Who are you?!

Loudpaw wist dat hij het niet mocht doen, maar zijn herinneringen brachten hem constant terug naar dat ene moment dat hij bloedend op de grond had gelegen en zijn mentor vervolgens zijn leven had moeten redden. Hij zag zichzelf steeds weer in zijn gedachten opstaan, de pijn van zich afschudden en de kat die hem bijna zijn eigen leven had afgenomen tegen de grond werken, waarna zijn klauwen diepe groeven in zijn vacht maakten en het hem voor eeuwig en altijd betaald zette. Hij was kwaad. Hij wilde wraak nemen, een einde maken aan het krankzinnige regime van BloodClan, maar hij wist dat het een regelrechte zelfmoordactie zou zijn als hij nu zomaar het kamp binnen zou wandelen en de kat zou zoeken die hem zijn souvenir had gegeven. En dus klemde Loudpaw zijn kaken geïrriteerd op elkaar en wilde net de rand van het bos weer verlaten zodat hij terug kon gaan naar zijn eigen territorium. Alleen trok een bepaalde geur zijn aandacht. Een bloedgeur, om precies te zijn. Een rood waas trok voor zijn ogen en voordat hij zichzelf al kon tegenhouden, had hij zich met een ruk omgedraaid en liep hij weer terug naar de grens. Daar zag hij een she-cat zitten die jonger was dan hem. Hij snoof. Een young one nog maar, misschien nog niet eens volledig krankzinnig, maar dat kon Loudpaw niet deren. Een BloodClanner was een BloodClanner en ze dienden voor zijn part allemaal op dezelfde manier behandeld te worden. “Waag het niet om dichterbij te komen,” snauwde hij haar nijdig toe. “Dat risico wil je écht niet nemen, geloof me.”

Loudpaw wilde net antwoord op haar vraag geven toen er opeens een heel relaas kwam. Haar geschreeuw ging door merg en been, maar Loudpaw keek haar onbewogen aan, zijn ijzige blik strak op haar gericht, zijn zinnen gezet op haar bloed. Vrienden zijn met een BloodClanner? Ze was niet helemaal goed in haar kopje, zeker! Na wat haar Clan de zijne had aangedaan, zou hij geen enkele compassie met geen enkele kat van die Clan hebben. Ze mocht misschien nog jong zijn en niet mee hebben gedaan aan de gruweldaden van haar Clan, maar dat interesseerde hem niks. Het feit dat ze in die Clan zat, zei voor hem al genoeg. Als ze nu nog niet slecht was, dan zou het vast niet meer lang duren eer dat ze dat zou worden. Hij kon zich niet permitteren dat hij zich liet strikken door iemand van BloodClan en dus veegde hij de kans voor haar om vrienden te worden met hem dan ook ruw van de baan. Nee, dit feestje ging mooi niet door en dat zou ze geweten hebben. “Houd op met dat gemekker,” bromde hij koud op haar woorden. “Misschien ben je nu nog niet zoals zij, maar dat zal niet lang meer duren. Dan zal je ook een gevaar vormen voor mijn Clan en zal je ook onschuldige katten doden die je nooit iets misdaan hebben.” Hij trok zijn bovenlip naar haar op. “Ik waarschuw je éénmalig en daarna niet meer. Als je één stap over die grens zet, dan vermoord ik je. Ik laat geen plukje vacht van je heel.” Hij keek haar woest aan. “BloodClan heeft ShadowClan al genoeg afgenomen en als er al één kat dood is van die Clan, dan is dat al één last minder voor ons.”

