Bleh

Kleine Bracken werd er steeds beter in! Dat kruipen en alles, nou dat werd al bijna lopen! Bijna dan. Voor zijn gevoel wel, maar echt lopen was het nog lang niet. Maar hij kroop wel zo snel als een speer het nest rond hoor! Nu was hij echter op een hobbeltje gestuit. Wat was dit? Een hard dingetje? Hij had het nog niet eerder gezien, hoe was dit er nou weer in gekomen? Wat was het? Nieuwsgierig naar het grijze bijna rondje dingetje, likte hij eraan. Oh, bah! Dat was niet lekker. Bracken trok een vies gezicht. Iew, wat een gek ding! Hij vond het niet leuk en boos duwde hij het steentje - want dat was het - weg van hem. Bleh!

Littlefish

Binnenkort zou Littlefish haar intrek moeten nemen in deze den, dat wist ze. Maar ze was nog niet heel dik, dus waarschijnlijk zou dat nog even duren. Maar ze kon het niet laten om af en toe te komen kijken, om te zien hoe andere queens het deden en waar ze zich aan moest verwachten - want om heel eerlijk te zijn had ze géén idee. Haar eigen moeder had uit koppigheid haar kittens afgegeven, en soms wou ze bijna net hetzelfde doen. Maar aan de andere kant.. Het was een avontuur! Ze kon niet wachten om haar kittens te ontmoeten, om te zien welke persoonlijkheden zich zouden ontwikkelen. Oh, wat was het allemaal spannend.. Haar turquoise oogjes vielen op een onge kitten, die net aan een steen leek te likken. Een giechel ontsnapte haar lippen terwijl ze met zachte pootstapjes op hem af liep en neerknielde bij het jonge katertje. Het was Brackenkit, één van Seamist's kittens. Oh, wat was dat toch een schattig gezinnetje. Seamist leek ook vrienden te zijn geworden met haar broer, toen die hier even was; dat had ze op de gathering gemerkt. Wat schattig, toch? Littlefish vond het wel leuk als hun clans mengden, bijna alsof er geen clans meer waren. Soms dacht ze dat het makkelijker zou zijn. "Hallo daar!", mauwde Littlefish zachtjes tegen het katertje, haar stem een octaaf hoger dan normaal terwijl haar oogjes geamuseerd glinsterend keken hoe hij zich bewoog en gedroeg. Het was raar, toch? Hij was zo klein - ooit was zij ook zo klein geweest, en op een dag zou hij groot en sterk zijn. Het was echt een natuurwonder, een mirakel.

Hij duwde het ene nog niet weg en het andere was al weer naar hem toe gekomen. Gelukkig wel iets leuks! 'Hallo daar!' klonk het naast hem en Brackenkit keek in de turquoise ogen van een kat. Een Warrior zo te zien! Een brede glimlach verscheen op zijn snoetje. 'Hoi! Weet jij wat dit is?' vroeg hij gelijk en hij wees naar het ronde grijze dingetje waar hij net aan had gelikt. 'Het is echt vies! Het is toch geen prooi?' Als ze dat als prooi moesten eten, nou, daar zou hij niet blij van worden hoor! Hoe hielden ze dat uit? Het was zo hard en vies en bah!