Descending

Roughpaw had een mooi plekje gevonden, eentje buiten het kamp waar ze zich wel veilig voelde. Een plekje wat anderen waarschijnlijk angst zou aanjagen. Een grot, een tunnel in het duister. Niemand kon haar daar zien, niemand kon haar lastigvallen. En niemand woonde in de grotten, enkel zij nu. Het was haar toevluchtsoord. Als ze gek werd van de blikken in het kamp, kon ze hier alleen zijn, zonder bang te zijn dat er monsters in de bossen naar haar loerden. Ze kwam de tunnel in, modder nog aan haar poten, maar dat deerde haar niet. Ze sloot haar ogen en liet haar staart en snorharen het werk doen toen ze dieper de tunnels in liep. Ze vond het niet eng, ze vond het rustgevend. Er was niets hier, en niets kon haar niet bangmaken. De lucht rook vochtig en zwaar om haar heen, maar het rook als thuis. Puur thuis. Dit was Shadowclan door en door.

+ Bluejay eerst

Met een zucht keek de kater naar zijn poten, diep weggezakt in de drap dat hem s'nachts achtervolgde in zijn ergste nachtmerries. De modder dat hem pure pijn in zijn hart gaf bij de gedachten er aan alleen al. In het opzicht van in het moeras leven was de zilveren kat nooit echt een ware shadowclanner geweest, hij vond het verschrikkelijk, de plakkerige vochtige grond, de geur die het afstootte, de beesten die zich er thuis voelde, het deed zowat zijn maag draaien. Maar toch moest ook hij  het zijn thuis noemen, zijn stinkende Shadowclan territory. Nee, hij bevond zich veel liever in de naaldbossen, waar de grond droger was, waar de bomen afkoeling boden op de heette voorjaar's dagen, waar de bomen beschutting boden tegen de regen in op koudere najaar's dagen, dat was waar hij zichzelf shadowclanner kon noemen. Maar goed, dit was nou eenmaal de snelste weg terug naar het kamp, en bovendien kon een kikker of twee extra geen kwaad dus de gehele wereld verging nog net niet. En hoewel hij onderweg naar het kamp was, was het een geur dat hem van pad afhaalde, een vrij bekende geur, echter het plaatsen kon hij nog niet. Nieuwsgierig volgde hij het naar de swamp caverns, een waar gat van afschuw voor de kater. Het was er klein, het was er nat en bovenal was het er donker, welke idioot wil daar nou weer in? "Hallo?" begroette hij zijn clangenoot iets wat verward "Beetje moeilijk jagen daar in het donker aye" merkte de kater daarna op waarna hij een paar voorzichtige stapjes de grot inzette, zijn afschuw voor het donkere gat goed op zijn kop te lezen.

Roughpaw spitste haar oren toen ze een geluid opving in de grotten. Iemand schreeuwde naar binnen. Haar maag kon zich weer omkeren. Haar uitgang, het was nu geblokkeerd door iemand. Wie was het? Het klonk... onheilspellend. Moeilijk jagen daar in het donker, wat had dat te betekenen? Was er een Bloodclanner daarbuiten, iemand die haar wilde opsluiten in de grotten en doen laten verhongeren? Meteen zat haar hartslag in haar keel en drukte ze zichzelf tegen de grond. Ze hield haar adem in, maar ze was al ontdekt. Wat moest ze nu doen? Was er een andere uitgang? Ze hapte naar adem. Opeens was haar veilige haventje niet zo veilig meer. ‘Wie is daar?’ riep ze op een scherpe, felle toon terug. Haar ogen stonden groot als schoteltjes en al haar zintuigen stonden op scherp, maar waar bleef die verdomde geur? De zware, muffe lucht om haar heen was sterker dan wat er binnen kwam.