzelf. Wauw. Hij keek even Acornstar aan. Hij had Chillypaw ook al en verder genoeg aan zijn kop, maar hij wilde er best een nieuwe apprentice bij. Ook al had hij veel op zijn bord. De witte apprentice liep naar hem toe. Hij was vast verdrietig dat Cormorantwing was vermoord. Hij duwde zijn neus kort tegen hem aan en keek hem onderzoekend aan. Hij leek absoluut niet gelukkig. Wat had hij dan verwacht? ‘Hey, neem alle tijd die je nodig hebt. Maar ik ben er om je te helpen in je trainingen,’ miauwde hij vriendelijk tegen de kater. Hij zou gewoon een warrior worden, net als iedereen anders. ‘Dus als je wil praten of gewoon aan de slag wil. Wat jij wil,’ miauwde hij met een bemoedigende glimlach.