The Good Life

Met een vrolijk glimlachje op haar gezicht, overbrugde Holly het grote hek van haar Tweebeennest. Het was nog vroeg, maar voor haar zou het nooit te vroeg zijn om weer eens op avontuur te gaan. Het leven was te kort om de hele dag lui in haar Tweebeennest te liggen, daarbij was er ook weinig te doen. Hoewel ze zolang ze zich kon herinneren bij de Tweebeners had gewoond, had ze er weinig connecties mee. Ze was liever de hele dag buiten met haar broertje, Pan. Nooit hadden ze echt een idee wat ze zouden gaan doen, maar uiteindelijk liep het altijd af in iets leuks. Ze gingen samen jagen, ontmoetten andere katten in de buurt of wat al niet meer. Vandaag was de jonge poes op weg naar het park, in de hoop daar een kat tegen te komen die met haar wilde spelen. Aangezien het nog zo vroeg was, betwijfelde ze dat er nog veel andere katten zouden zijn, maar ze bleef optimistisch. Terwijl ze over obstakels heensprong, klom of dingen ontweek, kwam ze langzaamaan dichterbij het park. Haar helblauwe ogen keken nieuwsgierig in het rond, op zoek naar een teken van andere katten. Ze werd echter teleurgesteld, op het eerste gezicht leek deze plek nogal doods. Haar aandacht werd getrokken door een aantal duiven die op het parkbankje zaten, en die leken de enige aanwezigen te zijn. Hoe kon het ook anders? Het begon pas net licht te worden, geen Tweebener of kat die hier zou zijn. Met een soepele sprong landde ze op het parkbankje en jaagde ze in één keer alle duiven weg. Ze ging in een comfortabele positie liggen, en keek uit over het park totdat er iets interressants aan zou komen.

Gapend rekte de witte kater zich uit. Zijn klauwen trok hij in en uit. Kleine kuiltjes vormden zich in de droge aarde. hij schudde zich uit waarbij zijn lichtblauwe halsband langs zijn hals schuurde. Stom ding. Dacht hij. Hij snoof de lucht in. Hij rook nat gras, modder, bomen en de stank van tweebenen en monsters. Hij was dan ook dichtbij de tweebeen nesten. Hij ging opweg naar hetb tweebeen park. Er bleven modderige bladeren aan zijn poten plakken en hij stopte even om ze eraf te schudden. Daarna ging hij weer op een kalm en rustig tempo verder. Zijn poten werden nat en modderig maar dat deed hem niks. Hij was wel gewend om door nat terrein te lopen. Hij kwam bij het park aan en stopte even. Hij zag een paar grote rozenstruiken en ging er achter zitten. Hij keek of er misschien iets was wat hem niet mocht zien. Of dat er misschien iets heel gevaarlijks was. Maar hij zag alleen maar een wit met bruine poes die een paar vette duiven van een bankje jaagde en er daarna op ging liggen. Er krulde een grijns rond zijn lippen. Daar lag zijn prooi, nietsvermoedend op een parkbankje. Hij sloop op haar af, zo stil als hij kon en uit de wind. Toen hij dichtbij genoeg was stond hij stil. Hij veerde door zijn achterpoten. Goodbye, little kitty. Dacht hij. Hij grijnsde weer even. Toen zette hij zich krachtig met zijn achterpoten af en kwam boven op de poes terecht. Hij rolde met haar van het bankje af. Hij drukte haar stevig tegen de grond. "Say goodbye to your life, little kitty." Zei hij kil en met een gemene grijns op zijn gezicht terwijl hij zijn kaken naar haar keel bracht

