She wore flowers in her hair and carried secrets in her eyes

Lionpaw greens om de woorden van de grijze kattin. Ja, het was inderdaad mooi. Haar oranjekleurige vacht kleurde fel op toen de zonnestralen haar rug bereikten. Het leek wel alsof ze een dansend vuur was. Haar ogen glinsterden. "Zullen we een spelletje spelen?" vroeg ze toen. Nog voordat Hollypaw een antwoord gaf, opende Lionpaw haar bekje weer. "Ik stel een vraag en jij antwoord. Dan mag jij een vraag stellen en moet ik antwoorden. En eerlijk zijn." grijnsde ze. Ze draaide zich deels om en keek de grijze kattin aan terwijl ze scheef verder liep. Leuk idee, niet? Dan hadden ze ook gelijk een fijne gespreksstof. Lionpaw hield niet van te lange stiltes. Nouja, het hing natuurlijk af van met wie ze op strot was. Bij sommige katten hield ze haar bekje de hele weg gesloten, maar Hollypaw was een fijne vriendin om mee te praten.

Lionpaw greens opgewekt toen ze Holly hoorde praten. Yes! Het waren twee vliegen in één klap, toch? Dan hadden ze een gespreksonderwerp én dan vermaakten ze zich ook nog eens! Haar staart sloeg even door de lucht terwijl ze naar boven keek, nadenkende over wat ze de ander zou vragen. Plots kwam ze op een idee. "Ik weet... het is een saaie vraag máár... als je nu je warrior naam mocht kiezen. Wat zou dat dan zijn?" vroeg ze, haar amberkleurige ogen verwachtingsvol op de grijze poes gericht. Stiekem was ze wel nieuwsgierig. Ze vond het altijd fijn om naamceremonies bij te wonen, het horen van nieuwe namen... Ze vond het fascinerend. Iedereen zijn eigen ding, right?

Lionpaw glimlachte zachtjes bij het horen van de naam die de grijze poes uitgekozen had. Hollycloud was een leuke naam. Lionpaw wiebelde eventjes met haar oren en keek in het rond. Zijzelf had totaal geen idee hoe ze wou heten als warrior... Nouja, Lionstar stond zeker wel op haar verlanglijstje maar dat was nog lang uit het zicht. De rood-witte kattin keek terug op toen ze de stem van haar grijze vriendin hoorde. De vraag die ze teruggespeeld kreeg zorgde ervoor dat ze eventjes haar kopje kantelde. Waarom wou ze dat weten? Lionpaw dacht in het begin nooit goed over anderen, tenzij Eveningglow. Die stond al vanaf dag één in haar goede boekje. Ze was heel kieskeurig over wie ze haar vriend noemde. Het was dan ook niet makkelijk voor haar om nieuwe vrienden te maken. "Uh," begon ze zachtjes en voorzichtig. Een schaapachtige grijns kwam op haar gelaat te staan. "Ik weet het niet goed..." vervolgde ze. Voor een tel keek ze weer iets serieuzer en beet ze op haar lip, iets wat ze altijd deed als ze nadacht of zich in het nauw gedrongen voelde. "Ik wist niet goed wat je van me wou..." miauwde ze, proberende zo eerlijk mogelijk te antwoorden. Wat moest ze dan zeggen? Dat ze het lastig vond om nieuwe vrienden te maken? Om vreemde katten in vertrouwen te nemen? Dan dacht Holly zeker dat ze een of andere psycho was..

Haar amberkleurige blik gleed even opzij, richting Hollypaw. Ze leek nerveus te worden van haar reactie en verontschuldigde zich dan ook. Lionpaw haalde haar schouders op en wierp haar een kleine grijns toe. "Een vraag is een vraag, maakt niet uit joh." miauwde ze, hopende om zo de zware sfeer wat te verlichten.
Ze had haar blik intussen weer vooruit gericht toen ze opmerkte dat de ander niet meer naast haar liep. Abrupt hielt ze halt en keek ze achterom, waar ze de grijze kattin zag staren naar iets. Nieuwsgierig trippelde ze haar kant op, diens blik volgende om te zien wat er zo fascinerend kon zijn. Toen ze de bloesems zag, viel haar bekje wat open. "Hoe mooi zeg!" antwoordde ze, bijna fluisterend terwijl haar goudkleurige ogen groot werden van verwondering.

De rood-witte kattin snorde even instemmend toen de ander zei dat ze dol was op bloessems. Zij ook, echter bracht het ook slechte herinneringen op als ze geen slot zette op haar gevoelens. En dat was op dit moment niet het geval. De woorden van de grijs-witte kattin bereikten nog haar oren maar haar ogen vonden zich een weg naar de grond. Ze voelde zich raar. Dit was de plek waar haar ouders overleden waren. Haar vader had hen bescherm van een vos, maar haar moeder had teveel bloed verloren en was vlak na hun geboorte gestorven. Lionpaw schudde haar kopje en beet op haar tanden. Was het door de aanwezigheid van Hollypaw dat ze zich ineens zo emotioneel voelde? Door wat de kattin haar zonet had gezegd? Ze wist het niet, enkel dat ze zich hier niet op haar gemak voelde.

Ze schrok bijna op toen ze de stem van Hollypaw hoorde. Haar amberkleurige ogen keken de ander met een ondoordringbare blik aan. Ze wou niet lastig doen, het moment verpesten. Toen de grijze kattin miauwde dat ze ook terug konden gaan, schudde ze haar kopje. "Nee, dan verpest ik het moment." miauwde ze terwijl ze naar haar witte voetjes keek. Vervolgens dwong ze zichzelf terug op te kijken, haar amberkleurige blik naar voren richtende. "Daarbij moet ik me er maar over zetten." vervolgde ze, haar schouders ophalende terwijl ze eveneens even diep adem haalde. Wat voor warrior was ze als ze niet eens normaal haar eigen territorium kon verkennen?

Lionpaw probeerde haar blik onder controle te houden. Een leegte vulde haar ogen terwijl ze in het rondkeek. Ja, dat was makkelijker. Alles verdringen. Als ze haar emoties losliet, was het te overweldigend. Dan voelde ze liever niets. De rood-witte kattin keek opzij toen Hollypaw terug praatte. Ze begon algauw met van alle assumpties aan te kaarten, waarop Lionpaw simpelweg haar kopje schudde. "Nee.. Het heeft niks met jou te maken. Of Sunpaw.." miauwde ze. Opzich kon het geen kwaad dat Hollypaw wist wat er gaande was. Als ze het kon vertellen, dan betekende dat dat ze het verwerkt had. Dan toonde ze aan dat ze sterker was dan haar gevoelens, right? Even haalde ze diep adem. "Ik ben hier geboren," miauwde ze, een waterige maar zoete lach rond haar lippen. Deze verdween echter bij haar volgende woorden. "En hier zijn mijn ouders gestorven."

Het horen van het schuldgevoel dat de poes in haar stem droeg, maakte het allemaal nog moeilijker. Ze wou niet dat Holly zich slecht voelde, er was geen reden toe dat ze dat beiden waren. Daarom dat ze haar amberkleurige blik terug optilde, er een glinstering in dwong en haar oortjes wiebelde. "Nee, als jij hier wilt zijn dan ben ik hier ook maar al te graag." miauwde ze, proberende haar stem positief te houden. Ze wou niet als de zwakkeling overkomen. Dat was iets wat ze haatte en koste wat het koste wou vermijden. Wat een goede eerste indruk dat ze hier maakte....