Zoom

Interessant. Zo interessant. Brackenkit lag met zijn kinnetje op de rand van het mosnest. Het had even geduurd voor hij ernaartoe gekropen was, maar elke dag ging het weer een stukje beter. Binnenkort zou hij aan het rennen zijn hoor, pas maar op. Maar nu was hij gefocust op iets heel interessants. Niet ver van zijn neusje vandaan zat een klein beestje. Het had gekke dunne pootjes en doorzichtige dingetjes op zijn rug. Wat zou dat zijn? Had hij dat ook? Bracken was zo nieuwsgierig dat hij even achterom keek naar zijn eigen rug. Hm, nee, geen doorzichtige dingetjes zoals het beestje voor hem. Hey! Daar ging het! Zodra Bracken zijn oogjes weer op het beestje gericht had vloog het weg! Hoe kan dat nou? Brackenkit kwam geschrokken overeind. Huh?!

Cottonpaw

_{Apprentice worden was een beetje een anticlimax. Ja, het was fantastisch dat ze buiten kamp mocht, dat ze kon ontdekken, dat ze langzaamaan leerde hoe ze een warrior moest zijn. Maar alles was nog best lastig en vermoeiend. En ugh! De táákjes. Nu moest ze weer vers mos naar de nursery brengen en de queens helpen het oude mos op te ruimen. Nou.. bah! Met slepende poten liep ze naar de nursery die ze hekelde. De laatste manen daar was het verschrikkelijk geweest. Dacht ze eindelijk verlost te zijn, ja hoor, moest ze weer terug.
Cottonpaw knipperde toen ze de den binnen kwam en ze staarde in de rondte. En nu? Ze zuchtte en legde bal mos neer die ze van buiten op had gehaald en verzameld. Ze rekte even haar kaak heen en weer die stram was van het meedragen. En toen op dat moment zoefde een vlieg rond haar oren. Haar ogen twinkelde en in een speels reflex kwam ze op haar achterpootjes en sloeg ze met haar voorpootjes richting de vlieg. Hah! Oh... niet gevangen. Nou ja, ugh, irritante vlieg. Het zoemde zo hard. Ze sloeg nog vaker met haar pootjes langs haar oortjes. ‘Rot op!’ mopperde ze tegen de vlieg.}

Brackenkit volgde het zoomende beestje vol interesse. Hoe kon dat nou zo in de lucht zijn? Hij had nog nooit iets dat leefde in de lucht gezien! In ieder geval geen katten, dat was zeker! Het beestje zoomde rond een andere kat, een poes die Bracken niet kende. Ze zag er ook al een stuk groter uit, zou dat ook zo'n Apprentice zijn? Hij wilde ook graag een Apprentice worden! Brackenkit ging met zijn voorpootjes op de rand van het nest staan en hief één van die pootjes een beetje op, hopend haar aandacht te kunnen trekken. 'Appwentice!'

_{Cottonpaw sloeg met haar pootjes langs haar oren en eindelijk leek de vlieg te vertrekken. Maar net toen ze van het ene irritante mormel af was, kwam er een ander op haar af. Hooghartig keek ze de jonge kitten aan die met zwiepende pootjes haar aandacht probeerde te trekken. Ze zuchtte dramatisch en keek de bruin-witte kitten aan. Ze kende hem wel, maar... ugh! Ze was nu echt te oud om met kittens te spelen. ‘Jaaa.. Wat is er, Brackenkit,’ miauwde ze verveeld.}

Yes, hij had haar aandacht getrokken! Ze zuchtte diep, maar Bracken was nog te jong om haar dramatische toon te ontcijferen. 'Jaaa.. Wat is er, Brackenkit,' miauwde ze. Ze klonk verveeld, maar alsnog was Bracken daar zich niet bewust van. Alles was mooi en leuk in zijn wereld! 'Ikke ook Appwentice zijn!' piepte hij vrolijk. 'Is het ljeuk?' Kon niet anders dan dat het leuk was, toch? Toch?