Enkele minuten gingen traag aan de jonge kattin voorbij, terwijl ze daar roerloos op het houten parkbankje bleef liggen. Er leek weinig verandering te komen hier, en even kwam het idee om gewoon weer naar huis te gaan Holly's kop binnen. Ze bedacht zich dat er thuis waarschijnlijk net zo weinig te doen zou zijn als hier - Pan was vast al naar buiten gegaan - dus zat ze haar tijd gewoon weer op diezelfde plek uit. Af en toe waaide er een klein briesje over, hoorde ze het geluid van gevogelte in de buurt, maar meer was er dan ook echt niet. Haar aandacht werd getrokken door wat geritsel boven haar, op de takken van de boom die voor een deel boven het parkbankje hing. Een dikke, grijze duif zat daar te koeren, waarschijnlijk zonder enkel doel. Holly merkte dat het beestje een aantal van zijn tenen miste, ze vroeg zich af of zij later ook littekens zou overhouden van haar reizen. Misschien liep ze over enkele maanden wel rond met drie poten, of één oor, wie wist. Opeens bekroop een vreemd gevoel haar, bij het horen van wat geritsel. Aan de geur kon Holly vertellen dat het hier niet om een prooidier ging, maar om een andere kat. Ze had al heel wat in geuren geoefend, en wist ze nu aardig van elkaar te onderscheiden. Deze had echter een onbekend en vreemd tintje, dat ze niet thuis kon brengen. Terwijl ze met haar gedachten bij die vreemde geur zat, kwam een onbekende, witte kater razendsnel van beneden op haar af. Hij landde bovenop haar en Holly voelde alle zuurstof uit haar longen klappen. Met een piepgeluidje snakte ze naar adem, en voor ze het wist, rolde ze van het bankje af. Ze kwam aardig soepel terecht, en deed een poging te ontkomen, maar de kater had haar bijna direct tegen de grond gezet. "Say goodbye to your life, little kitty," zei de kater, en kwam dichterbij met zijn kaken. "Bitch, please," siste ze tegen de kater. Ze haalde haar klauwen recht over het gezicht van de kater gaan, in de hoop hem op zijn minst af te kunnen leiden. Zo snel als ze kon kroop ze onder de kater vandaan, en koos de eerste vluchtweg die ze zag; de boom. Razendsnel klom ze naar boven en balanceerde vervolgens op één van de takken. Ze had er echter niet bij nagedacht dat ze nu zo goed als vast zat. De kater kon vast ook zo de boom in, en zij zou er niet meer uit kunnen.

"Bitch, please," Siste de poes. Ze haalde uit met haar klauwen ovber zijn gezicht. Hij kneep zijn ogen even dicht en zijn greep verslapte wat. Ze kroop razendsnel onder hem vandaan. Ze klom in de dichtsbijzijnde boom. Razendsnel klom ze naar boven en balanceerde vervolgens op één van de takken. Hij draaide zich om naar de boom. Hij grinnikte. Waarschijnlijk besefte zij nu ook dat ze vast zat. "Your a idiot, little one." Grinnikte hij. Hij liep rustig op de boom af. Hij stond vlak voor de boom stil en sloeg zijn nagels uit. Hij boorde ze diep in de schors en klom omhoog. Toen hij op de hoogte van de tak was waar de poes op zat bleef hij even hangen. Hij grijnsde. Daarna zette hij zijn poten neer op de tak. Hij liep langzaam naar haar toe. Hij sloeg zijn nagels uit. Hij liep verder en verder over de tak. Pootje voor pootje. Opeens hoorde hij onheilspeelend gekraak. Hij besefte te laat dat de tak waarop zij stonden aan het breken was. Plotseling brak hij en viel de tak naar beneden. Hij was te laat met springen en kwam onder de tak terecht. De tak viel met een doffe klap bovenop hem. Alle lucht werd uit zijn longen geperst. Wanhopig hapte hij naar adem. Hij klauwde met zijn nagels in de aarde voor hem in een poging er onderuit te komen. Van die poes hoefde hij natuurlijk geen hulp te verwachten.