De she-cat bleef tegen hem praten, provoceerde hem. En Loudpaw was meer dan bereid om op die provocaties in te gaan. Zijn haren rezen in de lucht, wat ervoor zorgde dat hij, vergezeld met zijn al robuuste uiterlijk, nog groter leek dan hij al was. Hij kneep zijn zeegroene ogen naar haar samen en een lage grom ontsnapte uit zijn keel toen hij zag dat ze nog dichter naar de grens kwam. Hij ging haar niet meer waarschuwen, want dat had hij al gedaan. Hij zou haar vermoorden als ze over die grens zou stappen. Dan zou Acornstar hem maar straf geven. Dan zou hij misschien BloodClan maar op zijn dak krijgen. Dit jonkie ging er niet simpel vanaf komen puur omwille van haar leeftijd. Loudpaw zag wie ze werkelijk was en wat ze ging worden en dat kon ze niet verhullen door tegen hem te roepen dat hij haar niet mocht beoordelen op basis van haar leeftijd. “Je bent niet onschuldig,” gromde hij kwaad. “Als ik jou vermoord, dan ben ik een held.” Een rood waas trok voor zijn ogen toen de she-cat nog dichterbij stapte. Toen ze haar poot over de grens zette, trok het rode waas volledig voor zijn ogen en werden alle geluiden naar de achtergrond verdrongen. Zijn bloed kookte in zijn binnenste en zijn hart bonsde hard zodat dat het enigste geluid was dat hij kon waarnemen. Zijn woede bereikte een kookpunt toen ze haar woorden tegen hem sprak. “Ik heb je gewaarschuwd,” was zijn ogenschijnlijk rustige antwoord, maar toen sprong hij als een speer naar voren en het eerste waar hij zijn nagels naar richtte, was naar haar buik zodat hij deze een stevige haal kon geven. Hij zou haar vermoorden. BloodClan zou vanaf vandaag één kat minder in hun Clan hebben, daar zou hij wel voor zorgen.

De uitval naar haar zij was mis. Loudpaw deed geen moeite om zich te concentreren op haar woorden. Het rode waas was inmiddels zo voor zijn ogen getrokken dat hij ook geen zin had om zich te concentreren op wat ze zei. Het waren waardeloze woorden. Woorden die hun effect zouden missen en waar hij geen aandacht aan hoefde te besteden, want ze zeiden hem toch niks. Ze was precies zoals die andere BloodClanners en als dat niet zo was, dan zou dat nog wel komen. Zijn uithaal naar haar was mis en Loudpaw wist ternauwernood haar klauwen die naar zijn zij reikten te ontwijken. Hij had geen behoefte aan een andere souvenir van BloodClan, al zou hij het er wel voor over hebben om te zien dat zij zou sterven. “We zullen wel eens zien wie hier zwak is,” snauwde hij haar toe, maar hij dwong zichzelf om zich niet te verliezen in zijn woede en dit slim aan te pakken. Loudpaw cirkelde met de she-cat mee zodat hij haar bewegingen in de gaten kon houden. Hij wachtte tot de voldoende gecirkeld waren zodat de zon recht op haar scheen en viel toen pas weer aan. Hij maakte zich eerst groot door zich op zijn achterpoten te verheffen en zijn onbeschermde buik aan haar te laten zien, maar dook een paar seconden daarna al naar beneden en haalde met zijn klauw hard uit naar haar kopje.

Net toen hij zich naar zijn achterpoten verhief, schoot ze onder hem door. Hij voelde iets trekken aan zijn achterpoten en haastig liet hij zich vallen, maar toch verloor hij half zijn evenwicht en met een boze grom luisterde hij naar haar woorden. Ze had pijn aan haar staart. “Als ik met je klaar ben, is de pijn in je staart het minste waar je je zorgen om kan maken,” bromde hij op een kille toon naar haar toe. Net goed dat ze pijn had in haar staart. Als Loudpaw haar bloed zou zien vloeien over de bosgrond onder hem, dan zou hij pas tevreden zijn. Voor die tijd was hij dat echter niet. Hij zag dat het erop leek dat ze niet echt met het gevecht bezig was en snel krabbelde hij overeind. Hij rende op haar af en zette zich schrap om vol met zijn gewicht tegen haar aan te beuken, maar draaide ook snel in haar richting zodat hij uit kon halen met zijn klauwen naar haar. Dat ze een pijnlijke staart had, kwam hem wel goed uit. Misschien verloor zij wel sneller haar evenwicht dan dat hij dat daarnet gedaan had.