Het duurde niet lang of de grote, witte kater was alweer hersteld van haar 'aanval'. Waarschijnlijk waren het niet eens meer dan een paar kleine krasjes over zijn neus, misschien nog niet eens dat. Maar hoeveel wilde een katje van zeven maanden nou eigenlijk uitrichten bij zo'n reus van een kater? Ze was totaal kansloos, en ergens vond ze dat dat de kater laf maakte. Wat was er nou stoer aan om een kat aan te vallen die een keer jonger was dan jij, en daarbij totaal geen kans tegen je maakte? Eenmaal in de boom wist zij evengoed als hij dat ze vastzat, en dat dat een groot probleem was. Haar hart begon harder te kloppen naarmate de kater op een angstaanjagend rustige manier de boom naderde, vervolgens kwam hij rustig omhoog. Haar ogen werden wijd toen ze het gezicht van de kater aan de rand van de tak zag verschijnen. Ze had echt een probleem, een heel groot probleem. De kater kwam dichterbij, maar Holly merkte met haar jonge oortjes het gekraak op. Haar ogen flitsten naar de plek waar de tak met de boom verbonden was, en er zat daar een dikke breuk in. Ze zette af met haar achterpoten, geen idee waarheen. Er was geen tak in de buurt waar ze mogelijk op zou kunnen staan, en er was nergens waar ze heen kon dan de grond. Gelukkig was het niet al te hoog, maar ze liep alsnog het risico een poot te kunnen breken. Dat was wel het laatste wat ze nu zou kunnen gebruiken. "Oh fuck," zei ze in zichzelf, beet op haar onderlip en probeerde de val zo gunstig mogelijk te laten uitkomen. Ze had tenminste geen last van die vallende tak nu. Uiteindelijk kwam ze netjes op haar pootjes terecht, al voelde ze wel een stekende pijn in haar rechtervoorpoot. Meteen draaide ze zich om om te zien waar de witte kater was. Een klein grijnsje vormde zich rond haar lippen toen ze hem onder een tak zag liggen. "No shit," zei ze grinnikend. Hij zag er daar net zo hulpeloos uit als zij zich in de boom had gevoeld. Ze liep wat dichterbij, om te kijken of alles veilig was. "Als je je poten thuis houdt, wil ik je er best onderuit helpen hoor," zei ze op een poeslief toontje. Ze keek hem met een mierzoete glimlach aan, wachtend op zijn reactie.

Frost lag nog steeds onder de grote boomtak. Best genant eigenlijk, dit. Dacht hij. Hij probeerde voor de zoveelste keer eronderuit te komen. Maar voor de zoveelste keer kreunde hij weer. Een pijnscheut schoot door zijn voorpoot die onder het donkerrode bloed zat. De poot trilde. Er zat een diepe snee in die brandde. Hij dacht aan het poesje dat zeker al lang weggerend was. Misschien was het eigenlijk best laf geeweest om haar aan te vallen. Zij was nog maar op de leeftijd van een apprentice. Hij was 16 manen. Maar dat boeide hem niet. Iedereen die op zijn pad kwam werd uit de weg geruimd. Net toen hij daarover zat te denken zag hij haar aankomen. "Als je je poten thuis houdt, wil ik je er best onderuit helpen hoor," Zei ze op een poeslief toontje. Hij keek haar kwaad aan. "Ik hoef geen hulp vaan een kittypet zoals jij." Bromde hij. "Ik kan het best zelf." Met al zijn kracht probeerde hij het weer. Er kwam een pijnlijke uitdrukking op zijn gezicht. Hij had overal wonden. Hij kreunde. Hij wisst even goed als zij dat hij hulpeloos was. "Nou, oke dan..." Mompelde hij met zijn lippen stijf op elkaar geknepen. "Maar doe het snel." Zijn ogen flitsten even heen en weer om te kijken of er soms nog iemand was die hem kon zien terwijl hij daar zo lag en door een kittypet werd geholpen. Als een van zijn vrienden hem zo zou zien. Dan zouden ze hem dat eeuwig inwrijven.

Sorry voor laatheid...

Holly moest redelijk haar best doen, wilde ze niet hardop grinniken. Ergens zag het er gigantisch grappig uit; zo'n grote kater die worstelde om onder de tak weg te komen. Het moest vast behoorlijk gênant zijn voor de kater. Ze keek de situatie even een tijdje aan, de kater zat onder de wonden, wat het er allemaal niet makkelijker voor hem op zou maken. Het lukte hem maar niet om er onderuit te komen. Op een gegeven moment zou hij toch echt haar hulp nodig hebben, al wist ze nog niet helemaal hoe ze hem van dienst kon zijn. Ze was nou niet bepaald heel groot of heel sterk. Haar bruine ogen vielen op de grote wond op de voorpoot van de kater. Zijn sneeuwwitte vacht was daar doordrenkt met bloed, en het zag er uiterst pijnlijk uit. Verafschuwend keek ze naar de wond, de kater had haar dan wel zonder reden aangevallen, ze had ergens een klein beetje medelijden met hem gekregen. De val had hem erger beschadigd dan ze in eerste instantie had gedacht. Ze ving een kwade blik van de kater, die haar aanbod eerst afwees. "Wat jij wil," zei ze op precies hetzelfde toontje. Ze stond alweer op om een eindje verder weg te lopen. Ze wierp nog een blik achterom, en zag de kater nogmaals worstelen om onder de tak uit te komen. Het lukte hem alsnog niet. "Nou, oke dan," mompelde de kater uiteindelijk, en Holly keek hem geamuseerd aan. "Mm, toch wel? Ik weet niet, je was nou niet bepaald aardig voor me," zei ze met een bedenkelijke blik in haar ogen. Ze was met hem aan het spelen, en wist dat het gevaarlijk was. De kater zou haar er niet meer op mogen, en zou haar zo dood kunnen maken zodra ze hem had bevrijd. "Weet je wat? Ik heb een mooie deal voor je; als je erom smèèkt, wil ik je wel helpen," zei ze met een grijnsje. Haar staart ging geamuseerd heen en weer, ze had de kater precies waar ze hem hebben wilde. Een kittypet smeken om hulp was vast één van de laagste dingen die je kon doen in de ogen van deze kater. Wat hij echter niet wist, was dat ze wel gewoon Clangeboren was. ThunderClanbloed stroomde door haar aderen, maar dat was van buitenaf nergens aan te zien. Jammer. Ze hield haar kop een tikje schuin, in afwachting van de kater.

De kittypet bekeek hem. Hij bedacht dat het er wel heel grappig voor haar uit zou moeten zien, zo'n grote kater die daar hulpeloos onder een tak lag. Haar blik viel op de grote wond op zijn voorpoot. Ze zij iets tegen hem."Wat jij wil," zei ze op precies hetzelfde toontje. Ze stond alweer op om een eindje verder weg te lopen. Ze wierp nog een blik achterom. "Mm, toch wel? Ik weet niet, je was nou niet bepaald aardig voor me,"[/i] zei ze met een bedenkelijke blik in haar ogen. "Weet je wat? Ik heb een mooie deal voor je; als je erom smèèkt, wil ik je wel helpen," zei ze met een grijnsje. Haar staart ging geamuseerd heen en weer. Hij wist net zo goed als zij dat ze hem in haar macht had. Het liefst zou hij haar nu wurgen. Maar dat kon niet, hij zat namelijk vast onder die k.. tak! Hij keek grimmig voor zich uit. Als hij zou smeken voor die kittypet die ook nog eens de leeftijd van een apprentice had... dat zou hij zichzelf nooooooit vergeven... Ze hield haar kop een tikje schuin. Hij rolde met zijn ogen. Ze zat met hem te spelen. Als ze hem eronderuit zou halen -wat haar waarschijnlijk niet eens zou lukken- zou hij haar alsnog vermoorden. Ze was zelf toch wel slim genoeg om dat met haar muizenhersentjes te kunnen bedenken? Dit was het laagste wat hij kon doen. "Haal me hier nou gewoon onderuit!" Siste hij. "Hoe wil je dat eigenlijk voor elkaar krijgen?" Dat vroeg hij zich al een tijdje af, hoe zou zo'n klein onderdeurtje hem hieronder uit halen? Ze kon niet met haar mierenspiertjes de tak simpel optillen. Dat kon hij ook niet. Hij keek haar ongeduldig aan.

Pfff, ik faal echt...